Ons contact met onze zaaddonor

Zoals ik in mijn eerdere blog al schreef schelen de kinderen van onze zaaddonor Martijn bijna niets met onze kinderen Sef en Lux. Het leuke daaraan is dat we in de zelfde fase zitten en ook veel met elkaar kunnen delen. We hebben een app groep met z’n vieren (Martijn, Cho, Bibi en ik) waarin we dingen over de kinderen met elkaar delen zoals trotse ouders in vriendengroepen dat met elkaar doen.

Filmpjes van mijlpalen, vragen over voeding, sprongetjes die gelijk op gaan etc. Het leuke is dat we vaak gelijkenissen zien en dat we ons dan afvragen of dat de leeftijd is of dat het genetisch is. Nu onze tweede kindjes zijn geboren vallen ons ook echt de genetische dingen op. Zo heeft Zaja (de tweede zoon van Martijn en Cho) veel gelijkenissen in gedrag met Sef (onze eerste). En vinden we Lux (onze tweede, ons meisje) qua oogopslag veel lijken op Martijn. En daar zijn we alleen maar trots op! We hebben Martijn niet voor niks gevraagd als zaaddonor: Hij is lief, empathisch, sportief, knap en ambitieus. Eigenschappen die we ook graag voor onze kinderen wensen en ook nu al terug zien.

Veel mensen vragen vaak hoe het voor iedereen individueel voelt.

Grappig genoeg, wordt vooral gevraagd hoe Cho het vindt dat Martijn zaaddonor is van onze kinderen.

Cho is zelf opgegroeid met twee mama’s en is daardoor trots op Martijn dat hij onze donor is. Wij betrekken haar vanaf het begin overal net zoveel in als Martijn, alles is open waardoor zij zich absoluut geen buitenstaander voelt.

Via Instagram wordt haar regelmatig gevraagd hoe het voor haar voelt dat haar vriend zaaddonor is. Vaak zijn die vragen ook van vrouwen waarvan de man overweegt zaaddonor te zijn. Zij vindt het alleen maar fijn en mooi dat zij daarin iets kan betekenen en staat hier enorm voor open.

Daarnaast heb ik een hele fijne band met Cho. Ik ben heel blij met haar in mijn leven, mede omdat ik met haar echt kan praten over onze gemeenschappelijke zoektocht in het moederschap. Wanneer we afspreken gaan Bibi en Martijn er ook samen op uit en kletsen Cho en ik heerlijk over van alles en nog wat.

Natuurlijk wordt er ook heel vaak gevraagd hoe Martijn zich voelt nu Sef en Lux er eenmaal zijn. Want je weet natuurlijk nooit van te voren hoe iemand zich voelt als de kinderen geboren zijn.

Hoeveel wij delen met Martijn over Sef en Lux is heel natuurlijk gegaan. Martijn heeft van te voren gezegd dat het aan ons is om dingen over de kinderen te delen of niet. Hij vindt het alleen maar leuk om dingen over ze te horen. Voor hem voelen Sef en Lux een beetje zoals een neefje of nichtje. Hij is trots op mijlpaaltjes en vindt het leuk om dingen van zichzelf in ze te herkennen.

Hoe wij Martijn zullen noemen naar Sef en Lux? Ons idee is dat Martijn gewoon Martijn is. En Martijn heeft ons zaadjes gegeven. We noemen hem geen papa of oom. Mocht Sef of Lux hem papa willen noemen dan zeggen

we niet dat dat niet mag. Maar Martijn heeft geen vaderrol zoals hij dat heeft voor zijn kinderen. Daar is hij echt de papa van.

Nu ik kinderen heb gekregen met behulp van Martijn hou ik nog meer van hem dan daarvoor. Ook omdat ik de eigenschappen van mijn kinderen, waar ik zoveel van houd, terug zie in hem. Sef is super dol op hem omdat ze allebei enorm energiek zijn.

De vraag die ook vaak gesteld wordt is waarom Bibi niet 1 van de 2 kindjes heeft gedragen. Bieb heeft niet persé de wens om een kindje te dragen, en dat vinden sommige vrouwen moeilijk te begrijpen. Bieb is echt voor de volle 100% moeder van onze kinderen, dat voelt voor ons allemaal zo. En het grappige is ook nog dat Sef echt op Bieb lijkt. Qua uiterlijk en innerlijk! Dat horen we echt zo vaak. Nurture is zo’n sterk ding. Een mens wordt voor een heel groot deel gevormd door opvoeding en voorbeeld gedrag, dat onder vinden wij aan den lijve.

Ik vind Bieb echt een fantastische moeder, ik kijk regelmatig met tranen in mijn ogen naar de tafereeltjes die zich thuis plaats vinden. We vullen elkaar ook echt aan, zitten op één lijn en zijn echt een topteam samen.

Ik heb Sef en Lux gedragen en ook de eerste maandjes van hun leven heb ik ze voornamelijk gedragen en gevoed. Toch wordt er tegen mij het minst vaak gezegd dat de kinderen op me lijken. Dat vind ik soms wel jammer. Toch zie ik wel veel overeenkomsten als ik kijk naar mijn eigen baby/ kinderfoto’s maar die kennen de meeste mensen natuurlijk niet. Met Lux merken we wel dat mijn moeder nu heel vaak met gebeurtenissen zegt dat ik dat vroeger net zo had. Zij lijkt dus waarschijnlijk wel op mij qua karakter. Dat maakt meteen dat ik haar ook voor dingen wil behoeden die ik vroeger als kind heb gevoeld. Gelukkig heeft zij ook een stoere charismatische mammie (Bieb) die haar vast over onzekerheden en verlegenheden heen kan helpen die ik als kind heb gevoeld.

Ik voel me heel dankbaar hoe wij het met elkaar doen. Ik ben trots op ons verhaal en dat is ook de reden dat wij hier veel over delen. Ik hoop dat ik een klein beetje de beren kan wegnemen bij mensen die ik zelf heb gevoeld voor en ook een beetje tijdens het traject. Ik vind het super mooi om te horen hoe mensen elk hun eigen invulling geven aan hun gezinssamenstellingen. Co ouderschap, bewust alleenstaande moeders, samengestelde gezinnen, etc. Bewuster kun je niet voor een kind kiezen.