Ongepland zwanger na een buikwand correctie

Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen om alles zo duidelijk mogelijk te houden.

Al vanaf dat ik heel jong was ( jaar of 13/14) wist ik dat ik later heel graag mama wilde worden. Op mijn 19de leerde ik toen der tijd mijn vriendje kennen met het uitgaan (nu de papa van mijn zoontje), wij hebben het zeker wel eens over kindjes gehad maar omdat onze relatie niet heel stabiel was en het meer een haat liefdes relatie leek te zijn kwam het gesprek "kindjes" steeds minder vaak ter sprake.

Dus ben ik mijn focus op iets heel anders gaan leggen. Ik ben al zo lang als ik me kan herinneren in strijd met mijn overgewicht. je kent het wel, zware medicatie in combinatie met een niet heel gezonde levensstijl tikken de kilo's er zo aan. Ik heb op mijn zwaarst maar liefst 140 kilo gewogen, jawel dat is ff schrikken. Ik weet ook niet precies hoe, wat en waarom maar ik zat een avond thuis op de bank door Facebook te scrollen en ineens ging er een knop om, ik dacht dit moet anders ik ben er klaar mee! Heb die zelfde avond nog shakes besteld, ingeschreven bij basic fit en dacht nu ga ik het doen. En jawel hoor 3 jaar ging voorbij met veel fitness, bootcamp, letten op mijn voeding en een totaal andere levensstijl viel ik 60 kilo af, zo zonder operaties niks, wat was ik trots op mijzelf. Maar goed na zoveel kilo's afgevallen te zijn begrijpt iedereen wel dat er het nodige losse huid over blijft waar ik ook weer heel onzeker om was, dus na wat afspraken in het ziekenhuis er toch maar voor gekozen om een buikwand correctie te laten doen, als je dan toch bezig bent doe het dan meteen goed! Toch? Maar voordat deze operatie uitgevoerd kon worden moest ik eerst 1 heel jaar op gewicht blijven, want ja weer te veel aankomen of afvallen na een buikwand correctie was niet de bedoeling. Dus zo gezegd zo gedaan. 12 maanden gingen weer voorbij. 

In deze 4 jaar van mijn life style changing (zo zou ik het maar even noemen) was de relatie met mijn vriend niet veel beter geworden en ging het nog steeds op en af met ons, het hoofdstuk kindjes spookte soms nog wel door mijn hoofd, want wat als ik nou toch per ongeluk zwanger raakte, en dat net na mijn operatie, dat zou wel heel klote zijn. Of wat als het altijd zo blijft tussen ons, zo kunnen we toch nooit samen een kindje opvoeden.

24 juli 2018 was de dag, eindelijk het was zo ver! De dag dat mijn overtollige huid bij mijn buik verwijderd zou worden, wat was ik blij zeg en gespannen. Alles is eigenlijk heel goed gegaan ze hebben 4 kilo aan losse huid weg gehaald en nog wat opgehoopt vet. Weken van herstel gingen voorbij en ik voelde me steeds beter in mijn vel. Na 8 weken mocht ik ook eindelijk weer sporten en wat verlangde ik daar naar, want ja 4 jaar lang 5 tot 6 keer in de week naar de gym was dat ondertussen wel een verslaving geworden hihi.

En zo ging een jaar voorbij, ik met mijn "nieuwe" lichaam. Ontdekkende wie ik nu was met dit lichaam. Het klinkt misschien raar, maar ik heb zolang geleefd om mijn lichaam te verstoppen dat het dragen van wijde kleding mij gewoon een veilig gevoel gaf. Maar beetje bij beetje klom ik uit mijn schulp, en dat liep zo goed dat ik na al die jaren voor eens en altijd voor mijzelf wilde kiezen. Ik ben opzoek gegaan naar ander werk, wilde weer beginnen met een opleiding en na 6 jaar een punt gezet achter de relatie die ik had (of ja wat nog van de relatie over was dan). Ik had mezelf weer helemaal gevonden, ik zat weer lekker in mijn vel en wilde er voor gaan, een heel nieuw begin met een nieuwe ik!

2 weken later, ging ik met klachten over mijn menstruatie naar de dokter want dit was niet zoals normaal, ik had verder geen klachten kwa misselijkheid, pijnlijke borsten etc. Alleen heel weinig bloed verlies en echt maar 2 dagen ofzo, ik merkte gewoon dat er iets anders was dan anders. Eenmaal bij de dokter, hebben we alles besproken en kwam de arts toch uit op een zwangerschapstest, mij leek het onwaarschijnlijk dat ik zwanger was want ik had 4 weken geleden nog een test gedaan en deze was negatief. Toch wilde de arts het helemaal uitsluiten en vroeg of ik alsnog een test wilde doen, dus ja zo gezegd zo gedaan natuurlijk, tijdens het wachten in de wachtkamer op de arts schoot er van alles door mijn hoofd, wat nou als ik wel zwanger ben? hoe kan dat na een negatieve thuis test? En nog veel meer vragen. Het duurde gelukkig niet lang want nog geen 2 min later werd ik weer geroepen. Ik ging rustig zitten en keek de arts even aan, hij nam een diepe zucht en zei. Laura, onze test geeft duidelijk positief aan! Ik wist niet zo heel goed hoe ik moest reageren, ik was nogal sprakeloos en moest het even laten bezinken. De arts vroeg meteen erna of ik het wel wilde houden? Hier hoefde ik niet lang over na te denken, ja natuurlijk wil ik het houden! Een kindje is altijd mijn grootse wens geweest. Ik had het vroeger heel anders gepland en voor me gezien dan op deze manier, geen relatie meer met de papa, net een nieuwe baan en ook had ik liever kindjes gehad voor dat ik mijn buikwand correctie had laten doen, maar ja, iets wat ik de afgelopen jaren wel heb geleerd is dat het leven altijd anders loopt dan dat je het plant.

Eenmaal thuis van de dokter heb ik het meteen aan mij moeder verteld, zij had het grappig genoeg al wel verwacht. Ook de papa (mijn ex) heb ik meteen ingelicht want  dat vond ik wel zo netjes en ik wilde dat mijn kindje zou opgroeien met een vader. Ook heb ik even goed terug gerekend, want hoelang was die operatie nou precies!? Want 1 ding dat ze mij heel duidelijk hebben gezegd is dat ik echt minimaal 12 maanden moest wachten met zwanger worden. 24 juli 2018 werd ik geopereerd, begin augustus 2019 kwam ik er achter dat ik zwanger was, bij de eerste echo kwam er uit dat ik 20 maart 2020 uitgerekend zou zijn dus net 6 weken zwanger was en terug gerekend ben ik dus rond 20 juni zwanger geworden. Dat wil zeggen dat er geen 12 maar 11 maanden tussen de operatie en de zwangerschap hebben gezeten. Ik heb meteen het ziekenhuis gebeld hierover en in overleg ben ik op controle geweest om te kijken of mijn huid eigenlijk al wel flexibel genoeg was hiervoor, een hoop stress ook weer want ja wat als? Moest ik het dan toch laten weg halen? Kwam de vraag meteen in mij naar boven. Zo nuchter als mijn moeder is roept ze, nee joh gek.... dat gaan ze echt niet van je vragen, hooguit moet je op extra controles tijdens de zwangerschap. 

Die week erop had ik de afspraak in het ziekenhuis, alles zag er top uit en ik hoefde me nergens zorgen over te maken, mijn huid kon dit makkelijk aan! Wat een opluchting was dit zeg pffff ik heb me zo druk gemaakt om uiteindelijk niks, nu kon ik eindelijk genieten van de zwangerschap. Tot het besef bij mij kwam dat ik weer aan ging komen de komende paar maanden. Mijn grootste nachtmerrie, de teller op de weegschaal weer omhoog zien gaan, en ik weet het, het hoort erbij, bij een gezonde zwangerschap. Bij een gemiddelde zwangerschap kom je ongeveer maar 15 kilo aan zeiden ze dan, MAAR 15 kilo? Vroeg ik dan, dat is voor mij niet maar 15 kilo, dat is voor mij 15 kilo te veel!!! Veel mensen zouden die reactie niet snappen want ja je bent zwanger het mooiste en meest magische wat maar kan zijn. En begrijp me niet verkeerd, zwanger zijn is zeker het mooiste wat me ooit is overkomen maar voor mij was en is dit nog steeds psychische een hele strijd.

Hoe ik hier mee om ben gegaan en hoe ik er nu mee om ga lees je in mijn volgende blog...