3 jaar geleden
ongepland zwanger en 19 jaar oud.
eerste keer bij de verloskundige 17 weken en 3 dagen zwanger.
Tja, waar zal ik eens beginnen? Dat mijn eerst bevalling een verschrikking was? Of de kloven en blaren op mijn tepels? Ik me totaal niet had voorbereid maar er toch aardig goed van af kwam? Nee, ik begin bij uit blijven van mijn menstruatie. En de eerste keer verloskundige!
Daar zaten we dan. Jordy en ik voor het eerst naar de verloskundige. Niks vermoedend hoe ver ik al zwanger was. Ik slikte mijn pil wel, maar af en toe vergat ik hem in te nemen. Dit zorgde er denk ik voor dat ik niks vermoedend zwanger werd op mijn 19de. Door dat mijn ongesteldheid uitbleef begon ik natuurlijk te twijfelen. Ik deed een zwangerschapstest. Maar die was negatief. Vals alarm! Niks aan het handje dacht ik. De maand daarna weer. Ik belde de dokter, zei vertelde mij deze maand af te wachten en volgende maand nog een keer moest testen. Zei dacht door dat ik last had van stress, en dat daarom mijn ongesteldheid uitbleef. Nou mooi niet dus... Later toen ik nog een test deed was die positief…
De eerst afspraak bij de verloskundige was gemaakt. 22 oktober 2018. De verloskundige vroeg of ik zenuwachtig was. Ja! Tuurlijk, ik wilde weten of alles goed was en of ik dit allemaal niet droomde. Het voelde nog zo onwerkelijk allemaal. Zei vroeg me te komen liggen op het bedje in de kamer. Dat deed ik braaf. Wel even je broek los, en je shirt om hoog. Oh ja, dacht ik logies.. Ze pakte het apparaatje voor de echo en legde dit op mijn buik. Holly s*hit dacht ik. Dit was geen klein vruchtje van een paar weken oud. Ik bleek al 17 weken en 3 dagen zwanger te zijn volgens de meting! Ik schrok me rot. Er kwamen allerlei emoties om hoog. Paniek, schuldgevoel angst, maar toch ook ongelofelijke trots op mijn lichaam dat zei al die tijd voor ons kindje zorgde.
Je kan je vast voorstellen hoe wij in de auto naar huis zaten. Dood stil. We wisten allebei niet wat we moesten denken. We besloten het even te laten rusten. Om vervolgens er vol voor te kunnen Gaan!
Mamavandrie(b)engels
Ja als je al zover bent heb je veel minder tijd natuurlijk! Gelukkig is alles gewoon goed gekomen 🥰 de combinatie met vrienden was soms wel heftig, die gingen allemaal leuke dingen doen terwijl ik niet meekon. Heel soms ging ik dan wel eens mee, maar ik heb wel veel gemist :( gelukkig waren mijn twee beste vriendinnen heel lief en kwamen ze minstens 1x per week langs, en hebben ze met mij en Levi ook uitstappen naar pretparken enzo gedaan, dat hielp wel tegen de eenzaamheid.. maar die snappen natuurlijk niet wat je meemaakt, en hun leven ziet er gewoon heel anders uit.. die klaagden als ze moe waren na een nachtje stappen terwijl ik al een jaar niet had kunnen doorslapen 😂
Sophie Warmerdam
Ja! Dat vond ik ook erg lastig hoor! We ging hele snel een huis kopen. En alles regelen. Ik heb natuurlijk het eerste trimester niet voor de baby gezorgd en stond gewoon nog op een tentfeest met een biertje.. Achteraf vind ik dit verschrikkelijk! Maar ja, ik kan de tijd niet meer terug draaien natuurlijk! Hoe heb jij dat ervaren in combinatie met je vrienden? Ik voelde me vaak eenzaam. Mijn vrienden deden hele andere dingen dan ik natuurlijk! Liefs! X
Mamavandrie(b)engels
Wauw, heftig als je al zo ver bent! Ik was ook 19 toen ik mama werd, maar ik had iets meer voorbereidingstijd 🙊