Ongepland zwanger - deel 3

Sorry, dit is een lang verhaal geworden!

Mijn vorige blog ben ik geëindigd met de termijnecho. Het zag er gelukkig allemaal prima uit! De baby lag te slapen met z'n bibs naar ons toe, dus we moesten hem even wakker porren. We hebben naar het hartje kunnen luisteren, dat ging echt snel, maar het klonk zo sterk!

De echoscopiste zei dat hij hele lange benen had. Die heeft ‘ie vast van Thijs zei ik lachend (Ik ben zelf net geen 1.60 haha). Daarna moest ik maar liefst 7 buisjes bloed afgeven. Mijn linkerarm was na een paar buisjes ineens leeg, dus rechts werd ik ook nog lekgeprikt. Inmiddels al 13 weken zwanger en ik begin een heel klein buikje te krijgen.

Die week ben ik met Thijs en mama naar een speelgoedwinkel geweest om een knuffel uit te zoeken voor de baby. Mijn eigen geboorteknuffel ligt nog altijd in mijn bed, dus ik wilde voor mijn kinderen ook graag een knuffel om mee te kroelen. Als ze alleen zijn of ze hebben pijn of er gebeurt iets anders vervelends, dan hebben ze altijd hun knuffeltje :). We zagen een regenboogkonijn en ik wist meteen: dit gaat hem worden.

Met de knuffel kwamen de eerste spulletjes voor de baby binnen. Van mijn oma kreeg ik nog een tas met zelfgebreide slofjes, wat rompertjes, hydrofiele doeken en pyjamaatjes. Een baby heeft natuurlijk nog meer nodig en dat paste niet in ons kleine appartement. We moesten dus echt dringend op zoek naar een nieuw huis. We wilden het liefst een huis kopen, dat waren we al een tijdje van plan. Onze huurprijs bleef maar stijgen en we wisten allebei dat ik niet meer 40 uur zou gaan werken als er eenmaal kinderen kwamen. Voor ons gevoel was het dus een nu of nooit. Thijs had gelukkig net voor kerst te horen gekregen dat hij een vast contract kreeg. Aangezien ik net een nieuwe baan had, was daar voor mij voorlopig nog geen sprake van. We hebben wel een afspraak gemaakt bij een hypotheekadviseur, om te kijken wat er allemaal mogelijk was. Thijs heeft ook nog een flinke studieschuld en we verdienden niet veel, dus ons budget zou niet echt hoog zijn. Het zou gelukkig wel genoeg moeten zijn om een huis van te kunnen kopen in het dorp waar mijn ouders woonden.

Ondertussen hadden wij een huis op het oog. Gewoon een bescheiden rijtjeshuis, maar die bleek alsnog ver boven ons budget te liggen en hij wilde absoluut niet zakken qua prijs. Super jammer! Mijn hoofd slaat altijd een beetje op hol met dit soort dingen. Ik stel me altijd helemaal voor hoe ik het in zou richten met onze meubels en welke kleuren ik op de muur zou doen, je kent het misschien wel.

Er stonden niet veel huizen binnen ons budget te koop, maar ineens kwamen we wat tegen. HET huis. Dichtbij de basisschool, in een woonwijk, met meer dan genoeg ruimte voor ons aanstaande gezin van 3. Ideaal voor ons. Er moest nog wel het een en ander gedaan worden aan het huis, maar het was gewoon leefbaar, dus dat konden we later altijd nog aanpakken.

Ons bod was gelukkig geaccepteerd en toen begon de echte stress eigenlijk pas. Wat een geregel! Snel nog een afspraak maken met de hypotheekadviseur zodat we alles op tijd rond konden krijgen. Ik kreeg op mijn werk gelukkig gewoon een intentieverklaring. Hup alle benodigde papieren opgestuurd naar de hypotheekadviseur. 

De dag erna bleek dat er veel mensen waren ontslagen op mijn werk. Mijn leidinggevende was er normaal niet op die dag, maar kwam nu speciaal naar kantoor. Ik zag de bui al hangen.. als er zoveel mensen weg moeten, dan wordt mijn contract vast niet verlengd. Dat was inderdaad het geval. Na 3 maanden kreeg ik al te horen dat mijn contract niet verlengd zou worden (Ik had een contract van 7 maanden gekregen). Ik voelde me net een beetje op mijn plek, raakte aan mijn collega’s gewend en er was al besloten dat ik niet mocht blijven. Ik had niet het gevoel dat ik heb kunnen laten zien wat ik kan. Maar ik wist ook, na de bevalling zou ik geen 40 uur meer willen werken en iets dichter bij huis zou ik ook niet erg vinden. Ik had mijn intentieverklaring, dus het was jammer, maar helaas. Bijna alle papieren waren inmiddels aangeleverd, dus het balletje begon te rollen. We hadden een proefofferte voor een hypotheek ontvangen en ook het voorlopig koopcontract was getekend.

Ik was ondertussen bijna op de helft van de zwangerschap. Ik voelde me opzicht goed, maar ik was nog steeds enorm moe. De 20 weken echo kwam eraan, en aangezien deze baby al zo’n enorme verrassing was voor ons, wilden we het geslacht graag van tevoren weten. De echo duurde best wel lang. De baby is van top tot teen bekeken. Alles was goed en er bleek een klein jongetje in mijn buik te groeien. We hadden nog geen namen bedacht, dus daar konden we nu mee aan de slag.

Op mijn werk ging het bergafwaarts. Omdat er al zoveel mensen per direct waren ontslagen, werd mijn werkdruk enorm hoog, en dat terwijl ik echt al supermoe was van de zwangerschap. Ik raakte er redelijk gestressed van. We hadden nog een krappe 4 weken voordat onze hypotheek rond moest zijn. De adviseur had er wel vertrouwen in. Op vrijdag kreeg ik echter een mailtje van hem dat er voor onze aanvraag toch nog een aanvullende verklaring nodig was waarin stond dat ik na het einde van mijn contract een vast contract zou krijgen. Dat gaat natuurlijk niet, paniek! Mijn ouders waren op dat moment op vakantie naar Mexico, dus ik wist even niet goed wat ik moest doen. Stress bovenop stress, straks gaat het huis niet door. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel gehuild als in die periode! Gelukkig bleef onze adviseur kalm (logisch, het is zijn baan haha) en vroeg offertes op bij andere verstrekkers. Dat moest wel met spoed, want echt veel tijd was er niet meer.

Daar bovenop kreeg ik nog meer slecht nieuws. Met oma ging het niet goed. Ze had al maanden last van buikpijn, maar dat werd steeds weggewuifd onder t mom van.. zal wel komen omdat je galblaas vorig jaar is verwijderd. Na maanden ‘zeuren’ werd ze eindelijk serieus genomen en werd er een onderzoek gepland, daaruit bleek dat ze darmkanker had. Ik was echt enorm verdrietig. Mijn andere opa’s en oma waren al overleden, dus dit was mijn laatste oma. Ik was er helemaal nog niet klaar voor om haar ook te verliezen. De darmkanker was gelukkig niet uitgezaaid, dus ze zou geopereerd worden. Toen kwam er nog meer slecht nieuws op ons af. Met de oma van Thijs ging het ook niet goed. Ze was al jaren ziek, maar nu was het einde echt in zicht. En last but not least, ook mama moest naar het ziekenhuis vanwege een verdachte moedervlek.

Ik had zoveel stress en kreeg erg last van harde buiken. Mijn verloskundige drukte me op het hart om het even wat rustiger aan te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het was vooral mentaal waardoor ik me niet goed voelde. Toen ik daarbij ook nog eens een erg lage bloeddruk kreeg, ontzettend duizelig was en ik de hele tijd flauw viel, was het niet meer verantwoord om alleen auto te rijden. Ik heb toen met mijn leidinggevende overlegd dat ik in de ziektewet zou gaan.

Een paar dagen later kregen we het nieuws dat onze hypotheekaanvraag was goedgekeurd! (een paar dagen voor de deadline!). Wat een enorme opluchting. Ook kreeg mama de uitslag van de verdachte moedervlek, die was niet goed en er werd nog wat extra weggesneden. 

Er was in een korte tijd veel gebeurd. Wat een gigantische emotionele rollercoaster was het. Nu ik thuis was, kon ik gelukkig wel een beetje tot rust komen. Ik durfde ook eindelijk een beetje te beginnen met voorbereiden voor de verhuizing en onze trouwdag. Over 2 maanden zouden we de sleutel krijgen en een week later hadden we onze trouwdag gepland. Misschien een beetje teveel, maar zo gaan dingen bij ons blijkbaar, hup alles tegelijk en door!

Ook voor de baby moesten we nog heel wat voorbereiden. We hebben een intakegesprek gehad voor de kraamzorg. Veel tips en uitleg gekregen. Ik vond het allemaal maar een beetje gek en kon me totaal niet voorstellen hoe het zou zijn als deze baby er daadwerkelijk was.

De trouwambtenaar kwam ook nog bij ons thuis om alles voor 12 mei door te spreken. We zouden het heel klein houden, alleen mijn oma, mijn ouders en de getuigen. Thijs heeft bewust zijn familie niet uitgenodigd vanwege allerlei ruzies die daar al jarenlang spelen. Deze dag zou om ons draaien en we wilden geen negativiteit.

Langzaam maar zeker verdwenen onze spullen alvast in verhuisdozen en zochten we kleuren uit voor de muren. Ook gingen Thijs en ik naar de babydump met een waslijst aan spullen die we moesten kopen. Van mijn ouders kregen we een kinderwagen en via marktplaats hebben we een tweedehands bedje en commode gekocht. Die hebben we tijdelijk bij mijn oma in de garage gezet, want wij hadden er geen plek voor. De rest van de spullen zouden op ons nieuwe adres worden bezorgd.

Ik was zo’n 34 weken zwanger toen wij de sleutel van ons nieuwe huis in ontvangst mochten nemen. Het is gelukt! We hebben een huis :D

In mijn volgende blog ga ik het hebben over de verhuizing, onze trouwdag en de laatste loodjes van mijn zwangerschap. Stay tuned!