Ongepland maar gewenst zwanger

Daar sta ik dan op de badkamer op 19 maart 23:30, ik heb een zwangerschapstest in mijn handen. Mijn vriend ligt al in bed en slaapt al half, we hebben beiden geen idee dat ons leven een minuut later voorgoed zal veranderen.

Terwijl ik de beschrijving van de test goed doorlees weet ik diep in mijn hart de uitslag al. Een paar minuten daarvoor zag ik het voor me als een visioen. Ik zie mezelf in de badkamer staan met een test in mijn handen waar twee roze streepjes op af te lezen zijn. Toch gieren de zenuwen door mijn lijf, net zoals bij de vorige 3 testen die ik de afgelopen 2 maanden heb gedaan.

De kans dat ik zwanger zou kunnen zijn ligt bij 1%, niet vanwege vruchtbaarheidsproblemen, maar juist omdat ik al 10 jaar trouw de pil slik. In januari merk ik op dat ik maar 1 dag ongesteld ben en dat is voor mij vreemd. Ik ken mijn lichaam, ik ken mijn lichaam al bijna 25 jaar en dit hoort niet bij mij. Ik krijg ook gevoelige borsten en mijn gedrag begint ook te veranderen. Voor de zekerheid haal ik een test bij de drogist en besluit deze samen te doen met mijn moeder. De test wijst uit dat ik niet zwanger ben, maar toch blijft het aan mijn knagen.

Een weekje later besluit ik vanwege aanhoudende griepverschijnselen naar de dokter te gaan, hier bespreek ik ook vluchtig mijn menstruatie verandering. Het wordt afgedaan met de mededeling dat het door lichamelijk stress kan komen. Diep in mijn hart weet ik dat het dat niet is, maar ik besluit hier niet op door te gaan. Een maand later word ik helemaal niet meer ongesteld en ik besluit wederom een test te doen, maar die blijft aangeven dat ik niet zwanger ben. Eerlijk gezegd vond ik het op dat moment ergens een teleurstelling, iets dat ik nog steeds niet kan uitleggen. Ik leg wederom een bezoekje aan de dokter af vanwege andere lichamelijke klachten, wederom worden mijn klachten niet erkend.

Kort voor 19 maart krijg ik een oogontsteking dus maar weer een bezoekje aan de dokter. Deze keer heb ik een vrouwelijke arts in opleiding, haar woorden waren: Als de test van de drogist negatief is dan ben je niet zwanger. Ik vraag of ze bloed kunnen prikken waarnaar haar woorden zijn: uit bloedonderzoek kunnen wij niet opmaken of je zwanger bent... Zij was van mening dat het kwam doordat ik al 10 jaar de pil deed slikken en ik moest maar een 2 maanden met de pil stoppen. Ik volgde haar advies op en vanaf dat moment kreeg ik een enorme honger, ik kon de hele dag wel blijven eten.

Op 19 maart voelde ik duidelijk dat ik een buikje begon te krijgen, mijn broek zat strakker en ik had al een paar weken last van mijn stoelgang. Na een drukke dag lagen mijn vriend en ik in bed en ik besloot om nog wat TV te kijken. Het was juist op dat moment dat ik mijn hierboven beschreven visioen kreeg. Mijn vriend had weken eerder een test meegenomen van de apotheek, maar deze was nog ongebruikt.

En daar sta ik dus met de test in mijn handen, ik volg zoals altijd weer de instructie. Hierin staat ik een paar minuten moet wachten. Natuurlijk blijf ik naar de test staren en zie ik daar nu 2 roze strepen verschijnen? Mijn hart begint sneller te kloppen... Hoewel ik het vanaf dag 1 ergens heb geweten wordt het dan nu na 9 weken (blijkt achteraf) bevestigd, ik ben zwanger! Ik lees nog een keer de gebruiksaanwijzing door maar ik ben echt zwanger. In de seconden die daarop volgen denk ik maar 1 ding; ik krijg een dochter.

Dan bedenk ik me dat ik mijn vriend nog op de hoogte moet brengen van dit nieuws. Als een ongeleid projectiel kruip ik in bed en roep zijn naam. Hij blijkt gelukkig nog niet te slapen waarna ik zonder na te denken zeg... We hebben een klein probleempje, hij reageert natuurlijk verbaasd en wilt weten wat het probleem dan is. Het enige wat ik kan uitbrengen is dat ik net de test heb gedaan. Het enige dat hij nog kan zeggen is: ik neem aan dat die positief is? Ik laat hem de test zien en zeg: en nu dan?

En op dat moment is hij de liefste man op aarde want hij zegt: nu ga ik voor jullie zorgen, het komt goed.