Ongepland een verrassing met onverwacht einde.Deel 2

In deel 1 kon je lezen hoe ik na 4 maanden samen zijn met mijn huidige man ongepland zwanger raakte van ons 1e kindje. Dit eindigde, na een emotionele periode van vele gesprekken, knopen doorhakken en besluiten wat en hoe gaan we het doen, met 19 weken in een ziekenhuisopname. Lees hier in deel 2 verder hoe het afloopt.

12 september 2012, net geen 20 weken zwanger, mocht ik naar huis en ik kreeg complete bedrust voorgeschreven. Mijn eerste zwangerschap had ik me toch anders voorgesteld.
Daar lag ik dan, op de bank en mocht 1 x per dag een trap op om te gaan slapen. Blij met mijn lieve moeder die wat poetswerk overnam, Marc die de boodschappen en huishoudelijke werkzaamheden deed en alle begrip van de wereld had.
De controles van de verloskundige werden volledig door de gynaecologen in het ziekenhuis overgenomen. Ik moest wekelijks op controle komen. Hier werden dan echo's gemaakt. Op 1 van de echo's was te zien dat onze kleine vent met zijn voeten mijn baarmoedermond open trapte. Normaal is een baarmoedermond 4 cm lang is. Die van mij varieerde door het trappen van 1.2 tot 2.2 cm, dit fluctueren was al vrij zeldzaam.

Wel wilde het ziekenhuis gaan starten met proluton injecties. Dit middel zat, op dat moment, nog in de onderzoeksfase en had nog geen bijwerkingen op de lange termijn die ze me konden vertellen. Echter wilde ik alles proberen en zou ik de bijwerkingen en gevolgen naderhand wel op de koop toe nemen. Zolang mijn kleine uk maar zou blijven zitten. De proluton injecties startten vanaf week 20. Deze injecties werden in mijn bil gezet, de vloeistof is zeer stroperig en daardoor ook pijnlijk met injecteren.

Mijn buik met 23 weken

Bij 23 weken zwangerschap had ik in de nacht van dinsdag (02-10-12) op woensdag (03-10-12) nacht rond 2.30 uur een bloeding. Ik belde het ziekenhuis, redelijk in paniek en moest DIRECT komen, mét tas. Mijn gevoel vertelde me dat dit niet goed zat en dus nam ik ook de camera mee.
Aangekomen in het ziekenhuis werd weer het hele riedeltje van bloed, urine, CTG, echo controle herhaalt. En weer werd ik opgenomen met weeënremmers. Alles voor mijn kleine uk.
De dag daarna kwam mijn gynaecoloog en vertelde me over het plaatsen van een cerclage om de baarmoedermond dicht te maken en de zwangerschap zo te verlengen. Op dat moment was mijn baarmoedermond 0,8 cm. De gynaecoloog vertelde me dat dit onder een kleine narcose zou gebeuren en ongeveer 20 á 30 minuten duurde. Hij zou dit zelf doen na zijn dienst. Om 16.30 uur werd ik voorbereid en om 17.05 uur onder narcose gebracht. Een uurtje later kwam ik bij en was alles gelukt. Ik moest rusten en de dag erna zou hij met mij bespreken hoe en wat verder.

Donderdag 04 oktober 2012 werd ik wakker en was ik echt toe aan een heerlijke, warme douche. Na het ontbijt wilde ik dit dan ook gaan doen. Marc had vrij van zijn werk en was al om 9.00 uur bij me. Tussen 10.00 en 11.00 uur zou de gynaecoloog komen voor de bespreking. Na mijn ontbijt mocht ik douchen, met hulp van Marc of een zuster. Ik stond op uit bed en opeens leek er een waterballon te knappen en lag er een plas water met bloed op de vloer. Alsof ik had geplast maar niks had gemerkt. De zuster riep direct de artsen en ze gingen een varentest (testen of het vruchtwater is) doen. In de tussentijd mocht ik douchen, maar wel zittend in verband met de centimeter ontsluiting en de onzekerheid of het vruchtwater is.

Vanaf toen wist ik dat dit kleine mannetje geboren zou worden. Gewoon een gevoel. Dit sprak ik ook naar Marc uit. Marc zei dat ik moest afwachten wat de dokter te melden had en niet te ver op zaken vooruit moest lopen.
Na mijn heerlijke douche moest ik met Marc naar een aparte kamer. De gynaecoloog kon gewoon niet zeker zegen of het om vruchtwater ging. De varentest was niet 100% duidelijk daarin en deze moest over. Dit duurde 10 minuten en in de tussentijd lig je daar te wachten. Wat kunnen minuten dan lang lijken.
De blik van de dokter vertelde me genoeg. Hij zei dat ik me moest voorbereiden op een pittige, zware, emotionele bevalling, want onze kleine vent zou vandaag nog geboren gaan worden. En ze zouden niks voor hem kunnen betekenen in verband met de termijn (23 weken en 1 dag). Ik moest me dus ook instellen dat hij zou sterven. Er was ook een kans dat hij al dood geboren zou worden. Dat bericht sloeg in als een bom, het was toen 11.18 uur.

Er was weinig tot geen tijd om daar bij stil te staan. Ik werd terug gebracht naar mijn kamer en zei tegen Marc dat hij gelijk mijn moeder moest bellen en dat zij direct naar het ziekenhuis moest komen. Ondanks dat ik bevallen altijd iets vond voor Marc en mij was deze situatie totaal anders.
Daar lag ik dan, 23 weken zwanger, wetend dat ik vandaag ging bevallen, niet wetend hoe het zou zijn, hoe het zou voelen, maar wel wetend dat het pittig zou gaan worden, wetend dat ik hem niet levend mee naar huis zou gaan nemen. Ik had gewoon mijn moeder nodig. mijn moeder had al 2 keer een bevalling doorstaan. Zij zou me wel weten te helpen.

Eenmaal op mijn kamer werd een tweede infuus geplaatst, een echo gemaakt hoe de kleine lag en belde ik met mijn verloskundigenpraktijk. Zij moesten weten wat er aan de hand was. Tevens werden mijn weeën steeds heftiger en sneller. OMG, niemand die me ooit had verteld dat dit zo pittig zou zijn. Rond 11.45 uur liep mijn moeder binnen met tranen en gaf ze me een dikke knuffel. Het was nu afwachtten hoe het zou gaan verlopen.

Lees in deel 3 hoe het verder gaat.