Ongepland een verrassing met onverwacht einde. Deel 3.

In deel 1 en deel 2 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn 1e zoontje. En dit terwijl ik toen pas 4 maanden samen was met mijn man.

 Het was een zware, emotionele periode. Gaan we het wel of niet houden, hoe gaan we het aanpakken, kunnen we dit en allerlei andere praktische vragen Toen dit eindelijk duidelijk was voor ons en we, na een relatie van zeven maanden, samen gingen wonen wilden we gaan genieten van deze zwangerschap. Alleen liep alles anders en belande ik met 23 weken in het ziekenhuis na een bloeding. Er werd besloten om een cerclage te plaatsen (dichtmaken van de baarmoedermond) en te kijken hoe het de dag erna met me ging. Maar op 04-10-2012 braken mijn vliezen en kregen we om 11.18u het nieuws dat we vandaag nog ouders zouden worden maar dat onze zoon geen overlevingskans heeft.

Tijdens de flinke weeën was Marc mijn focuspunt.
Rond 12.10 uur volgde een fikse weeënstorm en kreeg ik geen kans meer om op adem te komen. Ik zat op 5 centimeter ontsluiting. Hoe ging ik dit in godsnaam ooit redden met zo een hevige weeënstorm.

Mijn moeder raadde een ruggenprik aan (zelf heeft zij dit 1 keer gehad, de gynaecoloog en de zuster hadden dit ook al tegen me gezegd). Het verlicht de pijn, maakt het wat makkelijker voor je en nee je faalt dan niet maar je lichaam is nu gewoon nog niet klaar voor de bevalling.
Voor mij voelde het wel als falen, ik wilde een natuurlijke bevalling zonder pijnstilling maar zoals het nu ging zou ik het niet gaan redden. Uiteindelijk toch besloten om voor de ruggenprik te gaan mits Marc mee naar beneden mocht en dit was prima. In de tussentijd was mijn verloskundige ook gearriveerd en zij zou blijven tot na de bevalling.

Rond 12.30 uur werden Marc en ik naar beneden gebracht voor de ruggenprik. In een tussenruimte moest Marc een pak aandoen. Het leek alsof hij naar de maan werd gelanceerd. En ik moest wel even, tussen mijn weeën door lachen. Dat pak aan doen was een hele bevalling op zich grapte ik. Mijn gedachten en gevoelens had ik op dat moment totaal niet onder controle. Of het door de weeën komt of door de hevigheid van alle snelle reacties en acties. Ik weet het niet.

We werden de ruimte binnen gereden en daar stond een team van zusters en anesthesisten klaar.
Ik moest stil blijven zitten en rustig ademen.
Nou dat ging hem toch niet worden met deze weeënstorm. Daarbij de gedachte dat er een naald in mijn rug zou gaan, kippenvel.
Er kwam een klein, voller vrouwtje voor me staan en zij zei met een Belgisch accent: "Mevrouw ge moet nu echt stilzitten anders stop ik met alles en hebt ge pech!"
Marc en een zuster wisten me te bedaren en hielpen me zodat de ruggenprik gezet kon worden.
Na het zetten van de ruggenprik voelde ik me niet goed. Ik zakte me weg, Marc zei dat ik lijkbleek zag en mijn temperatuur steeg naar 41 graden. Ik moest gaan liggen, kreeg nog een infuus (nummer 3), op 1 laken na werden de dekens van me afgehaald, Ik bibberde van de kou.
Uiteindelijk na ongeveer 30 minuten werd ik teruggebracht naar de kamer. Mijn moeder vroeg zich al af waar we zo lang bleven. We bleken al ruim anderhalf uur weg te zijn geweest. Ze schrok vooral ook van hoe ik er uitzag. De verloskundige vroeg nog iets en ik voelde me regelmatig wegzakken.

Daar lag ik dan. Met een naald in mijn rug, 3 infusen in mijn arm, 1 laken, blauwe lippen, bibberend van de kou en ijlend, met weeën die kwamen en gingen.
Het enige wat er door me heen ging was dat ik afscheid moest nemen van Marc en mijn moeder en dat ik samen met mijn zoon zou sterven. Hij had me immers nodig.

Rond 15.30 uur kwam mijn vader op bezoek. Even erbij vermelden dat mijn vader het ALTIJD warm heeft. Hij loopt in de winter met een T-shirt. Heetbloedig zeg ik altijd.
Hij schrok toen hij mijn blauwe lippen zag. Met moeite vroeg ik hem om zijn warme handen op mijn gezicht te leggen. Ik wilde hem even voelen.
Het werkte wonderbaarlijk. ik kreeg het warm en werd wat actiever. Ik wilde water met ijsblokjes drinken om zo van binnen af te koelen en de temperatuur te laten dalen.
Dit werkte.

Om 16.00 uur kwam de gynaecoloog in opleiding 'even voelen' hoe ver ik was.
Ik had ruim 9 centimeter ontsluiting maar moest zolang mogelijk blijven liggen, ook met volledige ontsluiting. Dit omdat ik pas 23 weken en 4 dagen zwanger was en mijn lichaam nog niet klaar was voor een bevalling. De placenta zou, door de weeën, beter en sneller mee komen.

Ik begon inmiddels ook weer praatjes te krijgen en mijn verloskundige zei me dat ik af en toe eens moest meepersen om het gevoel te ervaren. Mijn angst voor de bevalling was erg aanwezig.
Wetend dat als ik zou moeten persen er een einde aan het leven mijn zoontje kwam.

Ik vroeg in de tussentijd nog om een echo en wilde weten of hij nog leefde. Ik moest me, zo ver dat kon in deze situatie, voorbereiden.
Een echo apparaat werd gehaald alleen bleek onze zoon spoorloos verdwenen op de echo. Een raadsel dat niemand kon verklaren. Na lang zoeken was wel een hartje was te horen. THANK GOD.

Rond 18.00 uur kwam mijn gynaecoloog binnen en vertelde dat ik er klaar voor was. Er werd me verteld wat ik moest doen. Zowel qua houding als ademhaling. Marc links van me, mijn moeder rechts van me, de verloskundige met fototoestel en de gynaecoloog met zuster aan het voeteneind van het bed. Mijn vader was inmiddels alweer vertrokken.
Daar ga ik dan.

Alvorens verder te lezen wil ik even waarschuwen dat er foto's zijn toegevoegd van mijn zoon Casper*
Hij is af, volmaakt, perfect en MIJN zoon! Maar ik wil waarschuwen omdat het voor sommige mensen als "schokkend en onprettig" wordt ervaren. Hierbij laat ik de keuze aan jezelf.

Ik deel deze foto's omdat ik trots op mijn zoon ben en dit met jullie wil delen. Tevens wil ik het taboe wat erop heerst, de dood, sterven van kindjes en alles daaromheen, doorbreken.
Want voor een ouder die zijn kind is verloren ( maakt niet uit in welke leeftijd) blijft het zijn/haar trots, zijn/haar kind, zijn/haar liefde en een groot deel van zijn/haar leven en daar hoef die vader/moeder zich niet voor te schamen, voor te verstoppen of wat dan ook!
Ouders van een kind die gestorven is hebben buiten verdriet en gemis dezelfde gevoelens voor hun kind als een ouder die dit niet heeft meegemaakt!!

Een hele rare gewaarwording is bevallen wel als je dit nog nooit gedaan hebt. Vooral met de angst die ik ervoer.
Na drie keer flink persen werd om 18.18 uur onze zoon Casper geboren. Hij leefde nog. De verloskundige maakte foto's, mijn moeder heeft tranen van vreugde en verdriet.
Marc mocht de navelstreng doorknippen en Casper werd bij me gelegd.
Hij snakte met zijn mondje naar adem maar zijn longen waren niet volgroeid. Pijnlijk en moeilijk om zoiets te zien.

zo klein........maar zo af mama's vinger vasthouden

Ik knuffelde hem, hield hem vast en gaf hem even aan mijn moeder en Marc om hem dan weer terug bij mij te leggen, huid op huid. Ik ben stukken film kwijt maar heb ik heb wel veel foto's. Ik heb veel gehuild en niet echt meegekregen wat er allemaal gebeurde. Alleen Marc en Casper waren belangrijk.

Met de minuut werd de hartslag van Casper trager.
Uiteindelijk is hij om 19.19 uur in onze armen en tegen mijn hart aan gestorven.
In het bijzijn van Marc, mijn moeder, de verloskundige en mijzelf.

Ons kleine mannetje, vredig ingeslapen Ons gezin Vol liefde Vol kracht Heel sterk Maar vooral zijn wij 1!

Lees in Deel 4 hoe het verder gaat.