Ongeluk zit in een klein hoekje, ook tijdens je zwangerschap

'Hoe krijg je het voor elkaar?' Is een vraag die velen mij stelde. Tsja, uit de auto stappen om een gevallen scooter rijder te helpen, een verhoogd fietspad over het hoofd zien waardoor je GI-GAN-TISCH hard op je bek gaat.. Ja, met 34 weken zwangerschap brak ik mijn enkel op twee plaatsen. 

HALLOO gips, GOODBYE freedom! 

Wauw, wat voelde ik mij stom. Ik krijg er soms nog tranen van, wat een angstige situatie. Bij de spoed eisende hulp hadden ze foto's gemaakt en daaruit bleek dat ik ook nog eens geopereerd moest worden. Ik kreeg tijdelijk, MEGA zwaar gips om het weekend door te komen en moest op maandag (ook nog eens mijn verjaardag) terug komen voor ander gips. Mens, wat heb ik het uitgegild van de pijn. Geen morfine, gewoon op de tandjes bijten!

Ongeveer 1,5 week later stond mijn operatie ingepland en had vele bezoeken aan het ziekenhuis. De Gynaecoloog nam het over van de verloskundige. Mocht er iets fout gaan, dan gingen ze de kleine met een spoed keizersnee halen. Je kunt wel begrijpen hoe bang me dit maakte.. 

Inmiddels zit ik in tranen dit verhaal te typen, het raakt mij nog steeds iedere dag. 

Gelukkig is de operatie goed gegaan en is er een plaat én 8 schroeven geplaatst. Revalidatie tijd zal tussen 6 maanden en een jaar duren, oftewel, ik ben nog wel even bezig. 

Nadat de ruggenprik was uitgewerkt had ik zoveel pijn, ik ging door de grond heen. De artsen wilde mij aan de morfine hebben en dat werd ook gedaan zonder enig overleg. Ze hadden zo veel gegeven dat ik de nacht moest blijven, ze wilde de kleine in de gaten houden én mij aan de morfine pomp leggen. Er werden meerdere hartfilmpjes van haar gemaakt en GOD-ZIJ-DANK ze deed het goed. Ik was zo trots op onze kleine meid!!

Ik ben zo blij dat ze het zo goed heeft gedaan, helaas kon ik niet hetzelfde zeggen voor mijzelf. Van de pijn kon ik niet meer eten of slapen. Ik was zo mentaal en fysiek uitgeput dat ik niet meer kon luisteren of praten. Dit was echt een van de zwaarste periodes in mijn leven. Gelukkig had ik manlief naast me die me super heeft bijgestaan. Hij vond het echt moeilijk, maar deed alles wat hij kon. 

Na 3 dagen ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. God, wat was ik blij weer thuis te zijn. Ik heb me dood verveeld thuis, kapot gegaan van de pijn en oh oh oh wat wilde ik graag de kleine in mijn armen sluiten. Ik wilde haar zo graag hebben, zodat ik niet meer alleen zou zijn. Zwanger zijn wilde ik al heel lang niet meer, maar nu al helemaal niet meer. Het werd alleen maar zwaarder om op krukken te lopen en de rolstoel had ik inmiddels ook wel gezien. Wat kunnen mensen je raar aankijken in zn ding zeg.. Ben geen mislukkeling, alleen een beetje dom haha.

 2 weken na de operatie moest ik terug komen en kreeg ik een verwijderbare spalk AKA Snowboot. Ik mocht nog niet staan op mijn voet MAAR wel af doen en oefeningen doen. De hechtingen werden verwijderd, nee dit was geen pretje, en de wonden pijn ging als maar door en door. De bevalling hebben we ook gedaan met de snowboot (in vervolg blog). Mijn been was echt een lijk, zat geen spier meer in en was bont en blauw, ik zal jullie de foto's besparen! 

Op 14 mei moest ik terug komen bij de chirurg. Er werden foto's gemaakt en we hadden groenlicht! MAMA mag weer beginnen met LOPEN!! Alleen had ik niet verwacht dat het ZO pijnlijk zou zijn. Gelukkig had een geweldige motivatie, namelijk mijn gezin! Elke dag lopen, elke dag een stukje meer en meer. Het ging de goede kant op! na 2 weken was ik van de snowboot en krukken af. Ik kan weer 'normaal' lopen, maar wel met pijn. Ik ben voorlopig nog aan het revalideren. 

Meer over mijn revalidatie in een vervolg blog!

Heb jij ook zoiets mee gemaakt, of maak je het op dit moment mee? Laat het mij weten, misschien kunnen we elkaar helpen en steunen. Niemand weet hoe zwaar het is, tot je het zelf mee maakt. Wees niet streng en huil zoveel je wil, ik doe het ook nog steeds. Is het niet om de pijn, dan wel om de situatie. Ik ben blij dat de operatie inmiddels 4,5 maand geleden is, maar ik heb nog een lange weg te gaan. 

Maar, alles komt goed! Zolang je maar gemotiveerd blijft! 

Liefs, 

Angélique.