Ongegronde angst door oud verdriet

7 jaar geleden was ik 11 weken zwanger van ons eerste kind. Een week eerder hadden we het hartje zien kloppen op de echo en leek alles in orde met  ons wondertje. 

Omdat manlief een maandje ging varen met de marine hadden we besloten familie en vrienden al in te lichten,  zodat ook hij hun reacties kon zien en horen. We waren vol vertrouwen.

1 week later was alles anders.  Ik had die week een afspraak bij de gyn en omdat er nog een plekje over was had de echoscopiste mij een extra echo aangeboden.   

Het bleek mis, moedernatuur had geen schedeldakje gevormd, ons kindje zou niet met het leven verenigbaar zijn buiten mijn baarmoeder. De wereld stond stil.

Mijn man werd met spoed vanaf Schotland naar Nederland gevlogen.  4 dagen na de diagnose, beviel ik van ons 1e kindje na 13 weken zwangerschap. 7 cm groot, maar al een echt kindje. Armpjes, beentjes, vingertjes en  teentjes. 

We waren intens verdrietig. Hebben veel gehuild en gesproken.  Het duurde echt wel een tijd voordat we hier overheen waren.  We vergaten hem nooit. (Uit obductie bleek het een jongetje te zijn)  Zijn hem altijd blijven benoemen als onze eerste zoon.  Hij is onderdeel van ons leven en ons gezin, levend in de mooiste plekjes van onze harten.  

Ieder jaar herdachten we hem  op zijn sterf- en geboortedag 17 april.  Nooit met verdriet, maar altijd in liefde. We proberen er ieder jaar een leuke gezinsdag van te maken. 

Dit jaar is het anders… Ik ben hoogzwanger van onze derde zoon. Ik ben uitgerekend op 21 april.  De hele zwangerschap ging het best ok, maar nu, zo op het eindje, overvalt het me ineens.

Ik herleef die dagen van 7 jaar geleden, keer op keer op keer. Een onreële en ongegronde angst om dit kindje nu nog te verliezen neemt de overhand. Daar is geen enkele aanwijzing voor. De baby doet het hartstikke goed. Maar weten en voelen blijken twee totaal verschillende dingen te zijn, zeker onder invloed van zwangerschapshormonen.

Ik ben bang dat ik op de 17e ga bevallen, tegelijkertijd bedenk ik met mijn verstand hoe mooi symbolisch dat zou zijn. De cirkel is dan rond.  Allemaal zo dubbel en zo tegenstrijdig.

Ondanks vele liefdevolle mensen om mij heen,  zowel familie en vrienden als de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis, voel ik me toch eenzaam.  En dat is dan weer frustrerend voor hen die zoveel van mij houden. 

Gelukkig duurt het nu niet lang meer… van mij mag hij vandaag nog geboren worden.