Onee, het zijn er twee!

Juni 2020 werden wij trotse ouders van een jongen. We liepen over van geluk. Hij was een hele makkelijke baby. Hij kon overal mee naar toe, huilde alleen bij honger of een vieze luier, en sliep al met drie maanden door. Zo kunnen we er nog wel een paar hebben dacht ik!

Mijn partner vond het wel goed zo. Maar voor mijn gevoel was mijn gezin nog niet compleet, er paste nog wel een kindje bij vond ik. Toen de oudste ongeveer 8 maanden was, ben ik weer gestopt met de pil. We zien wel hoe snel het deze keer lukt zeiden we. Mijn partner was het er mee eens, nog ééntje dan, en dan zijn we echt klaar. Ik ging akkoord. Een gezinnetje met twee kindjes zag ik al helemaal voor me!

Een paar maandjes later zouden we in het weekend wat gaan drinken met vrienden. De oudste ging een nachtje bij oma logeren. ‘Ik wil dat je een test doet’, zei mijn partner. Ik verklaarde hem voor gek maar kocht toch maar wat zwangerschapstesten. En ja hoor: negatief. Ik lachte er om en vond het maar raar! De vrijdag daar op heb ik voor de zekerheid nog maar een test gedaan: positief! Had hij toch gelijk. De test gaf aan 4/5 weken zwanger.

Nog geen week later voelde ik me al heel snel langer zwanger dan dat de test zei. Toch raar dacht ik bij mezelf. Bij de oudste had ik dit gevoel helemaal niet, en had ik ook geen kwaaltjes. Maargoed, alle zwangerschappen zijn anders dus wie weet is het dan een meisje dacht ik.

Hier in de buurt hebben we een pret-echo bureau die al echo’s vanaf 6 weken maakt. Ik maakte meteen een afspraak om onze spruit te zien. Bij de verloskundige kon ik pas met 9 weken terecht. Mijn partner vond het allemaal niet zo spannend en ik ging met een vriendin naar de pretecho.

Ik was zo zenuwachtig als wat! Je weet hoe het gaat, want je hebt het eerder meegemaakt maar het blijft toch altijd bijzonder! Eenmaal binnen mocht ik gaan liggen. Hij zette de echo op mijn buik en ik keek naar het scherm. Doordat ik al een kindje heb, weet ik hoe ik ongeveer naar de echo’s moet kijken, en wat ik kan verwachten. Ik bleef naar het scherm kijken, het zag er toch anders uit dan bij de oudste. De man zei: ‘Hier een mooi vruchtzakje met een kloppend hartje’. Op het moment dat je dat verteld word, valt er een last van je schouders. Het zit goed, het is goed, denk je dan. ‘Hier hebben we nog een vruchtzakje’, zei hij opeens. Mijn vriendin en ik keken elkaar aan en wisten even niet wat we moesten zeggen. ‘Er zit geen kloppend hartje in’, zei hij. Het tweede vruchtzakje meette een paar dagen jonger als het vruchtzakje met vruchtje.

Na gepraat te hebben moest ik rekening houden met meerdere opties: het kon een tweeling worden, het niet kloppende vruchtzakje kon een miskraam worden waardoor er één kindje overbleef, of het niet kloppende vruchtzakje kon een miskraam worden en nam het goede vruchtje mee, waardoor er geen kindje meer over bleef. Alles was dus mogelijk, en echt wijs werd ik er niet van.

In de auto naar huis was ik ondanks de onzekerheid, dolgelukkig. Misschien worden het er wel 2!

De twee weken er na had ik veel onzekerheid. Hoe gaat het met de baby’s? is alles nog goed? Zijn het er 1 of 2? Is er überhaupt nog een baby’tje in mijn buik aan het groeien? Met ongeveer 8 weken ben ik terug gegaan en kwam het nieuws: twee vruchtzakjes en twee kloppende hartjes!

Het zit niet in de familie. Ik had twee maal een eiersprong gehad. Het niet kloppende vruchtje was toen een paar dagen jonger waardoor het hartje nog niet klopte. Ik stroomde over van geluk! Een tweeling, twee baby’s en straks dus drie kindjes! Hoe zal dat uit pakken? Dat is een verhaal voor later….