One week left

Ze zijn voorbij gevlogen die 9 maanden. Ik open mijn groei-app : Nog 1 week te gaan.

Mijn zwangerschap is super fijn verlopen, ik mag echt niet klagen. In het begin soms eens misselijk. Tot op de dag van vandaag geen maagzuur, spataderen, aambeien of straie te bekennen. Je zou denken dat het niet allemaal super goed kan gaan. Op hoop van zege.

Bij iedere controle bleek dat ons kindje het goed deed.

Een hele geruststelling aangezien het de vorige keer helaas niet goed bleek en er geen kloppend hartje te zien was. Dit maakte ons extra alert en het bracht spanning met zich mee.

In week 15 hebben we ervoor gekozen om een geslachtsbepalingsecho te laten maken. Ik wilde het nog niet weten en de verloskundige schreef het geslacht op een briefje dat alleen mijn zusje mocht lezen. Dit zouden we later bekend maken met een rookfakkel. Trouwens geen hele gender reveal party hoor, gewoon voor onszelf, achterin de tuin.

Mijn vriend en ik moesten ons omdraaien. De fakkel werd aangestoken en bij ‘JA’ mochten we kijken.. BLAUWE rook. Een zoon, niet normaal blij waren we.

Hoe rustig en relaxed ik normaal gesproken ook ben, met de 20 weken echo was er toch wel even een moment van stress.

Er gaat van alles door je hoofd. Ik had folders meegekregen over aandoeningen en dergelijke en dit bleef maar in mijn achterhoofd zitten. Het zal toch niet dit, het zal toch niet dat?

Alles leek prima in orde te zijn, een hele geruststelling.

Het kan nu ieder moment gebeuren.. Een gevoel van blijdschap overheerst, het is sterker dan de spanning. Inmiddels denk ik laat maar komen. Ik weet natuurlijk niet wat me te wachten staat en misschien is dat maar goed ook.

Ik heb de laatste maanden alles gelezen over de zwangerschap wat er maar te vinden was. Zo ook over de bevalling, want ja, kan ik het aan? Veel keus heb ik in ieder geval niet. Erachter komen hoe het is blijkt nogal lastig na te gaan aangezien sommige moeders het prima te doen vonden en anderen het ergste wat je kunt bedenken. Hoe dan ook, straks zullen we niet meer met z’n tweetjes (soms drietjes) zijn maar gewoon altijd met een kleine uk die je waar dan ook met je meeneemt en het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik ben nu al verliefd op hem terwijl ik me constant afvraag hoe hij eruit ziet. Het is zo dichtbij en toch moeilijk om voor te stellen, voor je het weet is het de realiteit.

Steeds ben ik er mee bezig wat ik echt nog ‘moet’ doen omdat alles straks minder makkelijk en spontaan zal gaan. Tot nu toe is er nog vrijwel niks gekomen van lekker uiteten, even weg of iets dergelijks. Ach en anders gaan we straks gewoon met baby. Dat hij straks overal mee naartoe gaat maakt alles misschien nog wel leuker.

Tot die tijd geniet ik nog maar even van een soort van vakantie en van mijn buik.