(On)geduldig wachten op Fiene

En toen was het bijna zover, mijn uitgerekende datum kwam steeds dichterbij. 27 december 2019. Spannend, zou ze op tijd komen en nog in 2019 geboren worden of pas in 2020 en voor of na de feestdagen. We mochten tijdens onze eerste echo, week 9, zelf kiezen tussen 27 of 28 december als uitgerekende datum. Aangezien mijn zusje al op de 28e jarig is en ik zelf de 26e had uitgerekend kozen wij voor 27 december.

Die dag kwam dus steeds dichterbij. Op zaterdag 21 december zijn we nog langs onze ob-gyn geweest om voor de laatste keer te checken hoe ze lag. Volgens hem al bijna helemaal ingedaald alleen haar hoofdje moest nog naar beneden en daarvoor kreeg ik oefeningen mee. Hij vertelde daarnaast dat hij er alle vertrouwen in had dat het een natuurlijke bevalling zou worden zoals ik wilde. Mocht ze te laat zijn dan zouden we terug moeten komen. Ik had zelf al besloten dat ik niet ingeleid wilde worden, hier op Bali heb je namelijk niet dezelfde mogelijkheden en pijnbestrijding zoals in Nederland.

De kerstdagen vierden we alleen op de bank met (slechte) kerst films van Netflix en Home Alone 1&2, onze eigen kerst traditie. Geen kerstkindje dus.

Op vrijdag 27 december gebeurde er nog helemaal niets… Ik werd nu toch echt wel ongeduldig. Op zaterdag 28 december voelde ik wel wat gerommel in mijn buik en besloot er lekker op uit te gaan met mijn man. We gingen Ubud in en hebben wel een paar kilometers gemaakt. Daarnaast at ik pittig omdat ik ergens had gelezen dat dat wel eens de bevalling zou kunnen opwekken. Eenmaal in ons tijdelijke huisje in Ubud (dichtbij de kliniek waar ik zou gaan bevallen) besloot ik ook nog even wat baantjes te gaan trekken in het zwembad. Zwemmen vond ik echt heerlijk en ik kon er dan ook echt van genieten.

's avonds begon het dan toch echt meer te rommelen in mijn buik en ik checkte bij mijn zwangere app groepje (van vrouwen in Nederland en België die net als ik uitgerekend waren in December) hoe de eerste weeën voelen. Voor mij waren het een soort van menstruatiekrampen en dat klopte wel volgens hen. Ik contacte ook meteen mijn doula AliSun om haar te laten weten dat het begonnen was.

Die nacht probeerde ik wat te slapen maar vanwege de zenuwen en de pijn lukte dat niet echt, ook moest ik continu naar de wc en raakte ik wat in paniek van wat ik daar aantrof. Niemand had mij verteld dat je al wat kon gaan bloeden! Rond 05:00 vond ik het te spannend worden en wilde ik richting de kliniek. Achteraf had ik best nog eventjes kunnen wachten maar dat wist ik toen niet, ik wilde gaan bevallen.

In mijn volgende blog lees je daar meer over.