Nooit te laat om je verhaal te vertellen..

Lieve lezers,

Ik zal mezelf even voorstellen, mijn naam is Stephanie en ben inmiddels wel 36 weken zwanger.
Mijn partner en ik zijn gelukkig in verwachting van een kleine drukte maker, zijn naam is Julian.

Eindelijk kan ik beginnen met het schrijven van mijn eigen persoonlijke blog.
Niet zal het alleen over de zwangerschap gaan of straks wanneer de kleine man er is, maar zal ook zeker de dagelijkse struggles of mooie gebeurtenissen met jullie delen!

Lets begin from the start..

Mijn vriend en ik hebben elkaar leren kennen via een dating app, waar menig mens wel bekend mee zal zijn "Tinder". Ja, off all places Tinder! Na weken online contact gehad te hebben, namen we de stap om s'avonds met elkaar af te spreken bij "Huize Maas" waar toevallig zijn vader moest optreden. Ik stond te wachten voor de Albert Heijn met mijn fiets in mijn rechter hand, terwijl ik met mijn linker hand mijn sigaret tegen mijn lippen drukte. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, maar in een paar minuten na aankomst werd ik door hem gebeld en gevraagd waar ik bleef.

Door de lichte kater van de nacht ervoor had ik niet goed door dat ik gelijk naar hem toe zou lopen en niet ergens op hem hoefde te wachten. We bleven met elkaar aan de telefoon hangen totdat we elkaar van een redelijke afstand konden herkennen. Nadat ik mijn telefoon weggestopt had en door de zenuwen snel mijn sigaret weggooide, zag ik hem daar zitten op een buitenkruk. Blond, kort opgeschoren haar met een korte strakke kuif, stralende blauwe ogen, een spontane en open uitstraling, lieve maar ondeugende lach...

Lichtelijk brak het zweet me langzaam uit, hoe dichter ik bij hem kwam staan. Hij stond op en bekeek me gelijk van top tot teen. Het gevoel wat me overrompelde voelde onwerkelijk aan en wist me geen houding meer te geven. De combinatie van de koude wind die door de kiertjes van mijn jas waaide en het warme gevoel dat door me heen schoot. We maakten een leuke babbel over van alles, zijn werk, mijn werk, feestjes, vrienden en hoe we de dag door waren gekomen. Ik merkte aan mezelf dat ik de weg kwijt raakte en weg zwijmelde bij zijn woorden, zijn houding en zijn ogen...

Hoe langer we bij elkaar waren, des te meer verdween de grond onder mijn voeten vandaan. Het klikte meteen heel goed, nog beter dan we hadden via het chatten. Kort daarop volgden de kleine knuffels en elkaars hand vastpakken. Ik had na mijn laatste relatie de hoop op liefde en op relaties opgegeven, maar toch op dat moment besefte ik dat hoop en geluk langzaam weer terug kwamen. De vlinders schoten door mijn onderbuik en gaven me het gevoel alsof ik een klein meisje was in een grote ballenbak met miljoenen regenboog kleuren. Het duurde even voordat ik weer besefte dat ik nog net met mijn beide voeten op de grond stond voor "Huize Maas" op het terras, overladen met diverse mensen die voor de muziek waren gekomen. Tijdens het gesprek merkten we gelijk al aan elkaar hoe leuk we elkaar daadwerkelijk vonden. We rookten een paar sigaretjes samen, voordat ik door moest gaan om mijn kostuum op te halen bij vrienden. We namen afscheid van elkaar  en gingen ieder een kant op. We beloofden elkaar om contact te houden en snel weer af te spreken. Niet wetende dat het de week daarop al ging over een nachtje blijven slapen!

Van het één kwam het ander en we kregen op 31 oktober 2015 een vaste relatie. Het was voor beiden duidelijk dat het liefde op het eerste gezicht was en altijd zo zou blijven. Na een aantal verjaardagen van vrienden en families, een aantal overnachtingen bij elkaar, elkaar opzoeken in de stad, naast de zijlijn staan bij een voetbalwedstrijd van hem volgden al de gehele familie kennismakingen met kerstavonden en oudejaarsavond.

Maar toen, kort na nieuwjaarsdag was ik goed ziek geworden. Ik hield ineens niets meer binnen, geen eten en geen drinken. De nachten waren rusteloos en mijn werk ging er met de dagen meer onder lijden. Ik was moe en misselijk de hele dag door, mijn humeur ging zijn tol eisen op onze relatie. Nadat ik een paar dagen thuis ben gebleven en er bovenop probeerde te komen, moest ik er toch echt aan geloven: een zwangerschapstest kopen.

Na een dag werken stuurde ik via Whatsapp een bericht naar mijn vriend dat ik een zwangerschap test ging halen, we knepen hem de hele avond en hielden de klok constant in de gaten. Omdat we zo vermoeid raakten van het stressen dat het mogelijk zou kunnen zijn dat we in verwachting zouden zijn gingen we het maar proberen, proberen te slapen. Eenmaal de volgende ochtend ging ik gelijk vroeg naar het toilet (ochtendurine). Zijn moeder wist nog niet eens waar we ons mee bezig hielden de afgelopen dagen, maar ik hoorde haar die ochtend toevallig de gang en keuken op en neer lopen. Ik kon natuurlijk moeilijk de hele tijd op het toilet blijven zitten, terwijl andere mogelijk ook naar de wc moesten.

Ik drukte de deksel terug op de test en stopte het half in me onderbroekje met mijn joggingbroek en t-shirt erover heen. Stormde vervolgens naar boven en kroop terug in bed. Mijn vriend werd rustig wakker en zag dat ik de test net had gedaan, dus ging zelf ook eerst naar beneden om rustig naar het toilet te kunnen gaan... Kort daarop kwam hij alweer naar boven. Ik geloofde mijn ogen niet, ik kon het absoluut niet geloven... Mijn eerste woorden tegen mijn vriend toen hij in de deur opening stond van de slaapkamer waren: "Het spijt me, maar dit ga je echt niet leuk vinden". Hij ging naast me liggen en keek op de test, jawel er stond duidelijk op aangegeven dat ik 3+ weken zwanger zou zijn. Normaliter heeft een test een paar minuten nodig om het te kunnen aantonen, maar deze clearblue test had er absoluut geen moeite mee en liet het maar al te graag per direct weten.

We keken elkaar ongeloofwaardig aan, we hadden geen woorden. Het leken wel uren die langzaam voorbij gingen die ochtend, terwijl we binnen seconden duidelijkheid erover hadden. Alleen mijn ouders waren ervan op de hoogte dat ik zo'n test zou gaan doen. Kort daarop belde dus gelijk mijn moeder ons op om ons gerust te stellen over het feit dat er een kleine op komst zou zijn, maar terwijl ze rustig voor ons probeerde te blijven moest ze toch ook haar zege viering via de telefoon laten horen door te gieren!

We hebben nog uren naar het plafond gekeken en zelfs nog kort geslapen met een stiekeme kleine hoop dat het een droom zou zijn. Kort daarop volgde een telefoontje die middag naar mijn huisarts om een bevestiging te regelen. Na een week konden we terecht in het ziekenhuis voor een eerste foto om te kijken hoever we al waren. Het bleek al 8+ weken in mij te groeien... We hebben veel moeten wikken en wegen, zeker is het onderwerp abortus gevallen. Uiteindelijk na veel nadenken en verdriet heb ik de keuze gemaakt om onze kleine man te houden. Ik heb vanaf de dag dat ik het besluit had genomen mijn vriend de keuze gegeven om erin mee te gaan en er voor te gaan of hij kon er op dat moment mee stoppen, zodat hij zijn feestleven kon behouden.

Na veel praten en ondanks dat hij niet achter mijn keuze stond is hij mee in zee gegaan. Over de maanden heen hadden we extreem veel Ups en Downs in de relatie. We zijn tot vandaag de dag gigantisch op de proef gesteld door het Universum. Met continue druk uitgeoefend op beiden vanuit zijn familiekant, door overal boven op te zitten tot fouten van mijn vriend door aandacht te zoeken via het internet etc. van andere vrouwen/meisjes en door nummers uit te wisselen.

Het riskeren van een mooie gebeurtenis, een gezin, een mooie relatie... Na vele gesprekken en ruzies tussen ons en met zijn familie heb ik hem ondanks al zijn fouten vergeven. Vergeven, maar elke vrouw zal het nooit kunnen vergeten wat haar man gedaan heeft. Ik heb ons als gezin een nieuwe start gegund na meerdere malen het bijna opgegeven te hebben. Mijn kracht die ik dankzij het kleintje in mijn buik, die groeit binnen in mijn lichaam, kreeg om na alles dit door te zetten heeft in zekere zin geholpen. Het is continue tot de dag van vandaag vallen en opstaan geweest, maar nu zijn we nog kort voor de bevalling aan een eigen huisje gekomen. Niet groot, maar groot genoeg voor de eerste 2-3 jaren van Julian. We zullen rust hebben, ons eigen stekje om gelukkig te zijn. Inmiddels het contact met zijn familie van mijn kant uit verbroken of verwaterd. Als ik in details zou optreden op mijn blog zouden menige moeders mij voor gek kunnen verklaren, dat doe ik stiekem zelf ook al. haha! Nu ik dan eindelijk tot rust ben gekomen groeit mijn buik gestaag en gokt de verloskundige dat de kleine man halverwege deze maand augustus van zich zal laten horen. De spanningen stijgen en we zijn nog niet verhuisd, want zitten druk in de verbouwing van het huisje. Maar je zult het net zien, dat wanneer wij in alle rust aan ons huisje kunnen wennen... Kleine Julian tevoorschijn komt. Ik lees vaker dat door verhuis stress de kleintjes nog op zich kunnen laten wachten, dus het zal me niet verbazen als we volgende week op onze plek zitten het gebeurt wanneer we op de bank zitten alles door te nemen wat er allemaal gebeurd is en wat onze relatie overwonnen heeft.

Lieve lezers, ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte!

Liefs, xxx