Nooit meer beschuit met muisjes

Als je mijn blogs vóór en over Nola's geboorte hebt gelezen, weet je inmiddels dat een gezonde zwangerschap voor mij niet vanzelfsprekend is.

Toen de dokter mij dan een maand of 2/3 geleden vertelde dat een volgende zwangerschap wordt afgeraden, kwam dit niet geheel onverwachts binnen.

Toch, na een week of 2, hakte dit er ineens bij mij in.

Vooralsnog heb ik (nog) geen klapperende eierstokken, maar het is wel gewoon echt heel naar als je lichaam niet doet wat je ervan hoopt. 

Ik kan over het algemeen wel zwanger worden, want ik ben vruchtbaar en Rick ook. Maar door mijn vaak torenhoge bloeddruk, die maar niet zakken wil (ondanks zware medicatie), wordt het afgeraden. De kans is dan namelijk onwijs groot dat een kindje niet genoeg voedingsstoffen en niet genoeg zuurstof binnenkrijgt.

Een gebrek aan genoeg voedingsstoffen heeft Nola helaas ook gehad, gelukkig kwam zij wel nog kerngezond op de wereld. Maar dat scheelde dus vrij weinig of het had heel anders kunnen zijn. Met 37+1 is ze namelijk 'gehaald' d.m.v. een keizersnede, omdat het voor haar buiten mijn lichaam veiliger werd dan er binnenin..

Daarnaast heb ik zelf, omdat de bloeddruk nog extra schommelt in een zwangerschap, meer kans op bepaalde aandoeningen zoals een zwangerschapsvergiftiging (die kan ik al afvinken), maar ook hartfalen of een herseninfarct.

En dan is de keuze dus snel gemaakt, want ik moet nog lang zo gezond mogelijk op deze wereld blijven. Niet alleen voor mezelf, maar al helemaal voor Nola. 

En ookal is die keuze dan snel gemaakt, het blijft naar: Nola is echt een kind van gezelligheid. Een echte allemansvriendin die nooit een eenkennigheidsfase heeft gehad, en ik had dan ook zo graag uiteindelijk een broertje of zusje voor haar gewild. Ergens voel ik dan ook een enorm schuldgevoel dat ik haar dit niet zal kunnen geven.

En ook naar Rick toe, die stiekem heel graag nog meer kinderen had gewild.

Maar goed, ik kan er niks aan doen en we moeten door! Ik ben in ieder geval al ontzettend dankbaar voor Nola, want jeetje, wat ben ik dol op haar!

En voor haar zal ik sterk blijven. ❤️

⬇️

Ik heb dit overigens nooit openlijk gedeeld met anderen. Alleen met Rick en mijn huisarts. Niet omdat ik het geheim wilde houden, maar omdat het simpelweg nooit ter sprake is gekomen.. Ik ben namelijk niet het type dat zoiets out of the blue op tafel gooit. Maar dan ben ik via deze weg misschien wel van de "En, wanneer komt de volgende?"-vraag af..