2 weken geleden
Nooit gedacht, but here we are ( deel 2 )
.Een verhaal van verdriet, geluk, ass, maar vooral van veel liefde.
Er was dus terug een kleintje onderweg, voorzichtig gelukkig maakte we een afspraak bij de gynaecoloog rond 8 weken zwangerschap, midden Corona moest ik hier alleen naartoe, ook dat vond ik best jammer. Ik had al een dochter uit een eerdere relatie, dus mijn partner mistte alle "eerste keren".
Op mijn vraag om de echo te filmen werd helaas negatief geantwoord.
Met een bang hartje lag ik dus alleen op de gynaecoloogstoel. Hij wou de spanning snel laten verdwijnen en liet me meteen het hartje horen. Wat was ik blij.
Ik besloot beroep te doen op vroedvrouwen, aangezien mijn eerste bevalling voor mij echt een eenzame/ bange ervaring was. Hier mocht mijn partner gelukkig wel mee.
Al snel kreeg ik weer last van HG, dit had ik bij mijn dochter ook. Ik belandde in het ziekenhuis en moest daar 10 dagen op mijn positieve komen. Toen ik werd opgenomen wist mijn dochter nog niet dat er een broertje aan ging komen. Ze kwam op bezoek en schrok toen ze het babybedje zag staan in de badkamer naast de kamer.
Ik liet haar snel een echo zien, en vertelde haar dat ze grote zus werd. Tranen sprongen in alle 3 onze ogen. Wat was ik al zo trots op haar!
Eenmaal terug wat beter ging ik naar huis en kon relatief genieten van mijn zwangerschap. We zagen nog niet wat er ons nog allemaal te gebeuren stond.
Wordt vervolgd
