"Non-Stop Misselijk in de Zwangerschap!"

Week 9 van mijn zwangerschap brak aan en van het een op het andere moment was daar de misselijkheid, die tot week 17 aan bleef houden. Het was geen misselijkheid die maar eventjes duurde of met rustig ademen weg te puffen was. Deze misselijkheid was anders, veel intenser en non-stop aanwezig.

Thuis kon ik over het algemeen rustig gaan zitten of liggen als de misselijkheid op zijn piek was. Ik had nog geen kinderen waar ik voor moest zorgen en manlief hielp goed mee in de huishouding. Die rust zorgde ervoor dat de misselijkheid dragelijk was.

Werken, in combinatie met deze intense misselijkheid, was een ander verhaal. Ik vond het persoonlijk nog te vroeg om mijn werkgever en collega's te vertellen dat ik zwanger was, zeker omdat ik eerder een miskraam had gehad. Ik wilde er zeker van zijn dat het deze keer goed zat en had mijzelf voorgenomen om rond week 13 het te vertellen op het werk. Dat betekende dus: rustig ademhalen op het werk, soms bewust een traktatie overslaan en doorzetten.

In de tussentijd kwam ik erachter dat "blijven eten" de misselijkheid deed zakken. Geen idee eigenlijk of dat dé remedie is maar op die momenten zakte mijn misselijkheid. Één nadeel, ik kon natuurlijk niet continu blijven eten. Wanneer ik stopte met eten, keerde de misselijkheid terug.

Wat waren dan nog mijn mogelijkheden? Want ik had geen idee hoelang deze misselijkheid nog zou duren. Ik probeerde echt van alles, waaronder polsbandjes tegen reisziekte. Je kent ze wel, die bandjes met een knopje aan de binnenzijde die je tussen de twee pezen van je polsen moet plaatsen. Helaas had dit bij mij weinig effect, waardoor ik weer terug bij af was.

Ik had mijzelf altijd voorgenomen om gezond te eten in mijn zwangerschap. Vis, veel groenten en fruit, noten... maar het gekke was dat mijn misselijkheid aanzienlijk werd versterkt bij het eten van deze goede producten. Ik liet mijzelf niet kennen en probeerde op een gezonde wijze door te eten, met als gevolg dat het er soms gewoon weer van boven uit kwam. Nog vreemder was dat kaas, pizza en bitterballen (ofwel de vette hapjes) er fantastisch in gingen en ik mij door dit voedsel super goed voelde. Ik besprak dit onderwerp met mijn verloskundige, omdat ik mij ergens schuldig voelde naar onze baby... misschien juist omdat we eerder een miskraam hadden gehad en ik alles zo goed mogelijk wilde doen. Ze vertelde mij dat ze dit vaker had gehoord en liever had dat ik iets at (ook al was het slechter) dan niets.

Gelukkig nam de misselijkheid af rond week 17. Na deze periode heb ik extra gezond gegeten, om voor mijn gevoel de voorgaande weken te compenseren.

Ik denk, zelfs na anderhalf jaar, vaak terug aan die extreme misselijkheid. Ik heb dan ook veel bewondering voor de vrouwen die deze misselijkheid maandenlang (hebben) moeten doorstaan! 🤎