Nog een kindje of ben ik "te oud"?

Al van kinds af aan wilde ik 3 kinderen. Dat kun je wel willen maar het moet natuurlijk ook maar allemaal lukken. Wij waren zelf ook met drie kinderen en als je even met één niet goed op kon schieten was er altijd nog één.

Toen onze ouders vrij vroeg overleden toen waren we gelukkig met drieën om het allemaal te regelen en om samen een gezin te vormen. Door het overlijden van mijn ouders is mijn leven een halt toegeroepen.

Ik woonde al lang op mezelf maar mijn zusje zat net op kamers en mijn broer woonde nog thuis. Kortom ik moest het voortouw nemen en zorgen dat ze allemaal goed terecht zouden komen. In die tijd realiseerde ik me even niet meer dat ik de pil al niet meer slikte en opeens merkte ik dat ik al lang niet meer ongesteld was geweest.

Test, en ja hoor, al meteen een streepje. Vijf maanden na het overlijden van mijn vader zwanger geraakt en niks in de gaten. Inmiddels was ik al bijna drie maanden ver zonder dat ik het wist.

Uit de eerste echo bleek dat het baby'tje een verdikte nekplooi had. Tijdens het gesprek met de gyneacoloog maakte hij duidelijk dat het eigenlijk het beste was om 'de embryo' weg te laten halen.

Wij hadden net ons kindje gezien, wisten net dat we zwanger waren en toen kwam dit alles op ons dak. "Weghalen!?", daar moesten we echt niet aan denken. De gyneacoloog stuurde ons meteen door voor een specialistische echo nog diezelfde middag en ook die constateerde een dikke nekplooi. (voor degene die niet weten wat het is: het zou kunnen betekenen dat het kindje het syndroom van Down heeft wat vaak ook gepaard gaat met meerdere afwijkingen aan onder andere hart etc.)

Uiteindelijk bleek dat er een kans was van 1 op 5 dat het kindje niet in orde zou zijn. Wat een hel, wat een zorgen, wat een tranen. Dat allemaal in 1 jaar. Er was nog de mogelijkheid om erachter te komen of het kindje nu wel of niet gezond was, een vlokkentest of een vruchtwaterpunctie.

Volgens mij was bij ons alleen de punctie nog mogelijk.  We moesten alles razendsnel doen omdat we natuurlijk al vrij ver waren met de zwangerschap. Naar het diagnostisch centrum en vervolgens heb ik twee dagen plat gelegen om er maar zeker van te zijn dat alles goed zou gaan met de kleine. Mijn gevoel zei namelijk dat het goed zat. Na 2 lange, lange weken kregen we een telefoontje. Het kindje was gezond!

Hij is gewoon geboren niks aan de hand. Na 6 maanden geprobeerd voor een tweede en dat was meteen raak. Twee jongens, allebei kerngezond. Nu ben ik inmiddels 33 jaar en wil ik eigenlijk dolgraag nog een kindje.

Er zijn natuurlijk afwegingen. Is het financieel haalbaar? Ben ik niet te oud? Ik zou het verschrikkelijk vinden om het hele proces wat we bij de eerste hebben doorgemaakt nog een keer door te maken. En wat als het niet gezond is, wat dan?

Nu heb je er al twee rondlopen die ook aandacht horen te krijgen en een kindje met down heeft natuurlijk extra zorg nodig. Ik wil er graag nog een maar ik weet het niet, echt niet. Heb ik een verhoogde kans op een kindje met downsyndroom? Ben ik te oud? Ik ben 33 dat is toch nog niet zo oud?!