Nipt uitslag

We stappen uit de auto en lopen de praktijk binnen. Er zitten 2 dames op ons te wachten. De tranen lopen al over mijn wang voor dat hun ook maar 1 woord hebben gezegd.

In een waas hoor ik ze een verhaal vertellen. Ja uit de nipt kwam een defect op chromosoom 13 naar boven. Dit hielt in dat ons kindje patau kon hebben. Als dit zo was zou het niet levensvatbaar zijn en als ze wel geboren werd zou ze niet ouder dan 1 worden. Het kon alle kanten op want de nipt is niet 100% betrouwbaar en helemaal wat betreft patau kon het ook alleen in de placenta zitten. We worden door verwezen naar het amc voor verder onderzoek.

Met deze minimale informatie vertrekken we weer naar huis. Wat nu!! Mijn hoofd zit vol en ik snap niet wat er net gebeurt is. Ons kindje kan dus dood gaan in mijn buik of ik moet na een jaar afscheid nemen. Dit is niet menselijk om daar aan te moeten denken. Gelukkig belt het amc de volgende dag al dat we daar over 2 dagen heen kunnen.

Aangezien patau zware verminkingen laat zien krijgen we eerst een uitgebreide echo. De gynaecoloog begint te vertellen dat ze alles gaat bekijken en dat als ze wat ziet ze het ook eerlijk meteen gaat zeggen. Rustig zet ze het apparaat op mijn buik en begint te duwen. Enkelen seconden gaan voorbij zonder dat ze wat zegt. Het enige wat ze doet is kijken en af en toe maakt ze een foto of meet ze wat op. Hier zie je het hartje zegt ze ineens. Deze klopt netjes en ik zie hier geen afwijkingen. Ze gaat door naar de buik, benen, hoofd, rug en alles is perfect in verhouding. Ze kijkt ons aan en zegt dat ze nu een vlokkentest kan doen maar dat je dan kans hebt op een miskraam. De keuze is aan ons. Ik kijk mijn vriend aan, wat gaan we doen!! We hebben net een goede echo gehad maar ze zegt dat als je alles op een echo zou kunnen zien er geen anderen testen zouden bestaan. Ik zeg dat het niet fout voelt en met de goede echo ik nu geen keus durf te maken.

Met een dubbel gevoel vertrekken we naar huis. Als we op de snelweg rijden komt er ineens een ooievaar aanvliegen die voor ons op een lantaarnpaal gaat zitten. De tranen schieten in mijn ogen. Dit voelt als ons kindje die komt zeggen dat het echt wel goed zit en wij ons geen zorgen hoeven te maken. Aan dit gevoel hou ik mij vast en we besluiten voor nu geen vlokkentest.

Word vervolg