Nieuwe plek, nieuwe kansen?

Door de fout van het ziekenhuis, merk ik dat ik al het vertrouwen in het medische circuit even helemaal kwijt ben. Ik snap tot op de dag van vandaag (ruim een jaar later) nog steeds niet hoe dit alles zo fout heeft kunnen gaan. Het is echt een enorme klap en ik twijfel zelfs of we wel door moeten gaan, maar ik kom al snel terug op die gedachten. Deze fout mag en kan niet het einde van onze kinderwens zijn. Dat bestaat gewoon niet en daarom gaan we door. We zetten onze schouders eronder en gaan opnieuw op zoek naar een plek voor onze grootste wens.

Doordat ik op mijn instagram pagina een redelijke community heb opgebouwd, hoor ik over andere ziekenhuizen en klinieken. Ik lees mij in en kom uiteindelijk bij het Mck in Leiderdorp terecht. Een kliniek die zich volledig richt op een kinderwens en kleinschalig is. Het voelt goed en na wat informatie ingewonnen te hebben bij mijn zorgverzekeraar besluiten we ons daar in te schrijven.

Begin december 2020 hebben we onze eerste intake (online uiteraard ivm corona). We kunnen tijdens het gesprek onze vragen kwijt en we bespreken ook de fouten die in het ziekenhuis zijn gemaakt waardoor mijn vertrouwen meer dan aangetast is. Het gesprek voelt fijn en ik krijg de rust terug die ik nodig heb. We besluiten bij het Mck verder te gaan met ons traject. Er volgen nog een zaakonderzoek en bloedonderzoek om zeker te weten dat alles klopt met de gegevens van het ziekenhuis. Wat ik overigens best fijn vind. Na alle fouten in het ziekenhuis ga ik aan alles twijfelen en weet ik niet meer of ik resultaten van het ziekenhuis vertrouw. De onderzoeken bij het Mck voelen als een soort second opinion en dat vind ik heel fijn.

Eind januari 2021 volgt ons volgende gesprek met de arts. In de weken naar die afspraak word ik een beetje geleefd. Ik ben onrustig en wil graag weer verder. Het had allemaal niet zo hoeven lopen en toch is dat nu de werkelijkheid. Ik blijf moeite hebben met mij over te geven aan het medisch circuit en ik besef mij dat dat oké is, maar het had alles behalve nodig geweest. Ik baal daar zo van.

Op 25 januari 2021 hadden we dan eindelijk het gesprek met de arts om alle resultaten te bespreken. Er worden (thank god!) geen bijzonderheden gevonden. De arts besluit dat we weer verder kunnen gaan met iui. Zo fijn! Ik kan gek genoeg niet wachten om te beginnen en dat terwijl ik doodmoe ben. De weken dat ik naar dit gesprek heb geleefd, zorgen ervoor dat ik gesloopt ben. Zoo bizar wat dit allemaal met je doet.

Februari 2021

Yes! We gaan weer starten. Hoe dubbel het ook is, want ik hoopte er zo op dat ik nog natuurlijk zwanger zou worden, maar het mag helaas niet zo zijn. In overleg met de arts besluiten we iets meer eenheden te spuiten in de hoop dat ik direct 2 goede eitjes kan laten groeien en dat dan de kans op een zwangerschap groter is. Best spannend, want daarmee bestaat de kans op overstimulatie. Na 6 dagen spuiten mag ik mij opnieuw melden voor een echo. En wat blijkt, er groeien 4 eitjes heel hard mee… SHIT! Dat is niet goed. Een inseminatie vindt namelijk niet plaats bij 4 of meer eitjes, omdat er dan een grote kans is op een vierling of meer. De volgende 3 dagen moet ik minder eenheden spuiten zodat ze hopelijk nog 1 eitje afvalt en de inseminatie alsnog plaats kan vinden. 3 dagen later meld ik mij weer voor een echo. Dood op van de zenuwen… BAM! Er zijn 5 eitjes te zien… Weg IUI 4. Nadat ik het nieuws heb aangehoord van de arts weet ik niet hoe snel ik naar de auto moet lopen en daar stort ik in. Na een verpeste iui 3, al die maanden wachten, een nieuwe intake te hebben moeten doen, wilde ik zo graag eindelijk een goede kans op een zwangerschap, maar het wordt ons niet gegund. Ik ben er kapot van en bel huilend mijn vriend op. Heel even ben ik bang dat ik weer instort net als na iui 3, maar ik weet mijzelf bij elkaar te rapen. Wat een KUTZOOI is dit toch. Hoezo gaat er zoveel verkeerd. Ik vind de wereld even helemaal kut en alles oneerlijk. Die dag zet ik zo snel mogelijk de ovitrelle spuit om mijn eisprong op te wekken. Ik wil door, zo snel mogelijk en deze ronde ook zo snel mogelijk achter mij laten.

Maart 2021

In overleg met de arts besluiten we deze ronde een verlaging van de medicatie te doen. Aangezien het medicatie is die vrij nieuw is voor mij (deze gebruikte ik niet in het ziekenhuis) zijn we nog steeds aan het zoeken naar de juiste dosering. Er is een kans dat mijn lichaam er helemaal niet op reageert en we dus dagen voor niks spuiten, maar we gaan niet direct van het ergste uit, hihi. Na een aantal dagen kom ik terug voor een echo. Yes! 2 eitje kunnen ze vinden. Mijn lichaam reageert dus op een verlaging van de medicatie. Heel fijn! 3 dagen later mag ik opnieuw terug komen voor een echo, want de eitjes waren nog niet groot genoeg voor een inseminatie. De 2e echo valt mij weer rauw op mijn dak. Er is geen groei te zien ten opzichte van de eerste echo….HOE DAN! Er wordt besloten toch een ophoging te doen in de hoop de eitjes een boost te geven en dat werkt!! Ik had het eigenlijk niet verwacht, maar eindelijk kunnen we weer een inseminatie inplannen. Zo fijn! Dan besef ik mij ook dat het ruim een jaar geleden is dat er een goede inseminatie heeft kunnen plaats vinden. Hoe bizar snel is dat jaar gegaan. Na de inseminatie moet ik 2 weken wachten om te zien of ik zwanger ben en die weken vind ik pittig. De wachtweken vind ik echt een mentale kwelling. Continu ben ik in strijd met mijn lichaam. Bij alles wat ik voel vraag ik me af ik zwanger ben. Helaas heb ik na 2 weken een spierwitte test in mijn handen. Shit… En mag nog steeds niet zo zijn.

Na 2 heftige maanden besluit ik een pauze te nemen. 2 maanden lang staat ons leven in het teken van spuiten, echo’s, afspraken en hormonen. Ik moet weer even op deze aarde komen en denken aan wat mijn lichaam nodig heeft. Hoe graag ik soms ook door wil, soms is op de rem trappen het enige juiste.

Hoe lang we pauze nemen weet ik niet dan nog niet. Ik doe alles op gevoel en merk vanzelf weer wanneer ik er aan toe ben om te gaan starten en ik klaar ben voor de laatste 2 iui rondes. Inmiddels kan ik mededelen dat wij deze week na een pauze van 6 maanden zijn begonnen aan een nieuwe ronde iui ... SPANNEND! 

Foto is gemaakt door @beyoutifulfotografie