Nieuw leven groeit in mijn buik

In december 2021 besloten mijn man en ik dat we klaar waren om een kindje te verwelkomen. We hadden beide een stabiele job, waren 5 jaar samen waarvan een half jaartje getrouwd en mijn man werd net 30 jaar en voelde zijn klok al tikken. Ik ben zelf de oudste van 6 kinderen en hou enorm van kindjes maar ik weet dus ook hoeveel werk het is. Hij had nog nooit een luier verschoont. Maar hij is een schat van een man die veel helpt in het huishouden dus ik wist dat hij een behulpzame en zorgzame papa zou zijn. Ik zou hem de kneepjes van het vak wel leren.

In februari 2022 ontdekte ik dat ik zwanger was. Mijn man zei al een maand dat ik eens een test moest doen omdat mijn borsten groter waren geworden, maar toen ik er eentje wou kopen waren ze allemaal uitverkocht. Ik dacht: “Niemand wordt toch meteen zwanger van de eerste keer?” dus ik had geen haast. We waren in die periode ook bezig met een koophuis te zoeken en hadden net de week ervoor de akte getekend van ons eerste huisje samen. Toen ik uiteindelijk een test te pakken kreeg verscheen dat streepje meteen heel duidelijk! Ik was wel degelijk zwanger.

Diezelfde dag nog ging ik naar de huisarts voor een bloedtest. De dag erna belde ze me op dat de resultaten binnen waren en ik wel degelijk zwanger was. De waarden waren zelfs zo hoog dat ze dacht aan een tweeling. Een tweeling?! Oh nee! Dat scenario had ik me nog niet voorgesteld. Ik wou het natuurlijk zo snel mogelijk weten en gelukkig kon ik die week nog terecht bij de gyneacologe voor een echo. Daar zagen we een gezond hartje kloppen. Oef! Het is er maar eentje! Toch een beetje een opluchting. Een tweeling was ook zeker welkom maar ik wist ook dat dat dubbel van alles betekende. En we hadden net een huis gekocht. Dus ik maakte me al zorgen over de financiële kant. Mijn waarden waren zo hoog omdat ik al 8+4 weken zwanger was. Ik was dus wel degelijk van de eerste keer zwanger!

Gelukkig had ik weinig last. Ik was niet misselijk en kon gewoon genieten van het nieuwe leven in mij. Wel lag mijn moederkoek vooraan en daardoor heb ik pas rond 22 weken de eerste ‘belletjes’ en stampjes kunnen voelen in mijn buik. Mijn man kon pas echt iets voelen rond 26 weken. Ook de echo’s waren allemaal uitstekend. Niets abnormaals te zien en telkens een heel vrolijk gezond kindje zei de gyneacologe. De NIPT-test was ook heel positief en we kregen de resulaten via mail: het wordt een jongen! Ik was een beetje verrast want ik dacht eerder dat het een meisje was. Maar ik was al lang blij met een gezond kindje in mijn buik.

Nu kwam nog de moeilijke zoektocht naar een naam. Ikzelf hou van Vlaamse of Franse namen zoals Noah, Emiel of Olivier. Mijn man wou eerder een Engelse of Japanse naam. Dus elke naam die ik zei vond hij niet goed en omgekeerd. Gelukkig zijn we beide wel fan van Disney en kwam mijn man op een dag af met een naam die ik wel mooi vond: Flynn. Er klikte precies iets. Ja dat is de naam. Die naam is mooi. Die naam is perfect. Je hoort tegenwoordig vaak Finn maar Flynn komt niet zo veel voor. Bovendien is de echte naam van Flynn in Rapunzel Eugène en is dit ook de naam van de opa van mijn man. Dus ergens klopte dit helemaal.

Eenmaal in het derde trimester kreeg ik wel wat meer ‘symptomen’. Ik had een suikertest afgelegd die op het randje was en moest gelukkig geen insuline krijgen maar wel op mijn voeding letten. Ook werden de dagen steeds warmer en begon ik vocht op te houden. Zeker op de dagen waarbij het meer dan 30 graden werd waren mijn enkels en voeten bijna dubbel zo dik. Mijn schoenen pasten niet meer en ik moest 2 maten grotere sandelen kopen. Ook het slapen lukte niet zo goed. Ik vond moeilijk mijn draai (ik ben een rugslaper) en moest tientallen keren opstaan om te gaan plassen. Zelfs voor de zwangerschap sliep ik nooit een volledige nacht door dus dit verbaasde me ook niet echt. Ik ben een lichte slaper. Maar dit alles begin toch door te wegen. Dit in combinatie met een stressvolle job in de logistiek zorgden ervoor dat ik vaak harde buiken had en dus niet zo veel meer bewoog. Zelfs even 100 meter wandelen en ik moest al rusten.

Uiteindelijk was ik 33+3 weken zwanger toen ik me ineens heel ongemakkelijk begon te voelen…