'Niet schrikken, uw baby heeft een stuithoofd'

September 2019. Yess, een positieve test. Een week voor de test voelde ik al dat mijn lichaam 'anders' deed.

We waren op vriendenweekend en tijdens het diner kon ik mijn ogen niet meer open houden. 'Hoe kan dat nou? Ik, altijd energie voor 10, altijd in voor een feestje en nu lukt het me om 18u ’s avonds niet om mijn ogen open houden?' Oké, hier klopt iets niet. ‘Zou ik zwanger zijn? Nee, zo snel, nee dat kan niet!’

De misselijkheid begon en de vermoeidheid bleef aanhouden. ‘Toch maar een test doen dan?’

Ons geluk kon niet op! Er groeit gewoon een mensje in mijn buik.

De weken die volgde werd ik steeds misselijker. Ik ben werkzaam als physician assistant in de oogheelkunde. Dat sommige patiënten onaangenaam ruiken wist ik al maar als je zwanger bent heeft zo’n beetje iedere patiënt een eigenaardig luchtje.

Half januari hadden we de 20 weken echo. De mijlpaal waarop ik hoopte dat de misselijkheid eindelijk z’n keerpunt zou bereiken en gelukkig was dat ook zo. Op dat moment kende we nog geen corona en mocht mijn vriend gewoon bij de echo zijn. Super spannend allemaal maar gelukkig was alles goed behalve dat de placenta verkeerd lag, een zo genoemde placenta previa. Deze zorgde ervoor dat er nog wat extra controles volgde in het ziekenhuis. We kregen het geslacht van ons wondertje mee op een USB stick. Die zelfde avond hebben we de USB stick afgegeven bij mijn zusje en zij zou een roze of blauwe cup cake maken die we als toetje zouden eten bij mijn ouders de dag daarna.

Terug van het werk stond het eten klaar. De keuken was volledig versierd en mijn zus had er een ware gender reveal party van gemaakt. Wat een verassing!! Wachten tot het toetje duurde me te lang dus na de soep knalde de roze confetti uit het confetti kanon. Mijn gevoel zei dat het een jongen ging worden dus dit was een complete verassing maar zo super leuk!!

De weken die volgde maakte de misselijkheid plaats voor de harde buiken. Deze zorgde er dan ook voor dat ik met 27 weken volledig thuis kwam te zitten. Ik vond het vreselijk en vond het ontzettend moeilijk te accepteren dat ik nu al niet meer mocht werken. En toen kwam corona….. Door corona kwamen collega’s ook thuis te zitten wat de acceptatie van het niet meer werken voor mij wat makkelijker maakte.

De 30 weken echo werd een 32 weken echo omdat dit bepalend zou zijn voor de ligging van de placenta. Ik moest alleen naar de afspraak omdat door corona het niet was toegestaan je partner mee te nemen. De afspraak was verzet naar 20:30, ik was de laatste van de dag.

Ik had er zin in! Ik voelde me eindelijk goed, mijn buik groeide goed dus wat kon er nou mis zijn? Ik ging er dan ook heel luchtig en met goede zin naar toe. Totdat de echoscopiste zei: ‘Mevrouw dit is niet goed. Uw baby’tje is te klein. Niet schrikken, uw baby heeft ook een stuithoofd, haar schedeltje is super smal en haar buikomvang is veel te klein.’

Oke, daar lig je dan. In je uppie terwijl mijn vriend buiten in de auto zit te wachten. Videobellen mocht niet van de echoscopiste want dat duurde allemaal te lang en ze moest haar brieven nog maken. Ongelofelijk, ze moest eens weten hoe boos ik was op die reactie maar door alles wat er werd gezegd kon ik alleen maar naar het scherm staren. Ik voelde me op dat moment zo vreselijk rot!

Het enige wat bleef hangen was: ‘Niet schrikken uw kind heeft een stuithoofd’.

Er werd een collega bij gehaald en zij beaamde de bevindingen. Ik kreeg een spoed afspraak voor de volgende dag bij de gynaecoloog omdat de buikomvang zorgwekkend was maar het enige wat bij bleef hangen was dat smalle schedeltje en het 'stuithoofd'…