Net ontslagen en veel stress. Heb ik een miskraam?

Ik ben ontslagen. Hoe is het mogelijk. Derde baan in 1 jaar tijd dat niet gelukt is. En weer wegens een onmogelijke reden. Ik ben zwanger. Ik vind het moeilijker dit keer mijn ontslag te relativeren. Dit is ook niet iets waar ik aan kan " werken", niet iets waarvan je zegt, goede feedback, neem ik mee voor mijn volgende baan. Want hoe kan je van een zwangerschap nou leren?

Die middag dat ik thuis kom ben ik als een zombie het avond eten aan het voorbereiden. Ik ben leeg, misselijk en bovenal echt echt heel moe. En of dat komt door mijn kleine spruit of Door de situatie,  ik geef me er aan over. Zodra mijn vriend thuis komt kijk ik hem stoïcijns aan. Ik heb geen emotie meer. Ik wil huilen naar het lukt niet. Pas na het avond eten hebben we het erover. Ik zie de verslagenheid op zijn gezicht. Hij denkt hetzelfde als ik, 1 stap vooruit en 3 stappen terug. Zo gaat het al een tijdje en dan hoop je dat het snel veranderd. Het is dan ook zo oneerlijk! Hij geeft me een kus en knuffel en zegt dat het goed komt " kijk eens hoe rijk we ergens toch zijn, we zijn zwanger en hoeveel mensen doen ons dit na?" Een oud collega van mijn vriend is al een paar jaar bezig en is nog niet zwanger. Ik snap wat hij bedoeld en voel me iets beter. We zijn rijk, want we worden een gezin! Een papa en mama! 

Later die avond bij het plassen voel ik een scherpe pijn en zie bloed blij het plassen. Ik schrik hevig en beveel mijn vriend het nummer van de verloskundige erbij te pakken. Ik bel en de verloskundige stelt me gerust. Maar moet de volgende dag voor controle toch een echo laten maken.

Eenmaal aangekomen ben ik zo zenuwachtig als wat. We parkeren de auto en allebei blijven we zitten. We durven niet uit te stappen. " wat nou als het er niet meer is, dan is alles voor niets geweest" zeg ik tegen hem. Hij kijkt naar beneden en pakt mijn hand. " Ja, maar het kan er ook nog steeds zijn,  vind ik toch een fijner idee. Mocht het er niet meer zijn dan is het niet voor niets geweest. Die baan was dan toch al gedoemd te mislukken en mocht hij/zij er niet meer zijn dan wil ik nog steeds met jou een kindje en gaan we ervoor". Ik sta paf. Dit waren de woorden die ik nodig had om uit te stappen en ervoor te gaan. Ik geef hem een knuffel en we gaan naar binnen.

De vriendelijke echoscopiste neemt haar tijd en bespreekt onze zorgen. Ik mag gaan liggen en na nog geen 30 sec vind ze het hartje. Ik ben zo blij! Mijn vriend en ik beginnen te lachen en zijn nu echt vastberaden.  Wij GAAN papa en mama worden. En niets of niemand die DAT gevoel kan afpakken!!