Na een half jaar relatie zwanger!! Deel 2

ZWANGER??

En +3 weken?! Wat? 

Ik keek mijn man angstig aan maar ook ontzettend blij tegelijk.

Maar hoe kan dit dan? Er gingen wel 1000den gedachten door ons hoofd! Hoe gaat we dit doen? En stom genoeg waar ik mij het meest druk om maakte was mijn omgeving. Hoe zouden die gaan reageren? (Als ik daar nu op terug kijk denk ik echt ja boeiend wat andere vinden/denken?)

We hebben elkaar stevig vast gepakt en zeiden meteen tegen elkaar. We gaan ervoor samen! Wij kunnen dit! Opeens voelde ik zo veel liefde. Voor mijn partner dat hij er zo onwijs blij mee was en natuurlijk voor die kleine garnaal die in mijn buik groeide.

We hebben toen besloten om het maar snel aan onze families te vertellen! Aangezien ik er enorm veel stress van kreeg en dit ook niet goed was voor de baby. Zo hadden ze wat meer tijd om te wennen aan onze zwangerschap. We kregen mega positieve reacties maar helaas ook minder leuke. Op zich begrijpelijk maar niet leuk natuurlijk.

Al snel belde we de verloskundige. Daar konden we 3/4 weken later terecht voor een intake en een echo. 

Wow wat heb ik mij een zorgen gemaakt! Als alles maar goed is... Wat als ik een miskraam krijg? Wat een verschrikkelijke weken waren dit. Ik besefte soms nog niet dat ik zwanger was ik voelde immers niet zo veel. Behalve dat ik iedere dag misselijk was en het liefst om 18:00 uur naar bed toe ging.

Tot we een echo hadden en daar een heeeeeeeel klein mini garnaaltje zagen met een kloppend hartje. Wauw wat bijzonder en wat een opluchting!

We wilde het zo graag aan iedereen vertellen maar hebben hiermee gewacht tot ongeveer 12 weken. Just to be sure!!

Mijn verdere zwangerschap verliep prima. Met 16 weken kwamen we er achter dat wij een jongen zouden gaan krijgen. Nu kon ik eindelijk beginnen met winkelen!!

Tijdens de 20 weken echo zijn er een paar fouten gemaakt. Waarvan ik nu nog steeds denk hoe kun je daarbij fouten maken. Eerst dachten ze dat het hartje niet goed was?! Ik wil je besparen hoe dat voelde maar ik keek mijn man aan en we knepen in elkaars handen. Toen er een dokter binnen kwam om het te beoordelen en die zei dood leuk. Je hebt het apparaat in de verkeerde stand staan. JEZUS lukt het??!

Vervolgens kreeg ik 3 dagen later een telefoontje van de arts die mijn 20 weken echo had gemaakt. Ze vertelde mij dat ze iets had over geslagen of ik even terug wilde komen.Dus ik ben niets vermoedend terug gegaan een paar dagen later.

Ik kwam de kamer binnen en de arts begon te vertellen: ‘Ik heb tegen u gelogen. Ik denk dat uw zoontje een extra teentje heeft. Ik heb de echo nog eens goed na gelopen en dacht wat te zien.’ Heel eerlijk ik was totaal niet angstig. Ik ging snel liggen.  Ze zetten het echo apparaat op mijn buik en daar was mijn kleine man weer. Maar denk maar niet dat hij zijn voetjes liet zien. Strak tegen elkaar aan! Na 30 minuten was het eindelijk te zien. En.... Hij had gewoon aan iedere voet 5 mooie kleine teentjes! Pfff ik was blij dat ik daar weer weg kon! Ik was vooral boos.

De daarop volgende weken voelde ik mij prima. Tot ik in januari griep kreeg. Ik heb weken op bed gelegen. Antibiotica wilde niet zijn werk doen.

Dus er zat helaas niets anders op dan uitzieken. Wat gelukkig na 2 maanden weer ietsjes beter werd. Ik kon geen bed meer zien. Heb onwijs veel respect voor mama’s die tijdens hun zwangerschap noodgewongen rust moeten nemen.

Ik heb de laatste weken van mijn zwangerschap nog fijn kunnen genieten. Van al dat geschop en gefrommel in mijn buik. Ik vond het heerlijk en zo bijzonder. (En van alle slapeloze nachten, pijnen, bolletje rond zijn en je eigen sokken niet meer aan krijgen. Hahahaha)

Tot ik met 38 weken op controle was bij de verloskundige...

Ik ga jullie hier in een andere bolg meer over vertellen!