Na de narcose

Ik eindigde mijn vorige post met mijn ontslag uit het ziekenhuis na de LEO-operatie. Ik voelde me nog een beetje wazig na de narcose, en kan me eigenlijk niet zo veel herinneren van die avond. Behalve dan de pijn in mijn schouder. Voor een kijkoperatie wordt koolzuurgas in je buikholte gespoten zodat de chirurg overal goed bij kan. Dat gas kan na afloop zorgen voor flinke pijn in je schouder. Ik had er zelf geen goede verklaring voor dus heb het even opgezocht: het koolzuurgas prikkelt je middenrif en daar krijg je pijn in je schouder van. Dus. Nou ik heb het gemerkt, wat een vervelend gevoel. Gelukkig was het de volgende dag al zo goed als weg! En een andere meevaller: ik heb werkelijk niets in mijn buik gevoeld, geen enkele buikpijn. 

Ik had met mijn baas afgesproken dat ik haar de dag na de operatie even zou bellen. Omdat ik me de dag erna al een stuk beter voelde, sprak ik af dat ik de dag erop (dus 2 dagen na de operatie) thuis wat zou proberen te werken en ik zou haar dan laten weten hoe lang het gelukt was. De dag erna ging ik vol goede moed (weliswaar met m'n laptop op de bank) aan de slag. Het enige waar ik geen rekening mee had gehouden was die narcose. Ik was na 2 dagen nog steeds zo wazig, ik kon echt niks onthouden. 

Mijn man omschreef het 3 dagen later zo aan een vriendin van ons: 'dan vertelt ze me iets en dan weet ze niet meer dat ze dat vandaag al 2 keer eerder verteld heeft. En als je dan bedenkt dat ik de helft van de tijd niet goed luister heeft ze het waarschijnlijk al 6 keer verteld.'

Achteraf moest ik daar erg om lachen, maar op dat moment was ik vooral gefrustreerd door het gebrek aan concentratie. Ik heb die week stukken opgeleverd aan onze directie en ben nu, jaren later, nog steeds blij dat ik geen complete onzin verstuurd heb! 

Een week na de operatie voelde ik me eindelijk weer echt helder, en kon ik gewoon weer 100% aan het werk. Ik had na een week of 2 controle bij de gynaecoloog, die was tevreden met het resultaat. Omdat ze verwachtte dat ik nu weer een cyclus zou krijgen was het de bedoeling dat we het de komende 6 maanden weer zelf zouden proberen. Ergens baalde ik, weer een half jaar 'wachten', aan de andere kant was het ook wel fijn om te kunnen onderzoeken of mijn lijf het zelf zou kunnen. Inmiddels was het september 2017, we spraken af dat ik begin april weer terug zou komen als ik tegen die tijd nog niet zwanger was. Het positieve nieuws was dat ik wel degelijk een cyclus had! Niet helemaal regelmatig, maar tussen de 28 en 32 dagen en dat was een stuk regelmatiger dan ik ooit gehad had. De operatie leek dus wel degelijk effect te hebben gehad. De komende 6 maanden waren helaas (waar ik al bang voor was) elke maand weer even die teleurstelling. In april gingen we, uitgerust van de maanden rust van de molen maar ook weer een half jaar ouder (bah) terug naar het ziekenhuis voor de volgende stap: IUI. Daarover vertel ik in mijn volgende blog!