Na 10 maanden weer zwanger!

Ik wil graag beginnen met bloggen om een periode af te sluiten en van mij af te schrijven over de gevoelens die er in die tijd speelde en hoeveel impact de komst van een kindje brengt ondanks dat je al ouders bent.

Nu ongeveer 2 jaar geleden kwam een vriendin op visite met het nieuws dat zij in verwachting was! Wat geweldig!! ik was blij voor haar maar het leek wel alsof ik ineens wakker geschud werd... ik zei tegen haar, 'misschien ik ook wel' maar ik had daar eigenlijk geen reden voor, ik was niet over tijd of had nergens last van. Ik was lekker druk met onze kleine meid, ze zal over een maandje alweer 1 worden. 

Smiddags vertelde ik aan mijn vriend het nieuws dat er weer een baby op komst is maar dat ik mij ook vreemd voelde. Ik bedacht mij ook dat ik van de week eens in slaap was gevallen toen ik onze dochter in bedje had gelegd voor haar middagslaapje, meestal wacht ik dan tot zij slaapt en ga ik zelf even liggen maar dit keer viel ik meteen in slaap...

We besloten naar de winkels te gaan en een test te halen. Het sloeg eigenlijk nergens op want was dus niet overtijd. Op 14 februari 2015, valentijnsdag was daar de kreet vanuit de WC. Aaaaahhh.. mijn vriend kwam aangerend en vraagt: wat is er? Wat is er? Ook mijn dochtertje van toen bijna 1 kwam aan hollen.HIJ IS POSITIEF! Gilde ik, het werd zwart voor mijn ogen en begon te huilen... ik kan dit niet, niet nu al! 

Ik keek mijn vriend aan en die stond met een brede lach op zijn gezicht!!! Jaaaa riep hij, een broertje of zusje voor jou!!! ... hij was blij? 

Mijn gevoelens schoten alle kanten op. Wij wilde niet te lang wachten, maar het was nu meteen weer raak! Het overviel mij enorm en ik was nog maar net mijn oude ik na een zware bevalling en bekkeninstabiliteit. En daarbij was onze woning ook niet echt ideaal voor een tweede kind. Ik was in shock!

Ondertussen was mijn vriend naar de winkel gerent voor nog een test, voor de zekerheid haha. Maar ik was echt al 8 weken zwanger. Door de nuchterheid en blijdschap van mijn vriend begon ik het een plekje te geven. 

Liefde konden wij genoeg geven, financieel was het ook geen probleem. Maar de angst over de drukte, kan je ze allebei wel genoeg aandacht geven? En alle andere vragen die eigenlijk bij veel moeder op komen bij een tweede zwangerschap (of meer)

Dus hier begon ons avontuur naar het ouderschap met 2 kindjes met daar tussen 21 maanden. 

Een week later vierde we de 1ste verjaardag van onze dochter. Niemand wist het op 2 vrienden na. Familie was niet op de hoogte. Ik was afwezig met mijn gedachte maar genoot van ons meisje. Ze is erg slim en heeft dingen snel door, zo lief en tevreden. Ook slapen deed ze erg veel, ze kon overal mee naar toe, We hadden het fijn. 

De dagen na haar verjaardag werd ik ziek. Ik was heel erg misselijk en wilde niets eten. Ik heb mij ziek moeten melden op het werk, iets wat ik nooit deed. Na een week heb ik mij er toe kunnen zetten dat ik weer ging werken. Na het werk haalde ik onze dochter op bij oma en at ik vaak een hapje mee. Mijn moeder viel op dat ik slecht at en er slecht uit zag. Naast de misselijkheid en moeheid was ik ook een beetje down aan het worden. Het viel me zwaar. De zwangerschap was anders als bij mijn dochter en de zorg voor haar erbij. 

Ben je zwanger? Vroeg mijn moeder. Nee joh ben je mal! (We wilde de 12 weken echo afwachten) maar dat zij vermoedens had was wel duidelijk. 

Ik was ziek, en mijn bekken en rug begonnen bij 12 weken mij al op te breken. Ik kwam in gewicht niets aan. Maar op de dag van de 12 weken echo kregen wij weer een prachtig gezond wondertje te zien! Dat doet alles weer even vergeten.. hier ga ik voor vechten, ons tweede kind! We waren gelukkig.

Direct na de echo zijn we onze familie gaan vertellen. Ook daar was er even een schrik maar uiteindelijk ook blijdschap. Ze weten dat het goed komt. 

Met 16 weken kwamen wij er achter dat we een zoon zouden krijgen! Wauw! Een meisje en een zoon!

Het ziek zijn bleef, de bekken en rugpijn werd met de dag erger en toen ik met 18 weken in mijn buik getrapt werd op het werk door een client ben ik de ziektewet in gegaan...

De weken die daarna volgde waren niet leuk, ik heb maar weinig kunnen genieten en kon soms alleen naar het einde van de straat lopen. Ik heb veel verdriet gehad omdat ik het gevoel had dat ik mijn dochtertje te kort deed.Naar de speeltuin gaan ging niet alleen, er moest iemand mee om achter haar aan te hobbelen.Mensen boden hulp aan maar ook dat vond ik moeilijk, ik moest het zelf doen. 

Gelukkig waren de omas altijd bereid om op onze dochter te passen maar ik mistte haar al na een paar uur. 

De misselijkheid ging rond 20 weken over. Maar de bekken en rug klachten werden met de dag erger en daar kwam nog bloed armoede bij. Ik verlangde na de bevalling.. ik was hier klaar mee. 

Op de goede dagen heb ik samen met mijn vriend leuke jongens dingen gekocht en een mooi wiegje voor de kleine man. Van die momenten kon ik gelukkig wel genieten.

Maar de weken gingen verder en met 40 weken had ik 2cm ontsluiting. Dit zetten niet door. De vk ging strippen. Ook dit deed niets...inmiddels had ik al 6 dagen bijna niet geslapen en wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ook de kleine man bewoog minder en de vk besloot ons door te sturen naar het ziekenhuis. Ik deed mijn verhaal en werd gerustgesteld. Op de ctg zagen we dat alles goed ging met ons mannetje en wat bleek.. er was ook al bijna 4cm ontsluiting. 

'Omdat het nu zo zwaar voor je is en je niet meer slaapt is het misschien beter als je morgen ingeleid word' zei de arts. Ik was bij de 1e ook ingeleid omdat ik toen op 42 weken liep. Nu was ik 40w en 3 dagen. Ik twijfelde nog.. wilde toch liever dat hij zelf kwam maar de arts zei dat hij gewoon een klein beetje hulp nodig heeft aangezien er al bijna 4 cm was. 

Ik kreeg een slaappil mee voor die nacht zodat ik wat kon slapen en kracht sparen voor de bevalling. Ik was rustig. Onze dochter ging bij opa en oma logeren en 23 oktober om 7.30 moesten wij ons melden in het ziekenhuis.

De vliezen werden meteen gebroken en ik kreeg om 10.30 weeen opwekkers. De weeen kwamen langzaam op gang. Ik heb voor deze bevalling veel oefeningen gedaan en dit keer had ik alles onder controle. De uren gingen voorbij en de bevalling ging volgens het boekje. Om 14.40 kwamen de persweeen en om 14.51 kwam onze grote gezonde man ter wereld van 4400 gram! Wauw! Meneer zette het meteen op het krijsen.. in tegenstelling tot zijn zus toen ze geboren werd.. zij keek een beetje rond. Ojaaa.. dit natuurlijk een heeeel ander kind....de grote blauwe wolk was er gelukkig meteen maar vanaf die dag is ons leven drastisch veranderd en gingen wij in de overlevingsstand. Hierover meer in de volgende blogs