Mommy by meds

Daar stond ik dan.. Met een positieve test in mijn handen. Huilend met een lach van oor tot oor! WAUW, eindelijk na 3 jaar was het gelukt! We worden ouders!!! ♥️

Robert verrast met een leuk kadootje (ingepakt boek: Help! Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt) en een letterboard met de positieve test en het bericht dat hij papa wordt.

Grappig feitje: Mijn schoonmoeder wist het eerder dan mijn man. Ze kwam namelijk onverwachts op de koffie. En door alle hectiek en blijdschap had ik haar niet binnen horen komen. Zij zag mij daar staan met een onwijs blij en emotioneel gezicht. En ik kon alleen maar wijzen naar het letterbord. 

‘Echt waar?! .. Oh wat fijn.’ 

En wat was het fijn. Dat bijzondere gevoel draag je gelijk bij je. Je bent altijd met z’n twee en niemand anders weet het nog. ✨

Ik zag het perfecte plaatje eindelijk voor me.. Ik en Robert, met de kinderwagen, heerlijk een voorjaarswandeling maken in de vroege ochtend. Alle kinderkamer ideeën was ik in mijn hoofd al aan het uitvoeren. Ik zag de emotionele gezichten en reacties van familie en vrienden al voor me bij de bekendmaking. Maar helaas was dit van korte duur..

De positieve test had ik in handen op een dinsdagochtend, maar op zaterdagavond had ik al wat bloedverlies. Oh wat waren wij in paniek. We waren bij vrienden voor een gezellig avondje pubquizzen, maar zijn toen naar huis gegaan. Daarna ben ik onder de douch gaan staan, huilend met mijn handen op mijn buik. Ik weet nog dat ik niet kon stoppen met huilen. ‘Dit was het dan!’.

Gelukkig stopte het bloeden heel snel en had ik niks verloren. En konden we ook snel voor een vroege echo terecht in het ziekenhuis. Op de echo was wel iets te zien, maar niet iets wat je zou kunnen verwachten bij een termijn van +/- 6 weken. Ook was er nog geen hartje te zien. Wel zagen ze een stolsel in mijn baarmoeder.😕 Je kunt je voorstellen dat ik er al helemaal geen vertrouwen meer in had. Maar de gynaecoloog stelde voor om een week later nogmaals een echo te maken om het nogmaals te bekijken. In de tussentijd had ik weer af en toe wat bloedverlies en wat krampen.. Maar dat werd weggewuifd als zijnde de groei van je baarmoeder.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen voor een nieuwe echo was ik super zenuwachtig.😓 Ik had mezelf al helemaal voorbereid op slecht nieuws. Maar op de echo was een soort van mini garnaal te zien met een flikkerend vlekje. ‘Nou, mevrouw.. Voorzichtig gefeliciteerd.. Ik zie een hartje!’. Stomverbaasd lag ik daar. 

In de week daarna leefden we in een rollercoaster van emoties.🎢  De bloedingen werden meer en de krampen ook. Ik had al een ‘onderbuikgevoel’ dat dit verkeerd ging aflopen, maar Robert bleef positief. ‘We hebben een hartje gezien, dit komt goed schat. Blijf positief.’ Dit probeerde ik dan ook maar te doen. 

Het was zaterdagavond en ik ging lekker een terrasje pakken met mijn nicht en neefje. Het was lekker weer dus we namen het er van. Ik was de bob, met een lul smoes dat ik geen zin had in wijn (iedereen die mij kent weet dat dit een hele slechte smoes is 😂). Tot ik me opeens niet lekker voelde. Ik had buikpijn en werd misselijk. Omdat ik ze nog thuis moest brengen heb ik maar gezegd dat ik toch wel heel moe was en of ze mee wilden gaan. ‘Geen probleem, het werd toch al wat frisser buiten.’. Eenmaal taxi af en thuis aangekomen ben ik in bed gaan liggen en heerlijk in slaap gevallen. 😴

Tot ik wakker werd en naar de wc moest, maar niet echt wist waarom. Het stukje van de slaapkamer naar de badkamer is echt nog geen tien stappen, maar ik heb het nog nooit zo snel gelopen. Wat een pijn! 😕

Op de wc wist ik ineens waarom.. Ik verloor bloed en weefsel. ‘Schat, schaaat, kom snel! De baby!!!!’😱😥 Daar ging onze droom, ik voelde de leegte. Ik wist het zeker, dít was het.. De miskraam. 

Robert belde de huisartsenpost en die vertelden dat het wel klonk als een miskraam, maar dat ze er niks aan konden doen. Dat ik moest afwachten en pas moest bellen als ik koorts kreeg of overmatig bloed verloor. Verder moest ik afwachten tot mijn volgende afspraak (1,5 week later). Ik belde maandag naar de poli en vroeg of ik alsjeblieft eerder een afspraak kon krijgen. Want ik moest zekerheid hebben. Uiteindelijk hadden ze nog een plekje voor me op woensdagochtend.

Woensdagochtend kwam ik bij de gynaecoloog voor de vervroegde echo. Het bloeden was (gelukkig) bijna niets meer en de pijn was nu wel te handelen. Daar gingen we dan, dé echo! Helaas, het was gelijk duidelijk. De leegte die ik op de echo zag, voelde ik in mijn hart. Ik was in shock en kon niks zeggen. Dit was het dan..