Mogelijk geen hersenstam

Daar gingen we dan naar het ziekenhuis voor een uitgebreiden echo. Eerst het hoofdje. En daar bleef ze maar drukke op mijn buik, om het hoofdje goed te zien. Naja dat doen we als laatste nog een keer. En daar voelde ik mijn zenuween oplopen. Het lijkt er wel goed uit zien hoor, zegt de echoscopist. Ze ging verder. Ze is een meisje dat wisten we al door de pretecho, maar het was leuk om het nogmaals te horen. Ik zal maar die vrouw zijn die bij de geboorte een jongetje krijgt en alles in rose heeft gekocht. 

Naja ze ging verder en we hebben gelukkig deze keer geen klompvoetjes.  Toen ging ze weer terug naar haar hoofdje en ze kon het hersenstammetje niet vinden. Ze was nog te klein waarschijnlijk. Dus riep ze er de gespecialiseerde gynaecoloog erbij. Ook zei kon haar hersenstam niet goed zien. Dus moesten we maar naar een academische ziekenhuis om daar een echo te laten maken met gespecialiseerder apparatuur. Ze zouden dan ook een verwijsbrief maken en dan zou ik ergens deze week gebeld worden. Mijzelf kenden zou dit mij heel wat stress geven, dus belde ik die zelfde dag nog om een afspraak te maken en konden we gelukkig binnen 2 dagen terecht. Ik nam me voor om deze keer bij deze baby niet alles op te zoeken. Wilde er namelijk alles aan doen om niet weer ziek te worden door de stress en hopelijk dit keer zoveel mogelijk positief te blijven, zodat dat in ieder geval niet kan mee werken aan een tweede postnatale depressie. Ik ben gewoon de twee dagen naar het werk gegaan als afleiding en was druk bezig met het afronden van mijn hbo verpleegkundige studie, zodat ik die tweede hbo studie wel af zou hebben voor dat de kleine er zou zijn. 

Dus op weg maar het Academische ziekenhuis dan maar, wat uit zou lopen op een vruchtwaterpunctie. Waar de eerste keer zo traumatische was geweest.

Vervolg kom in het volgende bericht.