Moeilijke maand

De december maand is begonnen, mijn lievelings maand. De maand vol van gezelligheid, de maand waar ik naar uit keek en nu is de maand daar.

Ik had het niet verwacht, maar ik heb het deze maand ontzettend moeilijk. Het gemis van Sep word meer en meer. Meerdere dagen dat ik stil sta bij Sep, zoals 5 december. Deze dag vieren we elk jaar bij mijn ouders. Zo vertelde we vorig jaar op deze dag dat we zwanger waren, maar dit jaar miste ik Sep ook wel extra deze dag, toen wij de cadeautjes opende die we gekregen hadden van mijn ouders dacht ik ook meteen anders zouden ze ook aan Sep gedacht hebben en zou hij net zo verwend worden als mijn zusje, ik en onze mannen.

Ook de maand waarin ik jarig ben, ik word 28 jaar. Een dag met ups en downs, ik ben verdrietig om het feit dat Sep er niet is. Geen eerste knutsel gemaakt vanuit de opvang of zelfs van papa, geen kindje die nu 7 maanden oud zou zijn en steeds meer aan het ontdekken zou zijn. Nee het is heel verdrietig maar hij is er niet bij vandaag, door de corona kan ik mijn verjaardag ook niet echt vieren maar toch komen er wat vriendinnen verspreid over het weekend. Een vriendin heeft een kaartje gemaakt met een gedichtje namens Sep met een kandelaar met blauwe kaars, gouden sterretjes en blauwe confetti. Dit had ik niet verwacht maar vond ik wel erg mooi, vooral omdat ik zelf nog elke verjaardag voor iedereen met een knutsel (voet/hand afdruk) en een kleinigheidje kom namens Sep. Ik vond het bijzonder dat ze iets terug deed, want vanuit mijn man had ik dat zeker niet verwacht dus ik ging er eigenlijk vanuit dat ik niks namens Sep zou krijgen.

Ook mijn vriendinnengroep stond er bij stil, vooral mijn zusje die in dezelfde vriendinnengroep zit: Ze had ook een gedicht geschreven in de kaart, een gedicht over dit moeilijke jaar maar wel met veel lieve woorden over hoe sterk ze me vonden. Daar dronken we jip en janneke champange (gezien mijn zwangerschap!) op.

Ik merk aan mezelf dat ik buiten deze dagen ook alle andere dagen emotioneler ben, ik denk er steeds vaker aan en ik vraag me steeds vaker af: Waarom toch Sep? Weer die waarom vragen, waar we nooit antwoord op gaan krijgen! “Het is goed zo” zegt Sep tegen mij in mijn dromen, ik geloof in voortekens en dat Sep in mijn droom laat zien dat we weer een zoontje gaan krijgen en dat dat goed is voor hem. Ik ben totaal niet bezig met het geslacht, ik ben met beide heel erg blij: als het maar gezond is! Dat zegt elke ouder natuurlijk, maar dat hoop ik ook echt: als ik maar een levend zoontje of dochtertje in mijn armen mag sluiten. Een kindje wat we mee nemen naar huis, niet voor heel even maar voor altijd. Dat mijn man en ik eerder uit het leven mogen gaan als ons kind, zoals het hoort. Maar dat we eerst nog lang met ons gezinnetje kunnen genieten, dat wij ook op de roze wolk mogen zitten na de bevalling en dat de bevalling en de rest van de zwangerschap goed verlopen, dat ik zelf niet ziek word en gezond blijf! Dat wens ik.

Maar ik geloof in voortekens, alsof Sep me nu al probeerd te zeggen dat het goed zo is. Omdat ik me natuurlijk ook wel ergens schuldig zal voelen over het krijgen van nog een zoontje wat we wel alles kunnen bieden en dat we hem wel voor altijd zichtbare liefde kunnen geven en kunnen laten opgroeien bij ons. Pijn doet het me dan weer, waarom Sep niet? Maar tegelijkertijd als ik me dit afvraag, vraag ik me ook weer af: Gaat het deze keer wel goed? Want ik ben dan wel in verwachting, maar ik ben er nog niet. Er kan nog van alles gebeuren, maar door de strengere controles heb ik hier wel een beter gevoel over. Maar makkelijk is deze zwangerschap niet.

Eerste schopjes en klachten

Vanaf de 14 weken voel ik iets in mijn buik, iets wat ik herkende van de zwangerschap van Sep. Het voelen van de eerste schopjes, heel zachtjes en ook nog niet dagelijks. Zou het zo vroeg al? Bij Sep voelde ik dit pas veel later! Maar volgens de verloskundige kon ik het babytje wel echt al voelen en was het heel normaal dat dat nog niet dagelijks was. Maar toch maak ik me daar dan zorgen over, vooral nu ik dit babytje een paar dagen achter elkaar gevoeld heb en dan een dag twijfel of ik al iets gevoeld heb.... ik trek dan aan de bel, maar de verloskundige geeft wederom aan dat dat kan op zo een vroeg termijn. Zo klop ik deze week nog een keer aan de bel, er heerst de 5e ziekte op het werk. Dat verdenken we atans en dat is gevaarlijk voor zwangere vrouwen. In mijn hoofd krijg ik meteen paniek. Weer bel ik de verloskundige en die geeft aan dat er een grote kans bestaat dat ik inmuun ben daarvoor gezien ik al een lange tijd met kinderen werk, maar dat ik via de dokter me daarop kan laten testen. De dokter verwijst me diezelfde dag nog door naar het ziekenhuis, waar ik geprikt word en ik krijg ook nog een extra echo ter geruststelling en alles is goed met het babytje gelukkig. Ik merk dat nu wel al: vorige keer was ik er erg nuchtig in, nu maak ik me veel sneller zorgen. Maar gelukkig is met het kindje alles goed, maar ook met mijn bloeddruk. Die is zelfs nog nooit zo goed geweest als deze week!

Buiten dat mijn bloeddruk goed is, merk ik dat mijn lichaam op is. Komt er nu alles uit? Heb ik te veel gedaan? Is dit nog van het hellp? Veel vrouwen herkennen na het hellp dat het herstel lang duurt, dat merk ik zelf ook. Ik ben namelijk veel sneller moe. Hoewel ik eerst makkelijk 4 dagen van 9 uur werkte en de weekenden nog makkelijk leuke dingen kon doen, merk ik nu dat 4 dagen van 6 uur maar net gaat en ik in het weekend als we leuke dingen doen ik daarna ook echt mijn rust moet pakken. Frustrerend hoor! Ik wil meer als dat ik eigenlijk kan.

Nou is de december maand ook ontzettend druk, dus wie weet word het in januari allemaal minder. Gelukkig heb ik deze maand nog een weekje vakantie: daar ben ik ook echt aan toe! Mentaal en lichamelijk!