Moederschap 2.0

Eindelijk was het zo ver, de afspraak bij de fertiliteit arts stond vandaag gepland. 

Het is de 2e keer dat wij dit traject in gaan dus een verrassing zou het niet moeten zijn.

Toch slaap ik onrustig en word ik wakker met vlinders in mijn buik.

Ineens word ik onzeker.  Wat nu als de artsen het onzin vinden dat wij na 1 jaar al weer hulp zoeken. Wat nu als de verzekering niet akkoord gaat.  Wat als wat als wat als...

Aangekomen in het ziekenhuis is het als vanouds.  Het gevoel van onzekerheid en hoop steken de kop weer op.  Ook veel herkenning. Maar deze keer sta ik met ons kleine wondertje in mijn armen ons aan te kondigen.

Wij worden gevraagd in de wachtkamer plaats te nemen.  Bij binnenkomst zitten er 2 stellen.  Het ene stel lacht ons vriendelijk toe,  bij het andere stel zie ik het verdriet in de ogen van de vrouw wanneer zij ons en met name mijn zoontje ziet.

En ik herken haar blik.  De blik van dat extreme gemis en het onzekere pad dat je nu op gaat in de hoop dat je ooit zelf zo'n wonder mag vasthouden.

Mijn man en ik kijken elkaar aan,  en hij wacht samen met ons kleintje buiten de wachtkamer op onze afspraak. Wij begrijpen als geen ander hoe pijnlijk deze aanblik nu is. 

Gelukkig komt de arts (onze oude arts) ons al snel ophalen. 

Ze feliciteerd ons en begroet ons zoontje die haar direct om zijn vingertje begint te winden.  Nou ze zegt heel goed te begrijpen dat dit naar meer smaakt, dus wanneer willen wij beginnen met de behandelingen? 

Even kijken wij elkaar aan, dus het mag?  Ja natuurlijk zegt ze ik zie niet in waarom niet. Wij mogen starten met ivf maar kiezen om te beginnen voor IUI met medicatie..  De last valt van mijn schouders.  Wat een opluchting! 

Mijn man zegt doodleuk,  gisteren.

Wij mogen dus direct door.  3 dagen later word ik ongesteld.  De dag waarop ik moet bellen zodat ze een start echo kunnen maken. 

De echo laat alleen een afwijking zien.  Ik moet bloedprikken,  de arts zou mij in de middag terugbellen met de uitslag en het verdere beleid met ons bespreken.

Een klein beetje onzeker gaan wij huiswaarts.  Wat zou er nu zijn? 

Die middag belt ze terug.  Wat blijkt.  Op de echo was een leeg vruchtzakje te zien,  ze moesten bepalen of het HCG gehalte laag genoeg was om te mogen starten.  Dit blijkt gelukkig het geval.

Een beetje flabbergasted halen wij de injecties op. Oké een missed abortion dus.  Gek want zonder de echo had ik dit niet eens geweten. Ik heb inmiddels zoveel miskramen achter de rug dat wij beiden er niet eens echt van onder de indruk zijn. Zoveel jaar zoveel verdriet.  Het went niet maar het verhard wel.

Het goede nieuws.  Wij zijn gestart met de injecties en de volgende echo staat gepland.  De bekende hoop en verwachtingen komen weer naar boven. Spannende tijden breken aan. 

Duimen jullie mee?