Miskraam of niet?

Pech, pech, pech zeiden de artsen laatst. Zoveel pech kun je toch niet hebben dacht ik. Steeds als er ergens een kleine kans op is dan krijg ik dat. Hoeveel kans is er nou dat je steeds uitkomt aan de slechte kant van de medaille. Ik neem jullie in een aantal blogposts mee in mijn verhaal en waarom de artsen het pech, pech, pech noemen.

Ik wilde voor mijn 35e zwanger zijn om het risico op complicaties te minimaliseren. Mijn moeder en oma hebben beide eerst een miskraam gehad dus ik achtte de kans groot dat ik dat ook zou krijgen. Aangezien ik bijna 34 was begon de tijd dus wel te dringen. Gelukkig was manlief er eindelijk ook klaar voor.

Augustus 2018. Ik liet mijn mirenaspiraaltje verwijderen. Nu was het afwachten. Ik hoopte binnen 3-6 maanden zwanger te zijn. Had veel gelezen over wat wel en wat juist niet te doen maar daar hielden we ons nog niet mee bezig. Eerst maar eens zien hoe die eerste cycli na de spiraal zouden verlopen. Na 4 weken was ik nog niet ongesteld. Ik deed voor de zekerheid een zwangerschapstest maar deze was negatief. Een week later deed ik er nog een en tot onze grote verbazing was deze positief. We waren beste wel in shock dat het zo snel gelukt was maar we waren ook heel erg blij. 

Na een paar dagen was die blijdschap echter omgeslagen in onzekerheid. Ik had behoorlijk drukpijnen in mijn rechter lies en was bang voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Er werd met 4,5 week een reguliere echo gemaakt waar niets op te zien was. Logisch ook want met die termijn zie je nog niets en zeker niet met een uitwendige echo. Desondanks keek de echoscopist me aan alsof ik gek was en niet zwanger kon zijn. Met 5 weken werd er een inwendige echo gemaakt bij de verloskundige. Hierop kon ze zien dat er in ieder geval een vruchtzak in de baarmoeder zat. Daarmee konden ze echter niet uitsluiten dat er ook nog iets in de eileider zou zitten. Ik zou de dag daarna voor werk een week naar China gaan. Ik was onzeker of ik nu wel of niet moest gaan. Die avond kreeg ik ook nog eens wat bloedverlies. Dat zou kunnen duiden op een miskraam. Ik besloot niet het risico te nemen. Een miskraam krijgen in China of in het vliegtuig leek me vreselijk. Ik besloot thuis te blijven. 

De volgende dag maakte ik een stadswandeling met mijn man en schoonmoeder. Opeens voelde ik dat ik heftiger begon te vloeien en zei tegen mijn man dat we NU een kroegje op moesten zoeken. Ik ging daar naar het toilet en het leek alsof de bloedkraan open stond. Shit een miskraam. Maar goed ik had wel verwacht dat ik deze zou krijgen dus geen man overboord. Ik belde de verloskundige en deze bevestigde mijn vermoedde. Ze vertelde me dat ik de komende dagen ook stolsels zou gaan verliezen. 3 dagen later voelde ik me nog steeds zwanger en had ik geen stolsels verloren, wel bloed. De verloskundige belde het ziekenhuis en ik mocht komen voor een echo. Wonder boven wonder kreeg ik daar te zien dat het vruchtje nog leefde, gegroeid was en op termijn zat. En in de baarmoeder zat. Gelukkig geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus. Inmiddels weet ik dat ik de drukpijnen krijg van het corpus luteum, gele lichaam. Dit gaf hoop. De achtbaan aan emoties ging weer omhoog. 

Helaas was er echter wel een grote hematoom, bloeduitstorting, in de baarmoeder te zien. Zie de foto boven deze post. Je ziet rechts naast het vruchtje een donkere vlek, dat is de hematoom. De hematoom zou ervoor kunnen zorgen dat ik een miskraam kreeg. Het bloedverlies kwam van deze hematoom en zou het vruchtje mee naar buiten kunnen nemen. In Nederland is het protocol om gewoon door te gaan met je dagelijkse bezigheden en geen rust te nemen. In het buitenland adviseren ze echter vaak bedrust. Ik ben het daarom heel rustig aan gaan doen. Niet te veel lopen want dan ging het weer bloeden. 

Een week later had ik een echo bij de verloskundige en alles zag er goed uit. We zagen voor het eerst het hartje kloppen, hoe bijzonder is dat. De echoscopist wist ons te vertellen dat de kans op een miskraam nu veel kleiner was. Ook zei ze dat ze nog nooit gezien had dat iemand een miskraam kreeg van een hematoom. Dit gaf hoop. Ik liep naar buiten en voelde het opeens weer heel erg vloeien. Ik schrok wel maar ging ook gewoon naar het werk. Ik vloeide nu immers al een hele week. Op werk aangekomen verloor ik een groot stolsel. Ook niet raar want dat had ik al een paar maal eerder die week gehad en het hartje klopte zojuist nog dus alles leek me prima. Een week later had ik weer een echo, deze keer weer in het ziekenhuis. Hier kregen we het vreselijke nieuws te horen dat het vruchtje de week daarvoor, net na de echo, moest zijn overleden. Ik vroeg haar of ze het zeker wist. Hierop zei ze dat als we vorige week een kloppend hartje hadden gezien dat het dan nu mis was. Hadden we geen kloppend hartje gezien dan had ze ons een week in termijn terug gezet. Mijn wereld stortte in. Al die stress, ups and downs, al die liefde voor dat kleine frummeltje waar het hartje al van klopte. Ik was er kapot van.

Ik kreeg de optie om de miskraam zelf af te wachten, pillen te nemen of een curettage te ondergaan. Dat laatst raadde ze af vanwege het, weliswaar kleine, risico op verklevingen. Ik koos ervoor het een halve week af te wachten en anders de pillen te nemen. Eenmaal thuis durfde ik de pillen niet te nemen zonder 100% zeker te weten dat het vruchtje niet meer leefde. Aangezien ik gelijk zwanger was geworden na het verwijderen van de spiraal wist men immers mijn termijn niet zeker. Daarbij ging ik twijfelen of de echoscopist de week daarvoor wel echt die 3 pixels van het hartje had zien bewegen op het scherm. Door de ups and downs eerder wilde ik nu wel zeker weten dat het overleden was. De echoscopist van de verloskundige wilde voor de zekerheid ook nog wel een echo maken. Daar was de uitslag onduidelijk. Ze zagen wel iets bewegen maar dat kon ook een bloedvat zijn, ze konden dus niet met zekerheid bevestigen dat het vruchtje overleden was. Wat een achtbaan aan emoties. Toch weer naar het ziekenhuis. Hier bevestigden ze toch echt dat het vruchtje was overleden. 

Pffff aan de achtbaan kwam een einde, dacht ik. Over een week zouden we op vakantie gaan, snel die tabletten maar nemen voordat we op vakantie zijn. En op vakantie bijkomen van alles wat gebeurd was.

Lees in mijn volgende bericht over het opwekken van de miskraam en hoe ik uiteindelijk 5 dagen in het ziekenhuis belandde.