Miskraam deel 1

'Ik moet je wat vertellen'' Deze woorden spelen nog dagelijks door mijn hoofd. Het klinkt als een simpel zinnetje toch? Maar voor mij zullen deze woorden altijd een zware lading hebben.

Laten we bij het begin beginnen. Mijn naam is Carmen (28) jaar, gelukkig getrouwd en wij hebben een prachtig zoontje van bijna twee jaar. Mijn man en ik waren klaar voor nog een kindje en voelden ons erg gezegend om direct na een vroege miskraam weer een positieve zwangerschapstest in handen te hebben. De vroege miskraam trad op een dag nadat ik een positieve test in handen had. Dit maakt het niet minder vervelend maar om dan zo snel weer een positieve test in handen te hebben hadden wij niet verwacht. Natuurlijk erg spannend maar toch had positiviteit de overhand. Zoals bij mijn eerste zwangerschap had ik mij bij de verloskundige aangemeld en een afspraak gemaakt voor de eerste echo, dit zou rond de 8 weken zijn. Omdat mijn vorige menstruatie ook een miskraam was, was het moeilijk te herleiden hoe ver ik al zwanger was. De afspraak werd ingepland op basis van de eerste dag van mijn laatste menstruatie, dan zou ik volgens de verloskundige rond de 8 weken zijn. Zelf wist ik wanneer mijn ovulatie plaats vond (TTC mama's zullen dit begrijpen) en ik wist dat ik op de dag van de afspraak pas rond de 6 weken zou zijn. Dit vond de verloskundige niet erg en de afspraak bleef staan. Die weken voelden als maanden, elke dag blij zijn met de zwangerschap maar het ook ontzettend spannend vinden en uit kijken naar de echo. 

Op de dag van de echo zag alles er goed uit. zoals ik verwacht had was ik precies 6 weken en alles zag eruit zoals dit er op 6 weken uit moest zien. Er was nog geen hartslagje maar dit klopte ook met mijn termijn. Ik kreeg een mooi pakket mee als felicitatie en de volgende afspraak werd gemaakt om weer een echo te maken op 8 weken. De twijfels die wij hadden kropen wat meer naar de achtergrond maar toch zei een klein stemmetje: wacht eerst maar tot je het hartje ziet. Overal lees je namelijk dat de kans op een miskraam erg afneemt vanaf het moment dat het hartje klopt. Weer was het wachten begonnen. Mijzelf bezig houden met de kleine thuis en werken hielp goed maar elke ochtend bij het opstaan wist ik precies over hoeveel dagen de volgende echo was. Elke ochtend checkte ik mijn zwangerschapsapp om te lezen wat de baby die week zou doen en hoe die zich ontwikkelde. Twee weken later was het zo ver, wij gingen naar de verloskundige voor de echo en zowaar, een prachtig kloppend hartje en een goed ontwikkelend kindje. Waar we bij de vorige echo een klein wurmpje zagen was er nu echt meer te onderscheiden, een hoofdje, romp en 'uitstulpsels' waar de armpjes en beentjes zouden komen. Wow wat was dit fijn. Vanaf dit moment kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik kon gaan genieten van mijn zwangerschap, mijn zoontje zou grote broer worden!

De zwangerschapssymptomen werden steeds duidelijker. Ochtendmisselijkheid, een opgeblazen buik en alles rook naar popcorn. Rond de 10 weken moest ik al de eerste zwangerschapsbroek kopen want mijn buik groeide veel sneller dan bij mijn eerste zwangerschap. De termijnecho werd iets eerder dan 11 weken ingepland in verband met onze vakantie en ook hier zag alles er goed uit. Een kloppend hartje en een goed bewegend kindje. De baby bewoog veel maar lag telkens net niet goed genoeg om de lengte goed op te meten om mijn uitgerekende datum te bepalen. Na een aantal keer op en neer springen, bruggetje maken en wiebelen besloten we om 3 dagen later terug te komen, een dag voor onze vakantie, om het nog een keer te proberen.

Zo geschiede en 3 dagen later tussen alle vakantie voorbereidingen door ging ik naar de afspraak. Mijn moeder ging mee en kon niet wachten om de echo van haar derde kleinkind te zien. Bij het maken van de echo was het kindje goed zichtbaar. Mijn moeder keek naar het grote scherm en ik zei: wow het blijft zo bijzonder, elke keer lijkt het weer anders en groter. Ik keen naar de verloskundige die naar het scherm zat te turen, ze keek mij aan en zei: Ik moet je wat vertellen, Ik zie geen hartje meer.