Mijn zwangerschap tot nu (26 weken)

Mijn eerste blog op mamaplaats.. ik vind het leuk om te schrijven maar ergens hoop ik vooral wat meer rust te gaan vinden in de zwangerschap. 

Mijn partner en ik zijn nog niet zo lang samen, toch wisten we beide vanaf moment één dat het zo moest zijn. Het klinkt cliché maar alles viel op z’n plek. Beide langere relaties gehad waardoor we goed weten wat we wel en niet willen. Al gauw gingen onze gesprekken over kinderen, we hadden beide een duidelijke wens. In onze omgeving waren er veel mensen die moeite hadden met zwanger worden, hier hadden we zelf ook rekening mee gehouden. 

Je raadt het al.. na twee maanden was het gelijk raak! We waren door het dolle heen, al trapte mijn soms pessimistische gedachten vaak op de rem. Zou het wel allemaal goed gaan? De weken verstreken.. mensen die mij goed kennen weten hoe graag ik dingen deel met mensen. Het niet ‘mogen’ vertellen was dan ook een opgave. Echter kwam de Corona-periode hierbij zowel als een vloek maar ook als een zegen. Een zegen omdat mensen me niet zagen (werkte vanuit thuis) dus ik hoefde geen verhalen te verzinnen om het te verbergen. Maar ook een vloek omdat ik iemand ben die graag naar buiten gaat en het vervelend vindt om een hele dag binnen te zitten. Mijn wereldje was heel erg klein op dat moment. 

Gelukkig kregen we steeds positief nieuws en ook de nipt test met aanvullende bevindingen was positief. Langzaam mocht ik van mezelf geloven dat het echt waar was en dat we over een paar maanden onze grootste wens in vervulling zien gaan. 

Bij de 20 wekenecho mocht mijn partner voor de eerste keer mee, wat een feest! Hem wel voorbereid dat het ook een medische echo is, dus dat er ook dingen te zien kunnen zijn waaruit blijkt dat er iets niet goed is. Toen we te horen kregen dat het een jongetje wordt waren we beide emotioneel. Alleen was er ook minder goed nieuws.. ons kindje bleek 1 afvoer bloedvat in de navelstreng te hebben in plaats van twee. We werden doorgestuurd naar het universitair ziekenhuis om te checken of er meer te zien was en of de echoscopiste het goed had gezien. Helaas bleek het waar te zijn maar gelukkig waren er verder geen complicaties. We moeten wat extra groeiechos doen maar stiekem vind ik dat alleen maar leuk. 

De weken verstreken verder, nog steeds erg moe en erg emotioneel (mijn filter was weg, als ik me een dagje down voelde dan was ik nu gelijk heel down, dit gold voor alle emoties). gelukkig geen gekke chagrijnige buien maar wel veel emoties. 

Daarna kreeg ik een verwijzing voor de suikertest. Helaas vecht ik al een hele tijd met de kilo’s en hoewel ik er 20 ben afgevallen val ik nog steeds in de risicogroep. Ik ben geen fan van bloedprikken en dergelijke maar voor mijn kindje heb ik het gevoel dat ik het allemaal moet doen. Dus ik naar het ziekenhuis (uiteraard weer alleen, leve de Corona), bloedprikken en vervolgens het glucose drankje. Dit vond ik overig niet zo vies als waar ik over gelezen heb. Daarna twee uur ergens op een gang in het ziekenhuis ‘gehangen’ vervolgens nogmaals bloed geprikt en toen lekker naar huis. 

S avonds werd ik gebeld door de verloskundige. Waar ik bang voor was werd waarheid, mijn nuchtere waarde was 0,2 te hoog. Ik voelde mijn wereld instorten, ik voelde dat ik nu al faalde als moeder en het kindje was er nog niet eens. Ik was zo boos op mijzelf. 

De malle molen die vervolgens gaat lopen is niet niks, ik wil daar anderen wel voor waarschuwen. De groei echo’s moeten bij de gynaecoloog, je moet je bloed waarden gaan bij houden (ja ook bij 0,2 te veel, zelfs al is dit een prima waarde als ik het internet mag geloven) en je krijgt een afspraak met de internist (wat die nog moet vertellen ben ik heel benieuwd naar). Jeetje wat ben ik onzeker geworden van alles wat ik nu moest gaan doen. Veelvuldig met mensen over gesproken, vele zeiden dat ik een keus had, maar zo voelde het niet. Voor mijn kindje doe ik alles, zelfs al vind ik het overdreven en moet ik hiervoor mijn angsten doorstaan. Ik wil alles doen zodat ik mij geen falende moeder voel. 

Helaas is het mij nog niet gelukt om van de zwangerschap te genieten. Hoewel ik weet dat ik niet mag klagen (daar kan ik dan ook weer boos over worden op mijzelf) ik heb een gezond jongetje in mijn buik en kan nog steeds fulltime werken, toch hoop ik dat ik er vanaf nu wat positiever in kan staan maar ik merk dat het een dun randje blijft om op te balanceren.