Mijn zwangerschap moest de tijd van mn leven zijn II

In mijn vorige blog kon je lezen hoe bij ons het 'zwanger worden' verliep en hoe mijn eerste weken als mommy-to-be verliepen. Deze keer vertel ik jullie het vervolg op mijn verhaal.

Nadat de eerste hindernissen waren genomen kon ik eindelijk écht gaan genieten van mijn zwangerschap. Ik kwam het eerste trimester zonder kleerscheuren door en op wat vermoeidheid en vreemde eetgewoontes na, had ik nergens last van. Ook het begin van mijn tweede trimester verliep prima. Met 16 weken lieten we een pretecho maken en ondanks dat onze kleine erg zijn best deed om het geslacht verborgen te houden, lukte het de echoscopist na ruim een half uur om toch even te spieken. Ze schreef het op een papiertje en wij besloten dat we het pas thuis zouden bekijken. Eenmaal thuis gekomen scheurde ik de envelop los en bleek dat wij een jongetje verwachtten!!! Net zoals dat ik al wist dat ik zwanger was voor ik überhaupt een test gedaan had, wist ik eigenlijk ook al 100% zeker dat we een jongen zouden krijgen. Mijn moedergevoel liet me gelukkig dus niet in de steek! 

De daaropvolgende weken waren we druk met het verzamelen van onze babyuitzet en genoten we van de tijd samen. Een maand na onze pretecho stond de 20-weken echo gepland. Ik was best zenuwachtig vooraf, maar mijn zenuwen bleken nergens voor nodig. Onze zoon werd gezond bevonden, alleen iets aan de kleine kant. Een week later waren we op controle bij de verloskundige en bleek dat ze toch wat extra groeiecho's wilde maken, met 28 en 32 weken, om te bekijken of onze zoon wel goed doorgroeide. Prima, we planden de groeiecho voor week 28 alvast in en ik zwangerde ondertussen lekker door. 

Toen ik ongeveer 25 weken zwanger was kregen we minder goed nieuws. Mijn vader was al weken slecht in orde en kreeg ineens uitvalsverschijnselen die duidden op een tumor of bloeding in zijn hersenen. Hij werd met spoed opgehaald door de ambulance en belandde in het ziekenhuis. Een spannende avond volgde en uiteindelijk werd mijn vader overgeplaatst naar een ander ziekenhuis waar hij laat in de avond nog geopereerd werd. Hij bleek een bloeding in zijn hersenen te hebben, iets wat ze gelukkig relatief makkelijk konden opereren en wat in zijn geval geen blijvende schade hoefde op te leveren. De stress deed mij niet veel goeds, toen wij 'savonds laat terug naar huis reden kreeg ik veel harde buiken. Ik ben een dag later naar de verloskundige gegaan voor een extra check, maar mijn harde buiken waren een logische verklaring op alles wat er een dag eerder afgespeeld had. Wel kreeg ik de opdracht om het echt rustig(er) aan te doen. Ik had al vaker last van gehad van harde buiken en aangezien onze zoon eerder aan de kleine kant was bevonden wilde de verloskundigen geen risico's nemen. Opnieuw zwangerde ik dus vrolijk verder.

Toen brak de dag van de eerste extra groeiecho aan. We meldden ons in het ziekenhuis en de echo werd gemaakt. De uitslag zou doorgestuurd worden naar onze eigen verloskundige die vervolgens haar oordeel erover zou geven. Op het eerste oog leek onze zoon klein, maar niet veel te klein vertelde de echoscopist ons. Waarschijnlijk lag hij ongeveer 2 weekjes achter qua groei. De definitieve uitslag zou de verloskundige ons vertellen bij de volgende verloskundige controle. Totdat ineens een paar dagen later alsnog de telefoon ging..  De verloskundige had de groeicurves beoordeeld en zag dat onze zoon toch wel aan de onderkant van de groeicurve bungelde. We werden dus opnieuw doorgestuurd naar (een ander) ziekenhuis.

Een week later stond er weer een echo gepland. We werden geholpen door een nieuwe gynaecoloog die toevallig die dag haar eerste zwangeren-spreekuur draaide. Een ervaren gynaecoloog schoot nog even te hulp met het instellen van het echoapparaat en vervolgens werd de echo gemaakt. Onze zoon bleek helemaal niet te klein en we werden naar huis gestuurd met de boodschap dat er niets mankeerde en dat hij prima op de groeicurve zat. Wel adviseerde ze om wat meer rust te nemen, vanwege de vele harde buiken die ik had.

Ik had er zelf niet echt een goed gevoel bij. De gynaecoloog kwam niet erg zeker over en haar verhaal dat onze zoon helemaal niet achter lag qua groei zat mij niet lekker. Ergens had ik het gevoel dat de meting niet helemaal goed gegaan was, mede omdat de gynaecoloog het apparaat niet goed ingesteld kreeg en meerdere keren hulp nodig had. Daarnaast hadden we een week eerder immers ook zelf al gezien dat ons zoontje aan de kleine kant was. 

Een paar weken later belandde ik weer in het ziekenhuis. Ik voelde ons zoontje niet zo goed bewegen en had veel harde buiken en wee-achtige pijn. Ik moest dus voor de zekerheid een CTG laten maken in het ziekenhuis. Na het CTG werd er ook nog even een echo gemaakt. De echoscopist deed de meting en was niet tevreden over de groei die onze zoon had laten zien. Ze haalde er een (andere) gynaecoloog bij om de meting nog een keer te herhalen. Die gynaecoloog maakte opnieuw een echo en bekeek direct of de doorbloeding in de navelstreng nog wel goed was. Met de navelstreng was gelukkig niets mis, maar onze zoon was wel écht te klein en zat zelfs onder de P10. Wederom hield mijn gevoel mij dus niet voor de gek en is de kans dus groot dat de eerdere meting niet helemaal goed was verlopen. 

Onze zoon bleek gelukkig nog wel goed te bewegen en leek zich verder nog prima te vermaken in mijn buik. Wel werd ik gesommeerd om direct volledig (bed)rust te nemen om ervoor te zorgen dat mijn harde buiken afnamen. Harde buiken kunnen immers overgaan in weeën en aangezien ik 32 weken zwanger was mocht ons zoontje nog niet geboren worden. Daarnaast zou meer (bed)rust ervoor kunnen zorgen dat ons zoontje beter ging groeien. Ik volgde het advies van de gynaecoloog dus braaf op en nam zoveel mogelijk rust. Ondertussen gingen de ziekenhuiscontroles wel door, want nu ons zoontje toch 'te' klein was werd ik goed in de gaten gehouden. Er werd gesproken over het eventueel eerder halen van ons zoontje, omdat hij wellicht buiten mijn buik beter af was dan in mijn buik. Daarnaast werden ook nog een aantal afspraken ingepland omdat onze zoon al de hele zwangerschap in stuit lag. Ik zou met 35/36 weken een draaipoging krijgen, maar eigenlijk wist ik op voorhand al dat deze zou mislukken (wederom: moedergevoel?!).

In mijn volgende blog vertel ik jullie over de draaipoging en de laatste loodjes.