Mijn zwangerschap is een taboe

Tegenwoordig kennen we gezinnen in allerlei soorten en maten. Alleen al door het grote percentage scheidingen zijn er natuurlijk veel alleenstaande ouders. Maar er zijn ook kinderen met twee moeders, anderen hebben twee vaders, of ze hebben een vader met een stiefmoeder en een moeder met een stiefvader, enz. enz. Om nog maar niet te spreken van de soms best ingewikkelde mix van half- en stiefbroers en -zussen. Het traditionele gezin, dat in de vorige eeuw gangbaar was, - een vader, moeder met twee kinderen -, is nog net geen fossiele uitzondering geworden, maar zeker niet meer hét kenmerk van de huidige maatschappij.

In hoeverre al deze moderne gezinsformaties geaccepteerd worden, is mij niet bekend. Maar als ik de media erop na sla, krijg ik de indruk dat we al die samengestelde gezinnen volkomen normaal vinden. En dat we zelf een beetje wereldvreemd zijn als we hier en daar onze wenkbrauwen fronsen. Dat ik zelf alleenstaande moeder ben, wordt - voor zover mij bekend althans - door niemand raar gevonden. Misschien scheelt het dat het van mij geen bewuste keus was, maar ook BAM-moeders zijn echt geen zeldzame verschijning meer.

Maar nu ik ook nog eens zwanger ben, van mijn ex notabene, heb ik toch kennelijk een nationale norm overtreden. Of op z'n minst een stilzwijgende afspraak in mijn directe omgeving van familie en vrienden. Toegegeven, zij zijn ook het meest betrokken bij mijn leven. En ook zelf heb ik de nodige zorgen nu ik er helemaal alleen voor sta, want hoe het straks allemaal moet als de baby er is? Goeie vraag. Met zijn grote broer vind ik het al een hele kunst om aan alle eisen van een verantwoorde opvoeding te voldoen.

Dus dat mijn familie bezorgd is en vraagtekens zet bij deze zwangerschap, begrijp ik als geen ander. Maar dat het voor sommigen van hen een waar taboe lijkt te zijn, valt me erg zwaar. Mijn groeiende buik wordt volslagen genegeerd, er wordt nooit eens gevraagd hoe het bij de verloskundige was. En toen ik na tien weken continue misselijkheid compleet instortte, kreeg ik als reactie dat het toch eigenlijk mijn eigen schuld is. Het is kortom alsof het nieuwe leven dat in mij groeit, niet bestaat.

Daar komt nog eens bij dat mijn ex naar de buitenwereld toe communiceert dat hij het vaderschap van ons kind betwist. Hij heeft al drie kinderen, twee bij een andere ex, en nog een kind komt hem slecht uit, was zijn eerste reactie toen ik vertelde dat ik zwanger van hem ben. Dus wat hem betreft hoeft het allemaal niet zo nodig, Ik ben het voor een deel met hem eens, handig is anders, in een heleboel opzichten. Maar mijn moedergevoelens zijn niet er niet minder om. Ik houd van mijn ongeboren kind, en wil hem een zo goed mogelijke toekomst bieden.

Voor de een een taboe, voor de ander komt het slecht uit. Maar het is wel mijn kind! En wat iedere moeder zal herkennen: kom je aan mijn kind, dan kom je aan mij. Dus respect graag voor mijn jongste lieve schat, ongeacht wat je van mijn zwangerschap vindt!