Mijn zwangerschap deel 2, Een enorme klap.

Het was raar die stap te nemen omdat ik het in mijn hoofd zoveel anders had gepland, toch voelde het fijn om op thuisbasis te zijn. Nadat ik afscheid had genomen van de plek waar ik opa voor het laatst vast had, begon ons nieuwe avontuur. Ik was op dit moment zo rond de 12 weken , gelukkig voelde ik me die tijd al een stukje beter dan die eerste 12 weken die ik achter de rug had.
Natuurlijk had ik mijn verloskundige in Rotterdam en ik had al een afspraak staan voor een 12 weken echo, die wilde ze graag doorlaten gaan ook om zo alles af te sluiten. Ik was die dag mega gespannen simpelweg door de laatste keer, toen zat alles goed maar hoe zit dat nu. Mijn moeder ging voor het eerst mee en zo vertrokken we met zijn drieën richting Rotterdam, daar waren we dan op de zelfde plek als dat ik 6 weken daarvoor was. Nu alleen met gezonde spanning , in plaats van de angst die ik toen had. We werden naar binnen geroepen en na het standaard praatje gevoerd te hebben en de nodige papieren voor de volgende verloskundige mocht ik gaan liggen, oh mij wat was ik gespannen. Ze hoefde niet lang te zoeken en daar was ons kleine wondertje, waar het vorige keer een klein boontje was , was het nu al een echt mini mensje. Het bewoog zelfs al en kon je onderscheid maken tussen armpjes en beentjes, wat was dit intense gevoel heerlijk, we zagen een prachtig kloppend hartje en van geluk kneep ik even in Michael zijn hand. Mijn moeder keek met vol trots naar het scherm, en ondanks dat ze al drie kleinkinderen had zag ik het geluk in haar ogen. Nadat ze alle metingen had gedaan stelde ze ons de vraag of wij wilde weten wat het werd, maar natuurlijk een beetje verward keek ik naar Michael waarop hij gelijk zei we krijgen toch een meisje. Mijn moeder stelde de vraag die bij mij allang op me lippen lag, maar dat kan je toch helemaal nog niet zien ?, Waarop de verloskundige zei ik kan het met 95% zekerheid zeggen. Wauw dit had ik dus totaal niet verwacht, mijn gevoel zei vanaf dag 1 dat ik een jongen zou krijgen. Al waren maar weinig mensen het daar mee eens, ik zou een meid krijgen mij zus had ook drie meiden dus het zou bij mij niet veel anders zijn. Totdat mijn verloskundige zei : Jullie krijgen een JONGEN. !, mijn gevoel werd bevestigd en de tranen sprongen in mijn ogen. Een zoon ik zag de twinkel in Michael zijn ogen, en ook bij mijn moeder kwamen de emoties haar eerste kleinzoon. Dolgelukkig en met een heerlijk gevoel gingen wij huiswaarts.

De opvolgende weken verliepen over het algemeen vlekkeloos, we zaten inmiddels in 2013 , en woonde dus ook al een aantal weken bij mijn moeder. Het was voor iedereen enorm wennen en er waren ook wel is de nodige spanningen , alleen kwam dat altijd wel weer goed. Ik voelde onze kleine man al steeds meer en kon daar uren van genieten , ook liet ik met veel trots mijn medemens meegenieten van het wonder in mijn buik.
Verder waren we volop bezig om van alles te regelen Michael solliciteerde veel, alleen had dat nooit het gewenste resultaat . Tot mijn teleurstelling was dit niet wat ik in gedachten had toen ik terug verhuisde naar Brabant, ik probeerde mijn gedachten te verzetten en leuke dingen te doen. Ik wilde mijn droom verwezenlijken en was me eigen aan het focussen op fotografie , met 20 weken zwangerschap had ik samen met mijn moeder wat leuke ideeën uitgewerkt. Al moest ik dat vanwege mijn zwangerschap even op een laag pitje zetten maar het begin was gemaakt. Hier een aantal van de foto's :

Ook de weken daarna verliepen redelijk, ondanks dat de stress bij iedereen zijn tol eiste. We konden voor mijn gevoel geen kant op ik leefde voor grotendeel op zak van andere mensen, en voelde me steeds meer een last worden tegenover mijn moeder . Michael vond werk rond mijn 25ste week, dolblij was ik met dit nieuws eindelijk wat vooruitgang, en hoopte dan ook dat er snel schot in alles kwam.

Totdat mijn 27ste week aanbrak, weer eiste de stress zijn tol. Waar ik eerder op de dag nog vrolijk een buikfotootje maakte en volop genoot van de bewegingen in mijn buik , ging ik me later op de dag naar voelen. Ik had enorm last van harde buiken, dat had ik over het algemeen wel vaker maar dit keer waren ze erg heftig en deden ze gewoon pijn. De kleine ging ik ook met het uur minder voelen, toch maar even bellen. Toen ik de verloskundige sprak zei ze dat ik het eventjes moest aankijken , als het over een uur nog zo bleef moest ik even bellen. Ik had de tip gekregen om maar even een lekkere warme douche te pakken, zo gezegd zo gedaan. De warme kraan voelde heerlijk, totdat ik iets langs mijn benen voelde glijden. Ik zag een redelijke plas bloed en een klein propje wat ik verloor, lichtelijk in paniek riep ik mijn moeder. Ik legde haar uit wat er gebeurt was en volgens mij heb ik me nog nooit zo snel aangekleed, terwijl ik me aankleedde draaide mijn moeder het nummer van de verloskundige. Inmiddels had ik Michael ook ingelicht, ik kreeg de verloskundige aan de lijn toen ik haar uitlegt had wat er gebeurde zei ze dat ze er meteen aankwam. Door haar reactie raakte ik nog meer in paniek en kon ik mijn tranen niet meer bedwingen, ik wilde niet nog een keer die angst voelen. Maar deze keer was hij nog groter dan inmiddels 20 weken geleden, door mijn paniek kreeg ik alleen nog maar meer pijn en was ik opgelucht toen de verloskundige aan de deur stond. Stiekem hoopte ik dat het allemaal meeviel dat het erbij hoorde en ik gewoon maar wat rust moest houden, de verloskundige was rustig en door haar kalmte werd ik ook wat rustiger. Totdat zij haar onderzoeken deed, en ik met de minuut haar gezicht meer zag vertrekken. Ze keek me aan en ze zei dit is niet goed, op dat moment keek Michael me met een bange blik in zijn ogen aan. Ze zei je baarmoedermond is al redelijk zacht en ik ben bang dat je al ontsluiting heb , ze was bang dat de kleine al geboren kon worden. Ze legde me rustig uit wat er ging gebeuren, maar heel eerlijk heb ik niks anders gehoord dan dat ze de ambulance ging bellen. Ze belde het ziekenhuis dat ze de kraamkamer gereed moesten maken en ik er elk moment aan kon komen. Daar lag ik dan totaal in paniek en vol verdriet , en op de achtergrond hoorde ik de sirenes. Michael was me aan het kussen en zei dat alles goed kwam. Het enige wat door mijn hoofd spookte was , Ik mag mijn lieve kereltje niet verliezen.
En daar ging ik dan totaal verdoofd de brancard op, de buurt stond inmiddels buiten maar dat deed me niks. Ik voelde niks meer dan innig verdriet, de tweede keer in mijn zwangerschap had ik deze vreselijke onzekerheid. Ik werd de ambulance ingereden en er werd een infuus geprikt, Michael zat voorin en mijn moeder reed achter ons aan. De harde buiken bleven komen en gaan, ik heb alleen maar in mijn hoofd gepraat tegen mijn kleine man. Blijf alsjeblieft nog even zitten..... mama heeft je nodig .

To be continued...
volgende blog: Het ziekenhuis