Mijn zwangerschap

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een bericht heb geplaatst, deze blog koste mij toch iets meer moeite dan ik had verwacht.

In december 2018 hadden ik en R. besloten dat we vanaf 1 januari 2019 zouden gaan proberen om zwanger te worden, ik weet het, cliché. Na 6 maanden tijd en een behoorlijke stapel testen stond ik daar opeens met een positieve test in mijn handen. Waar ik bij eerdere tests braaf tot 's ochtends wachtte deed ik het nu vroeg in de avond, ik werd gek van de onzekerheid en moest toen antwoord hebben. Het antwoord: de testlijn was donkerder dan de controlelijn. Heel duidelijk dus.

Na een paar dagen hebben wij het aan onze ouders verteld en zij reageerden heel dubbel. Ze waren blij maar hadden gehoopt dat we nog even zouden wachten met kinderen. Andere mensen om ons heen waren alleen maar blij en zagen ons al helemaal als ouders van een kleintje.

Op dat moment woonden wij nog in een klein appartementje en gingen wij op zoek naar een grote appartement/huis, dat bleek nogal een opgave met de huizenmarkt van die tijd, er was nergens iets wat we konden betalen. Gedurende deze periode zijn er een aantal dingen voorgevallen met onze bovenburen, als gevolg hiervan is er een melding is gemaakt van agressief gedrag over een van deze buren en heb ik de laatste 7 weken dat wij daar woonden niet meer in onze achtertuin durven te staan uit angst dat er weer gedreigd zou worden.

Na deze periode konden wij begin november, met 20 weken zwanger, eindelijk verhuizen naar een huisje dat groot genoeg zou zijn. Een nadeel was dat dit een uur van onze toenmalige woonplaats was en daarmee ook onze ouders. 

Tijdens de verhuizing ben ik meerdere malen door mensen op een stoel of bank gezet met de mededeling dat ik eruit zag alsof ik elk moment door mijn rug kon gaan. Uiteindelijk bleek dit het begin te zijn van bekkeninstabiliteit en bekkenoverbelasting waardoor ik vanaf 20 weken zwangerschap niet meer fijn kon bewegen, slapen en functioneren.

Met 28 weken zwangerschap voelde ik de baby opeens niet meer, na een spoedecho en een CTG bleek alles gewoon goed te gaan maar de schrik zat er goed in. Uiteindelijk ben ik met 34 weken met verlof gegaan, ik trok het niet langer om te werken, ik had mijn rust nodig.

In de eerste twee weken van verlof bleef mijn werkgever wel steeds om informatie vragen en eisen stellen, dit leverde stress op. Mede door deze extra stress en het feit dat ik al weken amper sliep kreeg ik begin maart een valse start, ik heb 12 uur lang van weeën mogen genieten en zelfs een extra bezoekje aan het UMCG mogen brengen omdat, wanneer het door zou zetten J. nipt prematuur geboren zou worden. Het heeft niet doorgezet en uiteindelijk is er met 39 weken afgesproken dat ik op 29 maart ingeleid zou gaan worden.

Het bijzondere is dat ik deze inleiding niet gehaald heb door medische redenen, J. moest eerder komen omdat het niet goed meer met mij ging. Maar hier zal ik in een latere blog over spreken, voor nu is dat nog iets te pijnlijk, er zit ondanks de EMDR therapie nog wat behoorlijk wat trauma aan vast.

In de volgende blog ga ik iets meer over mijn eigen voorgeschiedenis vertellen.

Wendy