Mijn verlanglijstje

Fay is bijna jarig, in september wordt ze (eindelijk) 4 en daar is ze al jaar lang mee bezig om een verlanglijstje voor te maken. Bij alles wat ze ziet zegt "deze ga ik voor mijn verjaardag vragen". Van snoepjes tot aan stiften en van fietshelm tot aan duplo van Peppa Pig, alles is al voorbij gekomen en zo ook een zusje.

Afgelopen zondag zei ze het weer, toen we samen in bad samen. "Ik wil graag een zusje". Ik ben even stil en hoop stiekem dat ze weer verder gaat met iets anders. "Ik wil graag een zusje, mama, voor mijn verjaardag." Ik knik en glimlach. "Oke dan moet ik die maar op je verlanglijstje zetten." Zeg ik dapper. Fay begint te lachen."Neeehh zusjes komen uit jouw buik."

Ik heb al zeker anderhalf jaar lang een zusje of broertje op mijn verlangslijstje staan voor Fay. Dat gevoel dat je er klaar voor bent, dat je eierstokken weer wakker zijn. Dat gevoel kwam zo'n anderhalf jaar geleden binnen zetten. Toch was er ook twijfel. Zijn we er wel klaar voor, gaat het mij lukken, is het verstandig? Kortom genoeg vragen en twijfels, maar we hadden eerst een andere hindernis te nemen. 's Avonds slikte ik amytriptiline, medicatie waardoor ik goed in slaap kwam en mijn nachten draagelijk maakte. Maar dit kan niet in combinatie met een zwangerschap. In goed overleg met de huisarts zijn we dit eerst maar eens gaan afbouwen. Kijken hoe het gaat zonder deze tabletjes. Was het vol te houden voor ons allemaal? Dat de eerste maand niet over roze gingen, liet mij niet weerhouden om toch compleet te stoppen. Van 1 tabletje ging ik na een paar 2 maanden naar helemaal niks. Ik heb alles om me heen vervloekt, er waren nachten bij van 2 tot 3 uurtjes slaap tot totaal geen slaap. Maar de wens is te groot, de pijn was hevig maar ik wilde het niet opgegeven, alles werd afgewogen; leuke dingen, uitjes, werken, zorgen voor Fay. Weken en weekende werden gepland naar energie en pijn. Soms op de dag, het uur ervoor zelf nog gewijzigd. Het maakte mij even niet uit, ik had een doel, ik moets hier door heen.

In februari waren daar de symptomen, ik was een beetje misselijk, mijn borsten deden zeer....dezelfde dingen die herkende van bij Fay. Na lang wachten, uitstellen was daar op zondagochtend een positieve test, al het afzien was beloond er groeide een kleine broertje of

zusje in mijn buik. Dat het sprookje toen heel snel eindigde had ik niet meegenomen in alle keuzes, hindernissen en beren op de weg. Zondag was de positieve test en vrijdagochtend, na een spontaan uitje op donderdagavond met Bas, was het over. Een zeurende pijn in mijn buik en een stemmetje in mijn achterhoofd lieten mij bij het opstaan al weten dat het niet goed zat. Dat het nog geen 2 uur later daadwerkelijk ook niet goed was, maakte het verdriet niet minder.

Het was nog pril en het was het werk van je eigen lichaam die dat alleen maar goed deed. Het waren allemaal dingen die ik wel wist, maar het maakte het verdriet niet minder. Met het verdriet volgde al heel snel de boosheid. Ik was boos, want ik had er zoveel voor gelaten en we hadden het zo goed overwogen. Langzaam maar zeker verdween dit gevoel, door het op een mooeie manier een plekje te geven en los te laten. Een nieuwe werkplek deed zich voor dichter bij huis een kans die ik misschien niet had gepakt als ik zwanger was geweest. Fay werd nog bijzonderder dan dat ze al was. En het leven ging gewoon verder, zoals het hoort. Kindjes werden geboren bij vrienden en kennissen en zwangerschappen werden bekend gemaakt. Allemaal momenten dat ik even moeten slikken en het soms ook gewoon even uit de weg ga. Het verdriet verdwijnt niet helemaal, maar mijn hoop ook niet

Er zijn momenten dat ik denk dat het goed zo is, dat dit ons gezin is. Plannen die er liggen kunnen we uitvoeren, dromen kunnen we makkelijker waar maken. En het belangrijkste is dat we al heel rijk zijn met Fay is ons leven, onze prachtige gezonde dochter wat ook niet iedereen gegund is.

Toch zijn er genoeg momenten dat het niet goed voelt, niet compleet. Dan zie ik dikke buiken, kleine babytjes of broertjes en zusjes met elkaar spelen. Dan wil ik dat ook, maar de twijfel van een jaar geleden slaat dan toch weer toe en misschien is de drempel wel iets hoger geworden. Soms kan je gewoon niet alles krijgen wat je erop je verlanglijstje staat en dan mag je best een beetje terleurgesteld zijn maar niet vergeten dat er altijd weer een verjaardag aan komt.