mijn tweede zwangerschap zo een verschil met de eerste

Bij mijn eerste zwangerschap liep alles zo goed, helemaal geen rare dingen en thuis bevallen met 39 weken en 4 dagen, bevallen van een zoon van 3010 gr. 

De tweede zwangerschap heb ik bijna niet van kunnen genieten, we hebben wel extra dingen gedaan, zoals met 16 weken een pretecho en geslachtsbepaling, een gipsafdruk en een bellypaint, om er toch een beetje leuke herinneringen aan te hebben.

Het begon al bij de eerste echo, omdat ik hiervoor een miskraam had gehad met 5 a 6 weken en daar tussen 2 maanden niet ongesteld was geweest, was er niet duidelijk hoe ver ik was en kreeg ik al heel vroeg een echo (3,5 week), er was toen alleen maar verdikt baarmoederslijmvlies te zien (kruidvat testen zijn dus zeer gevoelig), 2 weken wachten op de volgende echo. Dit duurde erg lang, want wat nou als het weer mis ging. Maar uiteindelijk mochten we weer. Nu was er een vruchtzakje te zien en een vruchtje, maar nog geen hartje. Wat de verloskundige toen zei zal ik waarschijnlijk niet meer vergeten, we hadden 99 % kans op een miskraam. Mijn man en ik waren allebei overdonderd, we zagen toch duidelijk dat er wat was gegroeid de afgelopen 2 weken. Ze ging pas daarna de metingen invoeren en bleek ik 5 weken en 4 dagen te zijn, dan is het niet heel raar om nog geen hartactiviteit te zien. Mijn gevoel zei ook dat het goed zat. 

We mochten na een week terugkomen voor nog een echo, ze had het liever met 2 weken, maar snapte wel dat we zolang niet wilden wachten. Gelukkig was er toen een heel mooi kloppend puntje te zien. We waren zo blij. ze vond het toen nog wel nodig om te zeggen dat er tot 12 weken nog steeds een hele grote kans is dat het mis kon gaan. Deze verloskundige hoeven wij liever niet meer. Gelukkig was ze ook alleen als inval.

Rond 11 weken de termijnecho gehad en gelukkig was alles goed. Toen hebben we wel tot de 20 weken echo rust gehad, 16 weken de geslachtsbepaling en toen wisten we dat we een tweede zoon kregen (Logan), een klein broertje voor Danny. Super :).

Maar toen de 20 weken echo, het hoofdje was te klein en we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. weer helemaal onderzocht en na 4 weken weer een echo zodat ze de groei konden zien van het hoofdje. 4 weken is dan echt lang. Na die 2 echo's kwam er gelukkig uit dat het gewoon een kleine baby is net als zijn broertje, alleen die had geluk net boven de grens te zitten. En we mochten weer terug naar de verloskundige.

Misschien nu eindelijk gewoon genieten, maar helaas, bij een van de volgende afspraken, ondertussen 30 weken zwanger, vond de verloskundige me buik wat aan de kleine kant, ze doen nu tegenwoordige aan de growmethode, meten van de buik en op basis van de je vorige zwangerschap en je lengte en gewicht kijken ze dan of de groei goed gaat. Ik kreeg en extra echo op de praktijk en met de metingen bleek het buikje van de baby wat aan de kleine kant en hij zou qwa groei lichter en kleiner worden dan zijn  broertje, meestal zou een tweede zwaarder moeten zijn. Hij werd toen geschat bij een voldragen zwangerschap op 2800 gram ( dit was uiteindelijk wel de schatting die het meeste overeenkwam).

Dus weer naar het ziekenhuis, weer 2 echo's om te kijken of het buikje goed groeide, er was uiteindelijk een kans dat als het buikje niet groeide en dus binnen de buik niet binnen kreeg wat hij nodig had, hij eerder gehaald moest worden, met 35 weken. Dat heeft ons echt heel erg bezig gehouden en tot aan de volgende echo, veel stress gehad en ging het met mij op emotioneel vlak helemaal niet goed. Gelukkig bleek dit niet het geval, wel bleek ik bij die volgende echo weer te weinig vruchtwater te hebben, maar dit was niet perse zorgwekkend. Je gaat dan toch op het internet kijken wat dit kan betekenen. Ik moest wel onder begeleiding blijven van het ziekenhuis en mocht niet meer thuis bevallen, ik kon me daar gelukkig wel snel bij neerleggen, want het was het beste voor Logan.

Ik telde toen echt af naar de 37 weken omdat ik dan wist dat het goed zat. Bij de laatste groeiecho, ik was toen 37 weken en 4 dagen, werd Logan geschat op minimaal 2200 gr., maximaal 2400 gr. en omdat er niet goed meer in de gaten gehouden kon worden  in de buik hoe het ging en ik over de 37 weken heen zat, werd er toen besloten om in te leiden, op dat moment was ik ervan overtuigd dat dit de goede keus was, ik was er helemaal klaar mee, was doodop en ik wide gewoon weten of me zoon gezond was.

De volgende dag mochten we gelijk naar het ziekenhuis, 7 uur daar aanwezig zijn, eerst aan de ctg en daarna kreeg ik een ballonnetje, rond 9 uur sochtends begonnen licht de weeën en ze werden steeds iets pittiger, rond half 8 's avonds werden mijn vliezen gebroken en toen ging het snel, om 5 voor half 9 werd Logan geboren met een gewicht van 2900 gr. en gezond :). De bevalling wel weer te vergelijken als de eerste, op het ballonetje en de vliezen kunstmatig breken na. En om half 12 reden we richting huis. zo blij.

De eerste paar dagen leek het wel goed te gaan, maar toen viel Logan te veel af, hij woog nog maar 2620 gr, werd steeds geler en slomer, wilde niet meer aan de borst, begonnen met vingervoeden, ook dit wilde niet meer, spuugde alles weer uit, zijn temp. ging naar beneden. In overleg toen naar het ziekenhuis. Hij is ook nog op billirubine geprikt, maar die uitslag was goed.

In het ziekenhuis in overleg moest hij elke 3 uur 40 cc drinken uit een flesje of uit de brost en bijvoeden uit de fles, als dit niet lukte aan de sondevoeding. Ik kon helaas niet bij hem blijven want het was vol en we moesten naar huis zonder kind, dit had ik niet verwacht en kwam erg hard aan.  Het is op de coveuseafdeling erg warm en dat was voor Logan gelukkig goed, want hij hoefde zelf zijn temp niet meer te regelen en dat deed hem goed. Wij zijn toen naar huis gegaan om ons eigen fles te halen en om te kolven en toen we terugkwamen zagen we dat hij was opgeleefd, ik mocht proberen hem aan de borst te leggen en dat ging ook weer redelijk en daarna bijvoeden met de fles. We gingen toen wel met een gerust hart naar huis, de volgende dag weer vroeg naar het ziekenhuis en hij had het super gedaan die nacht. maar voor de zekerheid moest hij toch nog een nachtje blijven en 45 cc drinken, gelukkig ging dit ook naar binnen en we kregen een code zodat wij hem via de cam thuis konden zien. De volgende dag mocht hij mee naar huis. We hebben thuis nog wel bijgevoed, maar hij ging steeds beter uit de borst drinken en wilde ook niet meer de bijvoeding uit de fles, en zijn er toen mee gestopt.

Er werd later gezegd dat hij echt een beetje het gedrag had van een prematuur, hierdoor heb ik wel even met mezelf in de knoop gezeten , want uiteindelijk was hij helemaal niet te licht en was met de volle 40 weken rond de 3 kilo geweest en ik heb zelf de keuze gemaakt om te laten inleiden. hij zat met 37 weken en 5 dagen al een halve kilo verschil met de schatting van de gyn, uiteindelijk zeggen al die echo's en adviezen dus helemaal niks.

Toen hij 3 weken was zat hij weer op zijn geboortegewicht (2900 gr.) en nu is hij 7 weken en weegt 3785 gr, wel aan de onderkant van het gemiddelde. Maar hij doet gewoon goed, drinkt goed, is steeds vaker wakker, af en toe al een lachje. En ook met mij gaat het nu weer goed, nu alles weer rustig is en we weer door kunnen gaan.

Ik ben supertrots op dit kleine mannetje en natuurlijk ook op zijn grote broer. Voor nu is mij gezinnetje compleet en ben nu aan het genieten van hun :)