Mijn tweede zwangerschap, eerste kindje

In mijn vorige blog, heb ik verteld over onze rollercoaster. We hadden hierna de gedachte: ‘We zien het allemaal wel en als het ons gegund is, dan zien we dat vanzelf’. Twee maanden later was het al zover. 20 februari 2019 een positieve zwangerschapstest. Wat waren we blji!

Hierna kwam enorm veel spanning. Wat als het weer niet goed gaat? Wat als het kindje niet goed groeit? Wat als het kindje iets mankeert? Alle scenario’s spookten door ons hoofd. Dit kindje is zo gewenst en we zouden het met enorm veel liefde ontvangen. Toen ik ongeveer twaalf weken zwanger was, hebben we een NIPT-test gedaan. Deze testen was positief. Nu kon het genieten beginnen, dachten we. Helaas werkt het brein niet zo. Ik denk dat ik tot ik ongeveer 22 weken zwanger was niet echt van de zwangerschap kon genieten.

Ik voelde ons kindje amper en had last van bekkeninstabiliteit. Met 25 weken zwangerschap kroop ik naar de wc, omdat ik niet meer kon lopen. Ik had er al een aantal weken last van, maar ik heb het een beetje weggewuifd. Het zou allemaal wel vanzelf over gaan. Helaas was dit niet het geval. Het werd steeds erger en erger.

Uiteindelijk toch de stoute schoenen aangetrokken en de bekkenfysiotherapeut gebeld. Uitgelegd wat er aan de hand was en na ongeveer twee weken kon ik terecht. Ik deed trouw mijn oefeningen en je wordt je bewust van allerlei spieren in je lichaam. Je moet alles bewust doen, ook voor de kleine dingen zoals naar de wc gaan. Ik moest bepaalde spieren aanspannen als ik opstond, anders zakte ik zo weer door mijn benen heen.

Na de zomervakantie begon ik weer met werken, maar hoe moest ik dat doen? Ik zag er zo tegenop. Toen kwam mijn teamleider zelf met het idee om gedeeltelijk in de ziektewet te gaan. Zo kon ik toch nog blijven werken, maar kon ik ook de focus bij mezelf leggen. In eerste instantie baalde ik ontzettend, omdat ik perse met 36 weken met verlof wilde gaan. Ik kwam erachter dat dit waarschijnlijk toch niet haalbaar zou zijn en koos de verstandigste weg.

Ik had het niet verwacht, maar ik heb toch kunnen werken tot 34 weken zwangerschap. Het was pittig, maar ik heb doorgezet. Nu was het tijd voor nesteldrang en even helemaal niks, omdat het kan.

Waar ik wel enorm mee zat en zit, is dat ik ons kindje nooit zo goed gevoeld heb. Ik moest haar 10 keer per dag voelen en met een beetje geluk was dit 2 keer bij mij. Ik bleef op deze manier wel onzeker en hierdoor werd het nog niet ‘echt’ voor mij. Ik wist dat er een baby in mijn buik zat, maar ook met een echo had ik het idee ‘wow, is dit mijn buik? Mijn baby?’ Dit besef kwam nog niet helemaal binnen en hierdoor heb ik eigenlijk de hele zwangerschap wel met onzekerheid gezeten. Toch wil ik ondanks alles niet klagen, want jeetje wat ben ik blij met ons meisje en wat boffen we met haar!

Rond de 37 weken zwangerschap kreeg ik hogere bloeddruk. Ik was al bekend met hoge bloeddruk en had verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging. Na een week extra medicatie, hebben ze besloten dat ik ingeleid moest worden. Hierover lees je in mijn volgende blog meer!