Mijn stressvolle zwangerschap

Zolang was ik nog niet samen met mijn vriend en een kleintje zat zeker nog niet in de planning. Het was eind maart en ik had al een aantal dagen erge buikpijn aanvallen, het voelde als ongesteldheid maar dan veel erger. Uiteindelijk ging ik naar de dokter en die verwees me meteen door naar het ziekenhuis, ze dachten aan een blinde darm ontsteking.

In het ziekenhuis kreeg ik allerlei testen en werd me nog vrolijk verteld dat ik gelukkig niet zwanger was. Nadat er niks uit kwam kon ik naar huis en moest ik me een dag later weer melden op de spoed eisende hulp voor testen. Toen kreeg ik dus te horen dat ik toch zwanger was maar pas zo kort dat ze daarom de dag ervoor nog geen zwangerschapshormoon aantroffen . De pijn was waarschijnlijk van de innesteling maar dat wisten ze niet zeker. Ik kreeg te horen dat ik me om de 2 dagen moest melden in het ziekenhuis om te kijken of het misschien verkeerd aan het groeien was in mijn buik. Na de schrik bekomen en goede gesprekken met mijn vriend waren we gelukkig wel unaniem over ons besluit, we zouden het kindje houden. 

Na 2 weken om de dag in het ziekenhuis kregen we het verlossende woord, ze zagen een piepklein stipje in de baarmoeder dus hij groeide op de goede plek. Achteraf weten ze nog niet hoe ik aan die buikpijnen kwam, langzaam aan werden die steeds minder tot het verdween. Vervolgens ging het een stuk beter met me en had ik gelukkig geen last van misselijkheid of andere kwaaltjes. 

Vanaf het moment dat ik ongeveer 5 maanden zwanger was hoorde ik dat ik waarschijnlijk geen vast contract zou krijgen op mijn werk en begon de stress. Ik woonde nog bij mijn vader en mijn vriend woonde bij een vriend in, hij had geen baan en geen vaste verblijfplaats. Gelukkig vond mijn vriend werk en we waren aan het uitzoeken of hij bij ons kon komen wonen, maar helaas liet mijn vader zijn situatie dat niet toe. 

Door alle stress die ik had voelde ik me steeds slechter en kwamen we er ook nog eens achter dat mijn buikje ook erg klein was. Ik kreeg met 31 weken een groei echo en toen sloeg de paniek toe. Ze kwamen er achter dat hij een flinke groeiachterstand had en mijn bloeddruk was te hoog.

Dus ik moest meteen door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis moest ik een nachtje blijven en gingen ze weer echo's maken voor de groei en kijken of de doorbloeding van de placenta goed was. De volgende ochtend kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk opgenomen zou moeten worden. Omdat ik nog geen 32 weken zwanger was en de kleine maar 1000 gram werd geschat moest ik naar het Sophia kinderziekenhuis. Daar aangekomen lag ik heel de middag aan de ctg om het hart van de kleine in de gaten te houden. Aan het einde van de dag werd me verteld dat ik inderdaad opgenomen moest worden en dat mijn kleine hoogstwaarschijnlijk eerder geboren zou worden omdat hij niet goed groeide in mijn buik. Mijn bloeddruk was veel te hoog en ik had veel eiwit in mijn urine, zonder dat ik klachten had. 8 dagen lag ik in het Sophia kinderziekenhuis in een kamer, ik had bedrust en mocht alleen in mijn kamer blijven. Na allemaal goede hartfilmpjes en een echo waar mijn kleine wat groter werd geschat moest ik weer verhuizen naar een ander ziekenhuis. Ik was net voorbij de 32 weken en dan mag je in een medium care ziekenhuis bevallen. In het Sophia hadden ze de plekken hard nodig, dus ik werd door de ambulance vervoerd naar een ander ziekenhuis. 

Het voelde allemaal zo onwerkelijk omdat ik nergens last van had, een veel te hoge bloeddruk maar ik was alleen wat meer moe dan normaal. Ik kwam in het Maasstad ziekenhuis terecht en moest de dagen overleven. Zitten op mijn kamer en afwachten was erg vervelend. Ondertussen waren mijn vader en vriend bezig met de gemeente voor een urgentie want ja waar gingen we wonen als die kleine ineens veel eerder kwam. Ik was inmiddels net 34 weken zwanger en had al 2 weken lang elke dag een goed hartfilmpje van de kleine. Donderdagmiddag zou ik een echo krijgen om te kijken of hij al wat meer gegroeit was, voor de echo kreeg ik nog een hartfilmpje maar toen....

Ik hoorde allerlei piepjes en binnen no time stonden er 6 artsen en verpleegkundige om me heen. Het hartje van de kleine gaf aan dat het niet goed ging en ik kreeg te horen dat de kleine eruit moest. Vanavond of morgen ben je moeder, beseffen kon ik het nog niet zo goed. Al die tijd weet je dat het stond te gebeuren maar als het dan zo ver is....