Mijn Sterrenkindje

Ik denk dat dit wel de blog is die ik het allerspannendst ga vinden om te delen, nog vele malen spannender dan de rest. Dit is iets waar ik mij zo vreselijk rot om heb gevoeld, en nog steeds. Iets waarvoor ik mij heb geschaamd omdat ik dacht geen goede vrouw te kunnen zijn of geen pijn te mogen hebben van dit verlies omdat het zo jong was. Maar dat is helemaal niet zo, en daarom vind ik het meer dan nodig dit te delen. Toevallig, en erg confronterend is het deze maand ook de childloss awareness month en hebben we vorige zondag allemaal een (digitaal) kaarsje aangestoken op wereldlichtjesdag.

Pijnlijk om te bedenken dat ik vandaag een kindje van 1 jaar had kunnen hebben rondlopen, mijn kleine frummeltje, mijn kleine meisje, zoals ik jou voorstelde. Te bedenken hoe ik bij mijn vriendinnen had kunnen zitten met hun schatjes die ongeveer even oud zijn als jij had geweest. Jij bent niet de enigste van mijn ongeboren kinderen, wel de enigste waar ik mij ook werkelijk van bewust was, de enigste waarvan ik een positieve zwangerschapstest heb vastgehad. Ik voelde jou echt aan als een deel van mij, en een deel van onze liefde. Wat was ik blij met jou, ik was zo zo enthousiast, mijn grootste droom werd werkelijkheid, ookal was het niet helemaal gepland, meer in een opwelling aangezien wij je op dat moment eigenlijk nog niet het huis konden geven wat je verdiende, was jij meer dan gewild, meer dan geliefd en meer dan speciaal.

Toevallig gingen we die dag naar een kringloopwinkel en daar zag ik een prachtige lamp, een Paddington lamp, voor mijn beertjes baby kamer! Alles leek op zijn plek te vallen maar tegelijkertijd voelde het ook niet helemaal goed, alsof er iets mis was. Een aantal weken later, op 17 februari (zo’n dag vergeet je nooit), ging het mis. Ik moest ergens tussen de 6 en 8 weken zwanger zijn geweest. Ik zal je de details besparen maar ik zal je verzekeren dat ik het nog als de dag van gister weet, alles wat er gebeurde, het bloedbad en hoe Joury mij huilend op de badkamervloer vond. Ik wist niet meer wat ik moest met mijzelf en mijn gevoelens, het deed pijn, maar de fysieke pijn was niets bij de scheurende pijn in mijn hart. Mijn kindje, ons kindje, weg. Ik heb je nooit mogen vasthouden, nieteens mogen voelen trappen, het heeft allemaal niet gemogen, maar dat zegt niet dat je er nooit was. Want wat hield ik al veel van jou, nogsteeds trouwens, mijn kleine prinsesje.

Een erg donkere periode volgde hierna, ik kon geen baby meer zien, alle zwangerschaps aankondigingen op facebook kwamen mij mijn oren uit, alsof heel de wereld ineens zwanger was, behalve ik, want ik kon het kennelijk niet. Het maakte mij zo boos en verdrietig, boos op de wereld, boos op alles en iedereen, boos op mijn lichaam, boos op Joury, boos op alles. Elke baby en elk zwangerschapsbericht liet mij de ogen uit mijn kop janken om maar zacht te zeggen. Ook schaamde ik mij heel erg en dacht ik dat er echt wat mis met mij was, wantja dat moest toch wel als je een miskraam kreeg? Dan was er toch wat mis en dan was je toch geen goede vrouw?

Maar laat ik iedereen eens vertellen, dat is niet zo, absoluut niet. 1 op de 3 zwangerschappen eindigen in een miskraam, 1 op de 3!! Het is helemaal niet zo raar dat ik een miskraam kreeg en zo is het dat voor niemand, het maakt je ook geen minder goede vrouw en al helemaal geen minder echte vrouw. Maar hoe komt het dan dat zoveel vrouwen die een miskraam krijgen denken dat er iets mis met hun is? En waarom is er eigenlijk zo’n taboe op? Laten we hier meer open over praten. Hierbij dus mijn verhaal. Laten we ook stoppen met zeggen dat een miskraam met 4 weken niet zo erg is, een miskraam met 4 weken of 40, je verliest een kind. Het maakt niet uit hoelang je een kind in je buik hebt gehad, het was er even en het was jouw kindje, dus laat niemand je vertellen dat jij minder pijn hebt en minder mag rouwen dan een ander. Je pijn is niet gedefineerd door het aantal weken of maanden maar door jouw gevoel, een verlies is altijd een verlies. En lieve mama, want zo mag je jezelf noemen, je pijn en verdriet en rouw zullen altijd geldig zijn.

En over dat mama noemen, dat is ook zo lastig, ik voel mij bijvoorbeeld moeder van mijn kindje, maar ik kan het niet zeggen, want als ik het zeg wordt je zo raar aangekeken. Maar als ik het niet zeg, en zeg dat ik geen kinderen heb, dan voelt het alsof ik mijn kindje geen eer aan doe. Zelf ben ik er nog niet helemaal over uit wat ik er mee moet, maar dit zou ook iets moeten zijn wat opener besproken zou moeten worden.

Maar hoe ben ik er dan uitgekomen? Zoals degene om mij heen wel weten kan ik tegenwoordig weer baby’s zien, en zwangerschaps aankondigingen, ik was altijd zo blij voor deze mensen maar ik kon niet met mijn eigen pijn om gaan. Het koste een heleboel tijd, maar toen Joury en ik besloten het weer te gaan proberen gaf mij dat rust, sowieso ging het tegen die tijd al een stuk beter, op een aantal gigantische mental breakdowns tussendoor na. Maar veel zat mij nog dwars, ik vond dat ik eerst toch nog wat meer over het miskraam heen moest zijn, dat we het beide goed achter ons moesten laten. Dit betekent niet dat het nu allemaal goed gaat, er zijn momenten dat het nog steeds flink mis schiet, vooral omdat het allemaal niet lijkt te lukken. Dit betekent niet dat ik het anderen niet gun maar om met deze pijn om te leren gaan, gaat denk ik een levenswerk worden.

Ooit had ik eens op een TV programma gezien hoe mensen een brief schreven naar hun overleden kindje, het kindje dat ze nooit hebben mogen ontmoeten en hoe dat hun hielp. Dit was al voor dit miskraam maar het was mij bijgebleven omdat ik dit heb gedaan voor oudere miskramen waar ik het gelukkig niet zo moeilijk mee had als deze, ik was jonger en de wens was er nog niet zo erg en ik wist het eerst eigenlijk ook nog niet. Maar ook om je overleden kindje een naam te geven, wat normaal bij de geboorte gebeurt. Aan het begin vond Joury dit nog lastig, want dat betekende toegeven aan de gevoelens, maar 9 juni dit jaar besloten we het toch te doen, zo kreeg ons kindje een naam, en voor ons beide kwam dit als een grote opluchting. We konden het loslaten (zoveel als je dat kan dan). Het was ons kindje, ons meisje wat het voor mijn gevoel was, ons prinsesje. En ookal hebben we haar nooit kunnen zien, voelen, horen of vasthouden, voor een klein moment was ze er, en was ze een teken van onze liefde voor elkaar.

De naam waar we het eigenlijk al beide vrijwel gelijk over eens waren was Stella, Stella betekent ster, en aangezien ze ons sterrenkindje is leek ons dat perfect. En elke dag dragen wij haar met alle trots bij ons.

Lieve Stella,

Ik hoop dat je vandaag hoog in de sterren op een mooie wolk of planeet of wat er daar boven ook is je kaarsje uitblaast. Of deed je dat op de dag van het jubileum dat je naar boven kwam? Ik hoop dat je lekker aan het spelen bent zoals ik al de andere kindjes zie spelen, en minstens even hard aan het lachen. Ik hoop dat je daar geen pijn hebt en het een betere wereld is dan hier beneden. Je bent altijd in onze gedachte en ons hart.

We houden zielsveel van jou.

Veel liefs,

Mich

*Deze post komt eigenlijk van mijn eigen blog maar na verzoek plaats ik hem ook hier*