Mijn puzzel genaamd zwangerschapsdiabetes

In drie weken tijd ben ik bij de gynaecoloog, internist, diabetesverpleegkundige, diëtist en vervolgens weer de gynaecoloog geweest. Wat een gesleep en wat een bom aan informatie. Iedere specialist heeft weer wat nieuws te vertellen. In plaats van eens in de drie weken bij de verloskundige zit ik nu gemiddeld twee keer in een week in het ziekenhuis. Wat een verandering! 

De eerste week ging goed. Ik kreeg alle informatie van de gynaecoloog, diabetesverpleegkundige en diëtiste. Koolhydraatarm eten, daar ging het om. Mijn glucosewaardes moeten laag blijven en dat kan door je koolhydraten te beperken. Doe je dit niet en blijven de waardes hoog, dan loopt je baby risico. De baby groeit te snel, door de hoge hoeveelheid glucose in het bloed. Hierdoor moet de baby zelf ook meer insuline aanmaken. Dit doet hij dan ook na de bevalling, maar de glucose komt dan via mij niet meer in zo'n grote hoeveelheid bij hem binnen. Gevolg; de bloedsuikers van m'n kleine man kunnen te laag worden. Hierdoor kan hij in een hypo komen, wat weer levens gevaarlijk kan zijn. Gelukkig wordt dit goed in de gaten gehouden na de bevalling. Ook de longrijping kán minder goed verlopen, hierdoor kan hij ademhalingsproblemen krijgen na de geboorte. Vanaf een week of 40 is er het risico dat de placenta zijn werk niet meer goed doet. En o ja, er is ook een groter risico op vroeggeboorte. Twee uur in het ziekenhuis en mijn hoofd zat vol. Wat een informatie en wat een risico's! Het is allemaal niet niks. 

Vol overtuiging laat ik de paaseitjes die ik net had gekocht in de pot. Ik eet geen pizza meer. Ik laat het zoete beleg staan, ook al vind ik het zo lekker. Alles voor de kleine man. Ik mis de zoetigheid, maar heb er geen moeite mee om het te laten staan. De knop is om. De eerste week werpt het dieet dan ook goed zijn vruchten af. Slechts eenmaal een te hoge waarde. Top! Ik mag van de internist minder gaan prikken in de week en ook minder op een dag. Super, want die prikjes zijn soms nog best vervelend. 

Echter is het bij m'n eerste prikmoment direct weer mis. Hetzelfde ontbijt als de week ervoor, maar opeens een veel te hoge waarde. Hoe kan dit? Ik ga weer meer prikken ter controle en m'n waardes blijken van hoog naar weer veel te laag te springen. Ik volg nog steeds m'n dieet, maar dit lijkt niet meer uit te maken voor de waardes. En wat word je dan onzeker... Je weet dat iedere te hoge waarde niet goed is voor de kleine, maar kan er niets aan veranderen. Ik ben prikkelbaar als ik te hoog of te laag zit, kan dan flink mopperen op Quinn als ze iets doet wat niet mag of 'loopt te zeuren'.  Vervolgens ben ik verdrietig omdat ik zo kribbig reageer op Quinn. Help, zo wil ik helemaal niet zijn! 

Naarmate de zwangerschap vordert schijnt het moeilijker te zijn om de waardes onder controle te houden. Het gaat meer schommelen en dat ligt niet aan jezelf, maar aan de hormonen. Ook is een slechte nachtrust al van invloed. Laat dat soms ook een probleem zijn, met de dikke buik die in de weg zit. Ik moet mezelf nu vaak prikken, veel overleg met de diabetesverpleegkundige en er komt weer een groeiecho aan. Zowel ik als de kleine man worden goed in de gaten gehouden. Super fijn!

Maar o, wat kan ik me op sommige momenten onzeker voelen. Ik blijf er alles aan doen om de kleine het beste te geven wat ik kan. De zwangerschapsdiabetes heeft m'n zwangerschap gekleurd, maar ik wil er toch nog het beste van maken. Ik moet accepteren dat ik niet meer kan doen dan me aan het dieet houden. Als het dan nog te hoog is, ligt dat helaas buiten mijn macht. Het is even een hele puzzel om m'n weg te vinden in de zwangerschapsdiabetes, maar de eerste puzzelstukjes liggen er!