2 jaar geleden
Mijn onzekerheid zorgt voor slapeloze nachten.
Ik dacht dat ik eroverheen was, dat ik het een plekje gegeven had. Onbewust raakt het me, weer.
Vorig jaar maakte ik iets verschrikkelijks mee. Een verdriet wat geen enkele ouder hoort te voelen. Ik verloor ons kindje op Bram's verjaardag, gisteren precies een jaar geleden. Meer hierover lees je in deze blog. Ondanks dat ik er niet meer bewust mee bezig ben, heb ik er ineens enorm veel last van. En daardoor ben ik zo enorm onzeker.
De laatste week heb ik last van nachtmerries. In mijn dromen verlies ik ons kindje, ons meisje, die nu veilig en gezond in mijn buik zit. Ik ben inmiddels 23 weken zwanger en ze is medisch gezien ook goed gekeurd. Geen reden voor zorgen, zou je zeggen. Zelf was ik daar ook van overtuigd, tot deze nachtmerries. Iedere ochtend word ik huilend wakker. Waarom krijg ik ineens deze nachtmerries, en hoe geef ik het dan wél een plekje? Ik heb geen idee.
Ik vind het lastig dat ik mijn meisje nog niet iedere dag voel. Ik probeer haar soms wakker te maken, in de hoop dat ik haar eventjes voel. Dan verdwijnt mijn onzekerheid en voelt het voor mij 'oké'. Mijn laatste echo was met 19 weken en de volgende echo is pas met 28 weken. Dit vind ik enorm lang. De echo's krijg ik in het ziekenhuis in verband met mijn heftige bevalling (klik op de link voor mijn Blog hierover) van Bram, en de reguliere controles bij mijn verloskundige. Bij deze controles krijg ik geen echo. Ik heb gevraagd of dit wel kon, maar dit doen ze niet. Ik kon wel ergens particuliere pretecho's boeken. Misschien dat ik dit ook doe, voor mijn eigen geruststelling. Toch vind ik de werkwijze, gezien mijn verleden, niet prettig. Naar mijn mening zijn er uitzonderingen mogelijk, en het maken van een echo niet veel extra werk. Ik heb natuurlijk geen ervaring in dit vak, dit is enkel mijn mening gebaseerd op de dingen die ervaar en ik van zwangere vrouwen om mij heen hoor.
Ik sta niet bewust stil bij wat er gebeurd is vorig jaar, ik weet ook niet goed wat ik daarover moet denken. Ons kindje zou nu een half jaar oud zijn, maar ik zou dan nu niet zwanger zijn van ons meisje. Dus ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik zwanger ben van een gezond meisje. Hoe verdrietig ons verlies ook is, er is een reden waarom hij of zij niet in ons leven mocht komen. En ik hoop dat ik hier onbewust, ook vrede in kan vinden. Dan kan ik hopelijk ook nog genieten van deze mooie tijd, mijn laatste zwangerschap. Ik ben super trots op mijn groeiende buik, ook al voel ik me soms dik en lelijk. Het lijkt zo lang te duren, maar het gaat zo snel voorbij.
Herkennen jullie deze gevoelens? Laat het me dan vooral weten. Ik vind het altijd zo fijn wanneer mijn Blogs voor herkenbaarheid zorgen, vooral bij onderwerpen als deze. Ik voel me altijd zo alleen, maar weet dat ik dit niet ben. Door jullie. Dankjewel.
Liefs,
Shirley
De blog schreef ik origineel op mijn website www.shirleymets.nl
Je kunt me ook volgen op Instagram en Facebook: @shirleymets.nl