Mijn moeilijke zwangerschap !

Het begon allemaal op onze tiende zwangerschapsweek. Ik had rustig ons huisje gepoetst waarna ik op de zetel ging rusten. Ik weet nog dat ik zei dat ik precies een heel nat gevoel in mijn onderbroek had dus wou voor zekerheid toch even naar de wc gaan om te kijken. Eenmaal in de gang aangekomen liep het bloed zo langs mijn benen af. We waren in shock! Onmiddelijk nam ik contact op met het ziekenhuis hun zeiden dat ik plat moest gaan liggen en niks meer mocht doen ik mocht de volgende ochtend om 10 u langskomen voor een check. Zo gezegd zo gedaan. Die nacht was de hel ik was bang & onzeker we waren er zeker van haar kwijt te zijn. Met een bang hart gingen we toch maar naar de gynaecoloog. Gelukkig zagen we al snel een actief kindje die zich nergens bewust van was. Dat was de grootste geruststelling ooit. Maar de bloeding moest toch ergens van komen ? Dus gingen we verder kijken & inderdaad het bleek dat er een heel klein scheurtje in de placenta was gekomen. Met medicatie zou dit verholpen kunnen worden. Eenmaal thuis heb ik 1 maand echt rust genomen & elke dag mijn medicatie. Er volgde nog 2a3 bloedingen maar telkens bleek zei oke te zijn. Rond 12 weken volgde de niptest na 10 dagen kregen we de resultaten, alles was goed maar.. toch was er iets in mij wat zei dat het niet goed was, maar ik kreeg als antwoord dat ik mezelf gek maakte & alles oké was. Zoals elke mama vond ik het fijn om kleren te shoppen de geboortelijst al klaar te maken enzovoort. Maar toch bleef het gekke gevoel in mij zeggen dat het niet goed was. Ik zei tegen iedereen als mijn 20 weken echo er goed uit ziet dan zal ik dubbel zo hard genieten. De dag van de 20 weken echo was ik blij dat ik eindelijk een grondige checkup ging krijgen. Dus daar lagen we op de bank kijkend naar haar. We waren nog aan het lachen omdat ze niet wou meewerken & actief was. Alles leek in orde ik durfde te genieten. Tot dat de gynaceoloog zei. Ik heb geen goed nieuws. Ik zie afwijkingen aan haar hartje wij kunnen niks meer voor je betekenen. Een bom die inslaat. Ze nam contact op met Genk ziekenhuis & maakte ons een afspraak bij een gespecialiseerde gynaceoloog. We kregen weinig informatie omdat ze zelf niet goed wist hoe of wat. We mochten gelukkig 3 dagen later naar Genk. Maar de tijd tussenin was de allergrootste hel ooit. Die vrijdag in Genk kregen we alweer een uitgebreide echo. En werd ons al een beetje uitgelegd hoe of wat. Maar ja je zit daar en krijgt slecht nieuws te horen, het was voor ons beeld zonder klank dus heel veel was nog niet duidelijk. We mochten de maandag erop al bij de cardioloog komen ze kon ons niet zoveel meer informatie geven aangezien de beelden niet duidelijk waren 😓 ze heeft ons wel al verteld waar ze zeker van is. Op Dinsdag kreeg ik mijn vruchtwaterpunctie. Pff ik was extreem gespannen uiteindelijk was alles wel goed verlopen had enkel wat pijn aangezien ze niet gemakkelijk door de baarmoeder konden prikken daarna moest ik een half uur rusten & mocht ik naar huis afwachten op de resultaten. Die dinsdag heb ik vooral veel geslapen omdat ik de afgelopen dagen amper had geslapen. Vrijdags mochten we alweer terug voor een uitgebreide echo, dit keer keek de cardioloog mee. Daar werd alles bevestigd wat ze dachten. Ons dochtertje heeft een univentriculair hart met een dominante LV, kritisch vernauwde longslagader & nog meer maar door alle info de afgelopen periode kreeg ik niet alles in mijn hoofd opgenomen. We kregen de keuze of we de zwangerschap onderbreken of we gaan verder.. Als we verder gaan had ze wellicht 3 operaties moeten ondergaan. Als ze sterk genoeg was zou ze na de 3 operaties een mooi normaal meiden leventje kunnen leiden. Maar in het slechtste geval was ze te zwak & kwam ze te overlijden. Wij hadden onze tijd genomen om alles even te laten bezinken zodat we zeker de juiste keuze zouden maken. De resultaten van de punctie waren goed. Tekende geen andere afwijkingen aan. Zei zelf groeide goed is was mooi actief waardoor we besloten de zwangerschap verder te zetten! We werden erg dicht opgevolgd zodat als er iets ernstig was ze direct zouden kunnen ingrijpen! Maar zolang Niva in mijn buik zat was er geen gevaar ! Uiteindelijk na veel positieve controle’s durfde ik te genieten van mijn zwangerschap! Helaas van korte duur want rond de 34 weken werd er vocht rond haar rechterlongetje ondekt! Na het maken van een scan & alle andere onderzoeken bleek dat het geen kwaad kon zolang ze in mijn buik zat, maar veranderde wel de kijk op alles ! Rond mijn 38 weken belande ik een avondje op het spoed! Ik dacht vruchtwater te verliezen, gelukkig vals alarm want ik moest in Leuven bevallen omdat ze daar rechtstreeks zich konden focussen op Niva !