Mijn leven is een "Rollercoaster"

Ik was zwanger, geniet ervan zeiden de mensen om me heen. Pfff genieten misselijk op de bank. Het gemis van m'n moeder die me op zo'n moment zou verzorgen ook al was ik 34 jaar. Ook de onzekerheid en angsten kwamen. 

Omdat ik ingrepen had gehad aan m'n baarmoederhals bleven we onder controle in het ziekenhuis want er was kans op vroeg geboorte. Om de 2 weken keken ze of m'n baarmoederhals goed gesloten was en mochten we even naar ons wondertje kijken dat is dan weer een voordeel van een nadeel. 

Nog een voordeel, zo zou je het kunnen noemen... Is dat mijn man in de zorg werkt en mij wekelijks een injectie in mijn bil mocht geven, zo hoefde ik niet wekelijks naar het ziekenhuis voor de medicatie. Die schaamte waren we ook weer voorbij. 

Na vier maanden werd mijn misselijkheid minder en ging het eigenlijk wonderbaarlijk goed. Geen klachten maar het gemis naar mijn moeder werd steeds groter. Toendertijd werkte ik nog bij een reisbureau waarbij ik 45 minuten in de auto zat dat was altijd even mijn momentje om emotioneel te zijn. Zo had ik het nummer van Danny Vera bij m'n moeder haar begrafenis gedraaid, in Bali een stukje tekst van het lied op mijn arm laten zetten. Dat terwijl ik zwanger was maar ja ik kwam op Bali ook nog te vallen op m'n buik met de fiets, dronk liters Redbull en dronk heerlijke cocktails. Ook aan die momenten heb ik vaak terug gedacht wat heb ik dat vruchtje aangedaan. Ik dwaal af, terug naar mijn automomentjes. Danny Vera, wist ik veel dat dat nummer op nr 1 zou komen te staan en je het constant op de radio kreeg te horen. Elke keer moest ik op m'n tanden bijten om de tranen niet te laten stromen maar in de auto mocht ik van mezelf huilen. 

De eerste schopjes in m'n buik, wat had ik de handen van mn moeder graag op mijn buik gevoeld, ook als ik uit t ziekenhuis kwam met een echo foto en de goede verhalen. Ik wou maar naar één iemand toe en dat was mijn moeder. Terwijl iedereen om me heen razend enthousiast was over mijn zwangerschap kon ik er niet van genieten zoals ik zou moeten. Toch had ik ook het gevoel dat ze wel bij me was en af en toe in m'n oor fluisterde geniet er alsjeblieft wel van... 

Het deed pijn dat mensen zeiden dat het geen toeval was m'n moeder was gestorven zodat ik zwanger kon raken. Hoe kan je dat zeggen? Dat is mij het gevoel geven om te beslissen tussen de dood van m'n moeder of m'n toekomstige kindje. Was mijn wens voor een kindje dan echt te groot waardoor mijn moeder moest overlijden. Nog steeds ben ik daar verdrietig over en weet ik nog niet wat ik hiervan moet denken, voelen of zeggen. 

Terwijl ik eigenlijk fluitend door m'n zwangerschap ging, raakte ik m'n baan kwijt en brak het corona virus door. Enige wat ik kon was thuis zitten. Op de bank hangen en de drama van andere kijken zo heb ik alle afleveringen van temptations island en ex on the beach bekeken. Het was vooral online shop therapy waar ik aan deed, kleertjes kopen voor onze baby waren even mijn geluksmomentjes. Gelukkig wisten wij het niet wat het werd zo werd ik een beetje beperkt in mijn koopgedrag. 😉 Maar zo leuk die babykleertjes. Maar ook die momenten deden me denken aan m'n moeder wanneer we fantasseerde over haar kleindochter, we hadden het altijd over een meisje. Mijn moeder en ik hadden niet altijd dezelfde kledingsmaak en dat zou bij onze kleine meid net zo zijn. Zo zei m'n moeder altijd als ze hier is kleed ik haar wel om. Ze krijgt hier haar eigen kast met glitters, roze en tijgerprintjes. Heel eerlijk hangen ze alledrie in haar kast en ook nog eens in oma's huis. Hoe bijzonder! 

In het voorjaar van 2019 vroeg mijn vader of wij het ouderlijk huis wouden kopen. Mijn broertje woont er al op het erf met zijn gezin. Een droomlocatie, vrijstaande woning tussen de weilanden maar ook hier zaten weer dubbele gevoelens. Want mijn ouders hadden hier oud moeten worden. Ik wou eerst mijn bevalling afwachten en daarna de keuze maken. 

Misschien was het liet van Danny Vera wel meer dan ooit een toepassing op m'n leven, een Rollercoaster