Mijn IVF-ICSI avontuur

Vier maanden nadat ik was getrouwd, hing ik misselijk boven het toilet en zag ik twee streepjes. Dolblij waren we dat het zo snel was gelukt! Na een voorspoedige zwangerschap, vierde ik samen met mijn twee dagen oude zoon ons eerste huwelijksjaar. 

Ongeveer 1,5 jaar nadat mijn zoon geboren was besloten we voor een tweede te gaan. Na een jaar proberen werd het steeds meer een verplicht nummertje en ging de spontaniteit er langzaam af. Elke ochtend temperaturen, alles bijhouden, om de dag "klussen"... ik werd er moedeloos van. Toen mijn zoon bijna 3 jaar was, besloten we dan ook om bij de huisarts langs te gaan. Direct werden we gelukkig doorverwezen naar het plaatselijke ziekenhuis. Eerst kreeg ik grondige echo, want meestal ligt het aan de vrouw volgens de arts. Daarna mocht mijn man een gevuld potje inleveren, wat een stiekum en hilarisch tafereel in het ziekenhuis toilet gaf. De uitkomst schokte ons echter volkomen. Helemaal geen enkel levend beestje te bekennen, compleet steriel! Na 3 maanden ziekenhuis onderzoek werden we door de arts als hopeloos gevalletje doorverwezen naar een universitair ziekenhuis. Terug naar af, opnieuw dezelfde onderzoeken en (voor mijn gevoel) eindeloos wachten op uitslagen. Deze keer werden er 56 zwemmers gevonden, wat waren de artsen enthousiast! Ook een tweede onderzoek leverde enkele zwemmers op. We mochten eindelijk het ivf icsi traject in! De reden van het extreem lage aantal was gelukkig onschuldig, maar wel permanent. Ik had inmiddels nachtmerries over kanker tumoren. Daarna moesten we opnieuw een maand wachten tot er een groep gevormd was om samen het traject mee te starten. Na een enigzins deprimerende voorlichtingsbijeenkomst (slagingspercentage is niet heel hoog) werd ik met twee volle boodschappenzakken vol medicijnen naar huis gestuurd. Een periode volgde met dagelijks spuiten en daarna wekelijkse tripjes naar het ziekenhuis om de groei te meten. Op moederdag 2014 was het zover, 13 eitjes werden er geoogst. Erg pijnlijk en wat was ik van de wereld door het roesje. Kotsend hing ik thuis boven de wasbak. Gelukkig gebeurde er tegelijk in het ziekenhuis magie en werden er zes bevrucht. Eentje viel er alsnog af en na drie dagen mocht ik terug naar het ziekenhuis om de winnaar terug te laten plaatsen. Het was een rietjesplakker, dus de eerste poging mislukte. Nogmaals terugplaatsen en toen was ik ineens officieel zwanger. De twee weken daarop waren de langste van mijn leven. Na 2 weken moest ik terug naar het ziekenhuis voor bloedafname om mijn HCG te meten. De dag erop zou ik de uitslag krijgen. Die bewuste ochtend zag ik al een licht tweede streepje op een zwangerschapstest, maar vol spanning en zwetende handen wachtte ik de hele ochtend op de telefonische uitslag. Wat was ik blij en dankbaar toen ik de verlossende bevestiging kreeg. Tegelijk voelde ik me zo verdrietig voor al die andere vrouwen die een ander telefoontje kregen. Ik heb diep respect voor iedere vrouw die dit moet doormaken, soms vele keren. Tranen heb ik gehuild toen ik tijdens dit traject de verdrietige verhalen las op internet fora. Misschien geeft mijn verhaal een sprankje hoop voor wie het kan gebruiken.

Mijn tweede zoon is 4,5 jaar na de geboorte van mijn oudste zoon geboren en is nu een eigenwijze dreumes van 1,5 jaar. We zijn nu als gezin compleet, maar er wachten nog altijd 4 winnaars in de vriezer, dus wie weet... misschien kan ik mijn man overtuigen na een romantisch weekendje weg ;)