Mijn intense verdriet & afscheid

13 april om half 10 worden we in het ziekenhuis verwacht. De nacht van 12 op 13 april heb ik geen oog dicht gedaan maar alleen gehuild en de vraag aan mezelf gesteld waarom wij....

We waren in het ziekenhuis aan het wachten op de gynaecoloog en daar zaten mijn vriend en ik dan. Tussen lieve kleine baby's, kleine kinderen en mooie zwangere vrouwen wat een raar contrast is dat zeg. Ik voelde mij op dat moment zo alleen, boos, verdrietig en machteloos maar voor mijn gevoel wilde ik mij groot houden ik wil niet huilen in de wachtkamer en ook niet bij de gynaecoloog dacht ik nog.

Toen we eenmaal binnen zaten bij de gynaecoloog kreeg ik uitleg over de medicatie met een tril stem vraag ik wat vragen aan haar. De gynaecoloog beantwoord ze vriendelijk maar voor mij gevoel wilde ze ook weer snel door, ik voelde mii echt een nummer. "Wil je nog een echo om te kijken?" Vroeg de gynaecoloog. Op dat moment voelde ik mij er niet prettig bij om weer naar mijn kleine frummel te kijken wat er zo stil bij ligt dus ik zei "nee ik geloof het wel ik neem aan dat de verloskundige het goed gezien heeft"

Toen we eenmaal thuis waren lag ik op de bank er verslagen bij, ik kon alleen maar huilen. Je moet het maar met het antwoord doen het is gewoon stomme pech. Die avond om 21 u nam ik de eerste orale pil in en man oh man wat deed dat zeer om die in te nemen. Nu is het echt, nu gaat het weg eerst wil je het zo snel mogelijk uit je lichaam maar als het eenmaal zo ver is wil je het ook zo dichtbij je houden. Mijn vriend en ik zijn naar bed gegaan en heb heel de nacht weer lopen huilen en van alles opgezocht op Google en 24 baby. Daar las ik een verhaal dat een vrouw dacht een miskraam te krijgen maar later bij de gynaecoloog weer een kloppend hartje zag. Toen ik dat las brak ik helemaal, ik heb geen controle echo gedaan om nog een keer vastgesteld te krijgen dat het echt over is.

Vrijdag 15 april, een dag wat mijn vriend, mijn ouders en ik nooit meer vergeten. 08:30 nam ik mijn 4 vaginale pillen in ik bloedde al een beetje door de orale pil maar had geen pijn. Na de inname ben ik blijven liggen en heb ik wat geslapen, na 2 uren werd ik wakker van de helse pijn en riep mijn vriend. Strompelend loop ik naar de wc in de badkamer waar mijn vriend mij helpt. Die pijn die ik op dat moment voelde heb ik nog nooit ervaren dat was zo intens en zo heftig. Ik zat op de wc en kreeg van mijn vriend een zeefje, ik had het gevoel dat ik moest drukken en floep daar lag je dan in het zeefje. Zo klein maar alles zat er op oogjes, handjes, voetjes ik kon zelfs je ruggenwervel zien... Het enige wat je moest doen was groeien.

Op dat moment wilde ik dat mijn vriend mijn ouders zou bellen en dat deed die. Binnen 10 minuten stonden mijn ouders naast mij in de badkamer. Het bloed, weefsel en stolsels kwamen er uit en dit was echt veel. Mijn vader en ik wilde toch dat er iemand kwam kijken en mijn vriend belde de verloskundige. Gelukkig binnen 5 min stond ze op de stoep, aangezien de praktijk op 5 min loopafstand is. Mijn bloedverlies was behoorlijk aan de heftige kant vertelde mijn verloskundige en mijn bloeddruk was erg laag. We hadden alles wat we hadden opgevangen in glas met water gedaan en deksel dicht, de verloskundige bekeek het en bevestigde inderdaad dat, dat ons kindje was en het vruchtzakje. Ze adviseerde mij om iets in te gaan nemen en in bed te gaan liggen dat deed ik. We moesten het bloedverlies in de gaten houden, ze zei "als je in een uur tijd 1 kraamverband moet verwisselen bel je weer".

In een uur tijd heb ik 3 x kraamverband verwisseld en belde mijn vriend weer de verloskundige. Toen mijn verloskundige er was ging ze weer mijn bloeddruk opmeten en was lager geworden, ik voelde mij tenslotte ook erg duizelig en vies. Mijn bloedverlies was nog steeds extreem het stroomde er gewoon uit. Op dat moment belt de verloskundige met het ziekenhuis en ja hoor waar ik zo bang voor was gebeurde, ik moest naar het ziekenhuis ik werd op de SEH verwacht. 

In de volgende blog vertel ik hoe het ging in het ziekenhuis.