Mijn HG-zwangerschap, want die is voor iedereen anders
Vrouwen met Hyperemesis Gravidarum (HG) in hun zwangerschap, zijn al snel geneigd om het beter te maken dan het is. Dit geldt ook voor mij. Zelfs toen ik met 9 weken zwangerschap uitgedroogd in het ziekenhuis lag en aan het infuus moest, dacht ik nog: "maar er zijn vrouwen die 30 keer per dag overgeven, zo erg is het bij mij niet". Maar het feit is dat mijn zwangerschap heel erg pittig en zwaar is geweest. En daar heb ik nu dik 2,5 jaar later nog steeds last van.
Ik heb mijn hele zwangerschap last gehad van een schuldgevoel. Een schuldgevoel naar de vader van mijn dochter, omdat alles op hem neer kwam. Een schuldgevoel naar mijn ongeboren dochter, omdat ik vond dat ik meer mijn best moest doen om te eten en te drinken. Een schuldgevoel naar mijn werkgever, omdat ik niet kon werken. En een schuldgevoel naar de artsen, als ik weer eens belde en het idee had dat ik me aanstelde en ze wel iets beters te doen hadden.
Op deze manier heb ik het mezelf nog moeilijker gemaakt dan het al was. De strijd die ik met mezelf had, heeft me veel kostbare energie gekost. Door te blijven vechten tegen mijn ziekte, in plaats van ermee om te gaan, heb ik veel energie verspild. Ik had het idee dat ik me aanstelde, dat het zo erg niet was en dat het vast snel weer allemaal "normaal" zou zijn. Achteraf weet ik dat mijn lichaam het erg zwaar heeft gehad en dat ik zowel de ziekte als de ziekenhuisopnames niet kon tegenhouden.
Mijn ziekte tijdens de zwangerschap heeft me doen inzien dat het niet uitmaakt of anderen meer last hebben, vergelijken is niet nodig. Iedere vrouw met HG is anders, maar het zijn allemaal stuk voor stuk super sterke vrouwen die een fijne zwangerschap hadden gewild, maar deze rotziekte kregen. En iedere vrouw met HG verdient de hulp die ze nodig heeft, dus daar zet ik me voor in!