Mijn gevoel zei het al die tijd al……. Ik heb PCOS.

1 januari 2021. Een dag waar ik al een paar maanden naar uitkeek. De dag waarop we zouden stoppen met de pil. Dit hadden we niet kort van tevoren besloten en dus had ik lang genoeg de tijd om erover na te denken. In plaats van dromen over wanneer ik zwanger zou raken, was ik er constant mee bezig dat het mij wel gegund zou moeten zijn. Vlak na de pil werd ik gelijk ongesteld, maar dat is natuurlijk geen “echte ongesteldheid”, dus wachtte ik de volgende ongesteldheid af. Die kwam helaas niet zomaar, daar gingen bijna twee maanden overheen. Iets voelde niet goed, dus zocht ik al vrij snel de symptomen van PCOS op. (Als je dit leest en je bent net gestopt met de pil en je ongesteldheid blijft weg, wees dan niet bang. Het is meer dan normaal dat je cyclus overhoop gegooid wordt en je ongesteldheid onregelmatig is!) De symptomen van PCOS zijn: Overgewicht, overbeharing, acne en een onregelmatige cyclus. Geen van deze symptomen had ik, dus dan zal het wel niet zo zijn…..toch? Omdat ik best een stresskip kan zijn, kon ik het gevoel niet loslaten. Ik ga normaal gesproken niet snel naar de dokter, maar na bijna twee maanden niet ongesteld te zijn geweest en een negatieve test gehad te hebben, besloot ik om toch een afspraak bij de dokter maken. Al snel kon ik terecht en legde ik mijn situatie uit aan de huisarts. Zij reageerde hier heel goed op en wilde gelijk een plan maken. Natuurlijk legde zij eerst uit hoe het lichaam kan werken door het stoppen met de pil en wat daarbij komt kijken. Als ik de komende maand nog steeds niet ongesteld zou zijn geworden, moest ik terugkomen en zou zij gelijk actie ondernemen. Een dag later werd ik ongesteld.

Nadat ik in maart ongesteld was geworden dacht ik gewoon een lange cyclus te hebben. Dus hielden wij wat mijn eisprong betreft rekening met een lange cyclus. Het lijkt nu alsof ik er veel mee bezig was en ergens was dat ook wel zo, maar toch had ik nog wel de rust om het een beetje op zijn beloop te laten. Dat vind ik het moeilijke van zwanger raken. Aan de ene kant wil je het dolgraag en is het logisch dat je er mee bezig bent, maar aan de andere kant moet je er niet té veel mee bezig zijn, want dat kan ervoor zorgen dat het alleen maar langer duurt. Dat is nog best wel lastig! Maar goed, maanden gingen voorbij en mijn cyclus werd steeds verwarrender. Dan zaten er weer 42 dagen tussen, dan 53 dagen, daarna weer 41 dagen enz. Mijn moeder gaf me een schop onder m’n hol en zei dat ik naar de huisarts moest gaan. De huisarts vond mijn onregelmatige cyclus reden genoeg om bloed te laten prikken en een inwendige echo te laten maken. Mijn bloedresultaten waren goed, maar toen kwam de afspraak bij de gynaecoloog. Als eerst zag ze dat mijn baarmoeder er goed uitzag, een enorme geruststelling, daarna zag ze mijn rechter eierstok en ook daar waren geen bijzonderheden. Toen kwam de linker eierstok en zag ze het gelijk er zaten meer dan 20 eiblaasjes op mijn linker eierstok en dat betekent PCOS. De gynaecoloog was erg positief en zei dat het goed was dat dit maar op een eierstok zat. Helaas zou dit wel kunnen betekenen dat wij doorgestuurd zouden worden naar de fertiliteitskliniek en zwanger raken voor ons niet vanzelfsprekend was. Een keiharde klap in m’n gezicht. Verbaasd? Nee, Voelde ik me ondanks dat alsnog kut? JA. Nu ik erop terugkijk besef ik dat ik eigenlijk een soort bevroren was. Een van mijn angsten was om nooit kinderen te kunnen krijgen (dit komt ook voor in mijn familie). Nu had ik PCOS, maar dan wel alleen aan een eierstok. Het kon dus nog veel erger, maar dat maakte de angst om geen kinderen te kunnen krijgen niet minder groot en de klap niet minder erg.

De weken daarna volgde er meerdere afspraken in het ziekenhuis. De gynaecoloog wilde gelijk aan de slag met hormonen, dat zou ervoor kunnen zorgen dat het allemaal niet zo lang zou duren. Ze gaf ons alle informatie en de tijd om er even samen over na te denken. Om daarin een keuze te maken was een van de lastigste dingen in die tijd. Ik wilde geen hormonen in m’n lichaam, ik was tenslotte net van de pil af, maar mijn kinderwens was vele malen groter. Wilde we het risico nemen dat het lang zou duren? En ik dan misschien alsnog aan de hormonen zou moeten? Nee dat risico wilde we niet nemen, dus hadden we de keuze gemaakt om met de hormoonpillen te starten. De afspraak stond klaar, op 7 oktober zouden we starten. Maar ineens had ik op 18 september een positieve ovulatietest vast. De ovulatietesten hadden we hiervoor ook geprobeerd, maar nog nooit eerder was er eentje positief geweest. Uit zelfbescherming ging ik ervanuit dat het niet gelukt was en ik donderdag 7 oktober met de pillen zou moeten starten. Zondag 3 oktober deden mijn vriend en ik (gek genoeg vrij nuchter) een zwangerschapstest. Dit moest ik doen voordat wij aan de pillen zouden beginnen. En ineens…….had ik een positieve zwangerschapstest vast. Dolgelukkig, dolblij en tegelijk doodsbang, gaat alles wel goedkomen? Ons geluk had de overhand, er groeide een klein pindaatje in mijn buik. We kunnen wel spreken van een wondertje!

Ik hoop dat jullie mijn eerste blog met “plezier” gelezen hebben. Misschien niet het meest positieve verhaal, maar wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is: Altijd naar je eigen gevoel luisteren en trek aan de bel als je denkt dat het nodig is!