Mijn eerste zwangerschap

Nu ik weer zwanger ben denk ik ook regelmatig terug aan mijn eerste zwangerschap. Deze zwangerschap was nogal een hobbelige weg 😅. Het begon ermee dat de zwangerschap niet gepland was. Dan zal je misschien denken: "hoe dan?!". Lang verhaal kort komt het erop neer dat ik al ong. een half jaar geen cyclus had. Ik had daarom nooit verwacht dat ik zwanger zou kunnen worden. Daarnaast hield ik via een app bij wanneer normaal gesproken mijn eisprong zou zijn en daar hielden we ook rekening mee. Nou dat werkte dus niet 😅 De eerste maanden dat mijn cyclus uitbleef heb ik meerdere testen gedaan en die waren steeds negatief. Dus na 3x hield ik het op stress (ik had net een nieuwe baan die leuk was maar ook veel vroeg). Een paar jaar daarvoor had ik al een keer een onderzoek gehad n.a.v. mijn verstoorde cyclus en daar kwam niks bijzonders uit. In juni was het ong. een half jaar verder en toen kreeg ik ineens weer een ingeving om een test te doen. Dus dat deed ik s'ochtends om half 8 (ik had nog een test over). Ik legde hem weg en er kwamen METEEN 2 strepen te staan. Mijn hart bonkte in mijn keel. Zwanger??? Hoe dan?! En hoelang?! Het was echt een shock. Ook voor mijn vriend die ik meteen belde (we woonden nog niet samen). We wisten wel meteen allebei dat we ervoor zouden gaan. Toen we net een beetje aan het idee begonnen te wennen kreeg ik ineens heftige bloedingen. Dit uitgerekend op vaderdag 🙈. Ik was zo verdrietig. Ik wilde het kindje nu niet meer verliezen. De verloskundige gaf aan dat we moesten afwachten tot de eerste echo 2 weken later. Bij deze echo zagen we godzijdank een kloppend hartje en bleek ook dat ik nog maar 7 weken zwanger was. Het voelde echt als een wonderbaby. De laatste weken van het 1e trimester vond ik erg spannend. Ik was door de eerdere bloedingen bang om het kindje alsnog te verliezen. Bij 12 weken bleek alles goed en kreeg ik ook weer meer rust. Het 2e trimester verliep prima. Ik voelde me goed, de echo's leken goed, en ik vond het zo leuk en bijzonder dat mijn buik groeide. We kwamen erachter dat we een zoon kregen, waar ik stiekem al op hoopte. Wel bleek de placenta voor te liggen waardoor ik de baby minder goed kon voelen. Bij de start van het 3e trimester begon het gedoe. Op een zondag voelde ik de baby ineens helemaal niet meer. Voor de zekerheid mocht ik langskomen op de praktijk. Daar schrok de verloskundige toen ze mijn buik voelde. Ze gaf aan dat de baby wel erg klein aanvoelde voor het termijn. Een snelle groeiecho bevestigde dat en ik moest meteen naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. Dit alles moest ik alleen doen door de coronamaatregelen (eind 2020). Uiteraard was ik blij dat het hartje nog klopte maar de baby zag er sloom uit en ik maakte mij zorgen. De vervolgonderzoeken lieten een groeiachterstand zien, maar gelukkig verder geen duidelijke oorzaken. Er werden meteen vervolgonderzoeken ingepland voor de komende weken. Nog steeds voelde ik de baby niet veel en goed, en dat maakte mij heel onzeker en de angst was weer terug. Het ziekenhuis hamerde erop dat ik steeds zou bellen/komen als er twijfels waren. Nou dat gebeurde vanaf toen dus ook af en aan. Ik denk dat ik elke week wel 2 of 3 keer aan de ctg heb gelegen. Mijn vriend mocht nooit mee wat we beiden heel heftig vonden. Zo vaak heb ik in tranen in de auto gezeten. Alles werd ook onder een vergrootglas gelegd. Zijn hersenactiviteit en de doorbloeding van de navelstreng werden elke keer gemeten. Elke keer was dit weer spannend en soms was de uitslag ook onzeker. Uiteindelijk moest ik ook nog eerder met verlof omdat de groei maar achter bleef. Het ziekenhuis begon over inleiden. Ik wilde dit eerst absoluut niet. Ik dacht 'hij is al zo klein laat hem nog zo lang mogelijk groeien'. Maar hoe verder we kwamen, hoe meer ook scenario's werden besproken dat er een verhoogde kans was dat hij zou kunnen overlijden in de buik. Ze waren er namelijk niet zeker over of de placenta nog goed werkte aangezien dat ook een reden kan zijn voor groeiachterstand. Uiteindelijk ben ik overstag gegaan en ben ik met 39 weken ingeleid. Ook dit was spannend, want hoe zou hij hierop reageren? En we werden erop voorbereid dat er altijd een kans was dat er toch iets niet goed was met de baby. Al die tijd hadden wij zelf wel het vertrouwen dat hij gezond was. Wij waren zelf ook geen grote babies en op de echo's leek het steeds zo'n krachtig mannetje. Daar hielden we ons aan vast. In mijn volgende blog zal ik mijn bevallingsverhaal delen.

Lees ook: Mijn eerlijke verhaal